Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

ο θαλερός ορίζοντας των μύρων


Λυγίζω το κορμί ώσπου να πάρει
Τη μορφή του εαρινού βέλους
Στα μέρη με τα θαλασσινά χαλίκια
Καταδύομαι αίφνης στο φως
Καταδρομέας της ανοιχτής ηλιόπορτας
Στον ναό της αγάπης εισέρχομαι
Αισθάνομαι την διαύγεια της αγνότητας 
Σαν ένας άμωμος κοπετός που αναδύεται
Από το λαμπερό ποτάμι του Ιλισού    
Απόμερα περίμενα το καιρό
Του φρυγμένου βλέμματος
Να αναστήσει ξανά 
Την ηχώ του πολικού σήματος 
Η σπορά και η σοφία της βροχής
Σπαράζονταν ηδονικά πάνω
Στο ονειρώδες φέγγος
Της αρχαίας φτέρης
Ο ερημίτης κανάκευε
Της γεωμετρίας τον ήλιο
Και τον χαρταετό
Με τα κουρελιασμένα ζύγια

Μηχανεύτηκα τα ανήσυχα χορικά
Της τεμαχισμένης σελήνης
Και απρόθυμος μετείχα
Στην κατερήμωση του αξιοδάκρυτου
Δράκου με τους μπλε χιτώνες
Μέσα στα κλήματα είδα
Τον έγχρωμο θόρυβο της πόλης
Να καταλύει τον άγγελο της προτομής
Η έκταση του γρύλου έφερε
Την περγαμηνή της πραγματικής
Σταύρωσης
Πυρσοφόρος Θεός λείαινα
Του αίγαγρου την αχνιστή χλόη  

Ξεθύμαιναν άσκοπα στο φως 
Τα διχασμένα πτηνά του έρωτα
Μέσα στη κόκκινη βαλίτσα
Οι λεγεωνάριοι απόθεταν με ευλάβεια
Ένα σβωλαράκι χρυσής προσωπίδας
Και τις νησίδες του Πάδου
Αθώα η σκέψη ακροβολούσε
Τα τάματα με τα ερωτευμένα μάτια
Στο χορταριασμένο εικονοστάσιο
Σκηνίτης της αλήθειας σκόπευα
Του αμέθυστου τη διαιρεμένη δόξα
Φύλαγα τον αγέρωχο πάταγο
Της κιθάρας στη δόμηση της νόησης
Οι χορδές συμμετείχαν στο παιχνίδισμα
Της αχαλίνωτης κίνησης της ωδής  
Πλησίαζα τη σκάλα του σκοταδιού
Με προτεταμένα τα ακροδάκτυλα
Συναντώντας τα φτερά της κοιτίδας
Να με περιβάλλουν αέναα   

Κομματιασμένα τα μέλη μου
Σε δροσερό θάνατο
Μαδούσαν
Την ηδονική ράχη του όρκου
Βρήκα το ευαγγέλιο μέσα στα φυλλώματα
Μαζί με την γλυκιά ευωδιά
Των ακοίμητων αγγέλων
Βυθίστηκα στο θαλάμι του σύννεφου
Καρτερώντας τα μάτια του φόνου
Να με αποσπάσουν από το ρίγος
Των κεραυνοβολημένων ερπετών
Μια ζώνη με απωθούσε
Από τη πύλη της λησμονιάς
Έμεινα μόνος 
Μεταλαμβάνοντας
Την σκληρότητα του τροχού
Στην αιχμηρή αιθρία της φωτιάς
Ολόρθος στάθηκα να κοιτώ 
Σαν γέρος ερυθρόδερμος 
Που λύνει το γόρδιο κόμπο του μάγου 
Προς δόξα της φυλής του 

