η μυσταγωγία των ωκεανών

Μέσα σε ταπεινά απόσκια νησιά σε αγαπώ

Εκεί που δεν καταδέχονται

Να ρίξουν τα ακριβά τους βλέμματα

Τα δελφίνια

Είσαι εκεί και παντού

Φιγουράρει το σκίτσο σου

Πάνω στους υγρούς αμμόλοφους

Και μέσα στα αρμυρίκια βοούν

Οι σπινθήρες από το δικό σου αίμα

Το ακρόκυμα κρατάει στις αψίδες του

Τα άδεια σου μπράτσα

Κάθε βράδυ μιλάς με τα γλαροπούλια

Μου είπες

Κι έχεις για συντροφιά σου το γέρο καπετάνιο

Με το σπασμένο τιμόνι

Εκκολαπτόμενες μέδουσες διεισδύουν

Στις παρανυχίδες των δακτύλων σου

Για αυτό σε αγαπώ με πόνο και τρέλα

Ο γέρο καπετάνιος σου ιστορεί

Για πολλοστή φορά

Τα καραβίσια βάσανα

Τις γοργόνες που αγάπησε κι άφησε

Και τις βέρες που χρωστάει ακόμα

Σε μια νέγρα στο Κονγκό

 

Τα καρνάγια άδειασαν μονομιάς

Ένα βράδυ

Απέπλευσαν στόλοι πλοιαρίων

Αυτός μοναχικός σέρνει τα βήματα του

Και κολυμπά πάνω στην πλάτη

Της στεριανής αρμύρας

Θα λιποταχτήσω από τη ζωή

Σου είπε μια μέρα

Την κρύα νύχτα δεν θα δεχτώ

Στο προσκεφάλι μου

Θα λιποταχτήσω από τις παράγκες

Που κρύβουν

Τα ακάνθινα στεφάνια των αχινών

Θα λιποταχτήσω από τις ισχνές στεριές

Για να βρω τον σταυρό του πόντου

Καρφωμένο ξανά πάνω στα τατουάζ μου

Πριν με αφομοιώσει η σκέπη

Των θαλασσίων μνημάτων και φύγω...

 

Εσύ, οι γλάροι κι ο καπετάνιος

Οι μόνοι μου φίλοι

-Σε αγαπώ με πόνο-

Ίσκιους κυνηγάς και δισκοπότηρα

Θρυμματίζεις πάνω στο μεθύσι σου

Παρηγοριά σου το άρωμα της μυρτιάς

Κι ο μίσχος της πικροδάφνης αδερφός σου

Σε βλέπω

Σε προσέχω

Σε γεύομαι 

Αντίσταση δεν φέρνεις

Σε βλέπω

Σε προσέχω

Δεν σε χορταίνω

Τα χιονισμένα σκίνα δεν προσκυνάς

Σε βλέπω

Σε προσέχω

Σου δίνομαι

Και δυο κρυστάλλους αλατιού

Κρατώ κρυμμένους

Σε μελανόχρωμα αγγεία

Θα έρθω κοντά σου γιατί αξίζεις

Μια λόγχη φως από το τηλεσκόπιο

Της αυγής

Εγώ, εσύ, ο καπετάνιος κι η ισχνή στεριά

 

Θα έρθω κοντά σου

Αρκεί να μάθω στα δελφίνια

Τις ελικοειδείς σπείρες των νησιών σου

Αξίζουμε μια βόλτα πάνω στη ράχη τους

Μόνο πρόσεξε το σχήμα της μεγάλης άρκτου

Σαν παίρνει τη μορφή μιας ολόδροσης καρδιάς

Είναι η δική μου που στα μέρη σου φτάνει

Δεν θα αργοπορήσω

Θα αναδυθώ μες από το πέλαγος σαν Αφροδίτη

Κρατώντας στα χέρια μου

Τα μονοκοτυλήδονα  του Έρωτα μας

Σε θέλω σε εμπεριέχω ανήκω στο αίμα σου

Και δώρα ακριβά της σάρκας θα σου χαρίσω

Σε θέλω σε εμπεριέχω κρατάω τη στάχτη σου

Κι αποδομούμαι

Σε αγαπώ με πόνο

-Έσταξες θάλασσα πάνω στα μάτια μου-

Μέσα σε ταπεινά απόσκια νησιά

Καρτέρεψε με!