Ακμάζει ακόμα το κορμί της γυναίκας 
Στο θαλερό ορίζοντα των μύρων
Μην οξύνεις τη λύτρωση 
Των σμαραγδένιων ρόδων
Παραδόσου στα χέρια των ληστών  
Στάσου ικέτης μπροστά 
Στο καπνό του ποιήματος 
Μέχρι να κοπάσει ο κίνδυνος 
Και η κραυγή του γκρίζου 
Φεγγαρόφωτου που απέρχεται
Σιωπηλά κοιτώντας
Το θαλασσινό αέτωμα
Στου έρωτα τη σπηλαιώδη κοίτη   

Επενδύσου τον λευκό τύφο 
Του άλγους και χάραξε 
Με λαμπερά ξυράφια 
Τον όρθρο της ηλιακής έκλειψης 
Ρίχνοντας με το χέρι ανθόνερο 
Στο οπάλιο ψηφίο της ερήμου 
Έρχεται ο εντολοδόχος αδερφός 
Με τους αναμμένους δαυλούς 
"Ενθάδε κείται ο ιστός της Ανδρομέδας"
Λυγίζω το κορμί ώσπου να πάρει
Τη μορφή του εαρινού βέλους
Στα μέρη με τα θαλασσινά χαλίκια
Καταδύομαι αίφνης στο φως
Καταδρομέας της ανοιχτής ηλιόπορτας
Στον ναό της αγάπης εισέρχομαι
Αισθάνομαι την διαύγεια της αγνότητας
Σαν ένας άμωμος κοπετός που αναδύεται
Από το λαμπερό ποτάμι του Ιλισού   

16 σχόλια:

  1. Άσκοπα στο φως;
    Της μεσημβρίας βέλος,
    καλήν εσπέραν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ακμάζει ακόμα το κορμί της γυναίκας
    Στο θαλερό ορίζοντα των μύρων
    Μην οξύνεις τη λύτρωση
    Των σμαραγδένιων ρόδων
    Παραδόσου στα χέρια των ληστών
    Στάσου ικέτης μπροστά
    Στο καπνό του ποιήματος
    Μέχρι να κοπάσει ο κίνδυνος
    Και η κραυγή του γκρίζου
    Φεγγαρόφωτου που απέρχεται
    Σιωπηλά κοιτώντας
    Το θαλασσινό αέτωμα
    Στου έρωτα τη σπηλαιώδη κοίτη

    Ικέτης προσέρχομαι με αιμάτινα
    τα ιμάτιά μου
    Πολύ όμορφο
    Δανάη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εδώ τώρα υποκλίνομαι!
    Στην μαγική έμπνευσή σου και την μαγεία των εικόνων σου!
    Νομίζω αυτή η ανάπτυξη στίχου είναι αυτή που σου πάει..
    Τα φιλιά μου Ελένη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το φως διχάζει Χριστίνα
    στο σκότος του θαλερού έρωτα
    ακροβατώ σαν σχοινοβάτης
    Σε ευχαριστώ και σου στέλνω
    τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δανάη σε ευχαριστώ πολύ
    ικέτες προσφεύγουμε σε
    ουτοπικούς βωμούς λατρείας
    φιλί γλυκό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στρατή είμαι χαρούμενη
    που σου άρεσε το ποίημα
    Οι μικρές φόρμες μου πηγαίνουν
    Σε ευχαριστώ και σου εύχομαι ένα καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. το φτεροκόπημα από

    «τα ανήσυχα χορικά
    Της τεμαχισμένης σελήνης»

    ακούγεται σ’ όλη τη διαδρομή μέσα απ’ τις αλέες των στίχων σου!

    Μαγικό!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ελένη αυτό το ποίημα...σαν ισοκράτημα ενός μοναχού
    στον όρθρο...

    τη δική μου αποζημίωση
    τη βρήκα στην 4η στροφή
    όπου ένιωσα ψαλιδισμένα
    κάπως τα λευκά...
    αγαπώ τις αντιθέσεις της

    επειδή συχνά προσβάλλομαι
    από αϋπνίες λόγω κακών πραγμάτων
    (συν ένα καλό για να μην ψεύδομαι :)))
    νομίζω πως αυτό σου το ποίημα
    θα με κρατήσει όμορφα άγρυπνη απόψε...

    σε φιλώ.πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μελίνα μου σε ευχαριστώ πολύ
    μαγικά τα λόγια σου τα κρατώ
    συντροφιά μου
    φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Φαίδρα σε ευχαριστώ πολύ
    με εξυψώνεις με το σχόλιο σου
    κι εγώ αγαπώ τις αντιθέσεις διέπουν άλλωστε την ίδια τη ζωή
    Εύχομαι να σου κρατήσω καλή συντροφιά στις αγρύπνιες σου
    Πάντως σου επαναλαμβάνω πως με τιμούν τα λόγια σου γιατί ξεχωρίζω πολύ τη δουλειά σου και το έργο σου
    Φιλιά πολλά φιλικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Νομίζω ό, τι πιο όμορφο έχεις γράψει(μέχρι το επόμενο)! Αντανακλά μια αύρα αέναης αθωότητας (όσο ο έρωτας μπορεί να είναι ποτέ αθώος στις άγριες αντιθέσεις του)!
    Σ' ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Περήφανη μανιάτισσα
    χαίρομαι πολύ
    που σου άρεσε
    και σε ευχαριστώ
    για τα θερμά σου λόγια
    με κολακεύουν
    φιλιά πολλά πατριωτικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μηχανεύτηκα τα ανήσυχα χορικά
    Της τεμαχισμένης σελήνης
    Και απρόθυμος μετείχα
    Στην κατερήμωση του αξιοδάκρυτου
    Δράκου με τους μπλε χιτώνες
    Μέσα στα κλήματα είδα
    Τον έγχρωμο θόρυβο της πόλης
    Να καταλύει τον άγγελο της προτομής
    Η έκταση του γρύλου έφερε
    Την περγαμηνή της πραγματικής
    Σταύρωσης
    Πυρσοφόρος Θεός λείαινα
    Του αίγαγρου την αχνιστή χλόη

    το παίρνω μαζί μου
    γιατί πολύ μου αρέσει
    Αναίτιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αναίτιε στο χαρίζω
    είναι ότι περισσότερο
    μπορώ να κάνω
    καληνύχτα με φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. "Ξεθύμαιναν άσκοπα στο φως
    Τα διχασμένα πτηνά του έρωτα
    Μέσα στη κόκκινη βαλίτσα
    Οι λεγεωνάριοι απόθεταν με ευλάβεια
    Ένα σβωλαράκι χρυσής προσωπίδας
    Και τις νησίδες του Πάδου
    Αθώα η σκέψη ακροβολούσε
    Τα τάματα με τα ερωτευμένα μάτια
    Στο χορταριασμένο εικονοστάσιο
    Σκηνίτης της αλήθειας σκόπευα
    Του αμέθυστου τη διαιρεμένη δόξα
    Φύλαγα τον αγέρωχο πάταγο
    Της κιθάρας στη δόμηση της νόησης
    Οι χορδές συμμετείχαν στο παιχνίδισμα
    Της αχαλίνωτης κίνησης της ωδής
    Πλησίαζα τη σκάλα του σκοταδιού
    Με προτεταμένα τα ακροδάκτυλα
    Συναντώντας τα φτερά της κοιτίδας
    Να με περιβάλλουν αέναα"
    όταν ξεθυμαίνει το φως και οι χορδές παραδίδονται στο παιχνίδισμα
    ο ποιητής αντικρίζει το κρυμμένο θυμιατό της λέξης
    Θάνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Θάνο σε ευχαριστώ
    στο εγκόλπιο του ποιητή
    ζει το πάθος και το ασίγαστο
    φως εκεί παραδίδεται
    Σε χαιρετώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή