Στο φιόρδ της ζωής

Ακούμπησα τα χείλη μου
Στη φτερωτή του ανεμόμυλου
Σε άνεμο θέλησα να μεταμορφώσω
Το πήλινο μου σώμα
Βιαστικός οπαδός της ιστορίας
Την προσωπίδα μου αφιερώνω στο φως
Χάρτινοι μύλοι
Ιλιγγιώδεις σπείρες μαιάνδρων
Και περιστρεφόμενες μαργαρίτες
Εξακοντίζουν τη χρυσή σκόνη
Των αστερισμών στα μάτια μου

Συνδαυλίζω την στάχτη
Και σε αναγγελτήρια αποχωρισμών
Γράφω της σκληρής νύχτας
Τον αγιάτρευτο πόνο
"Στο τραυματισμένο ουρανό
Δένω κλωστή για να με γνωρίσεις"
Ήρθαν οι ώρες
Που το διψασμένο ζευγάρι των γρύλων
Παράφορα και με ηδύτητα
Την υδρόγειο με ήχους θα πλημμυρίσει

Προφυλάσσω το ρακένδυτο σώμα μου
Από την ομίχλη των φαραγγιών
-Μήπως έχω πεθάνει;-
Σε σκιές προσκρούω
Που αντιμάχονται σφόδρα το άρμα του ήλιου
Εκχωρώ το αίμα μου
Σε δυο τόπια καθαρό μετάξι
Από εκείνο που ιταμά απέρριψες
Όταν στον άνεμο σιγόπαιζε
Το παλιό βιολί την άρια των εραστών
Ζωντάνευε το ακίνητο δοξάρι
Στο κάτοπτρο των ωκεανών
Αιώνιους παφλασμούς γεννώντας
-Μήπως έχω πεθάνει;-

Φαλλικά σχήματα
Και σημεία απομακρυσμένων φιόρδ
Προσφέρω στην γη μου
Τα φυσίγγια μου εφοδιάζουν
Την κακόβουλη νύχτα με εφιάλτες
Την φονική ριπή των οβίδων
-Που την κλίμακα των ρείθρων σαρώνει-
Προσκαλώ στο κατώφλι μου
Δέντρα με απολιθωμένη τη φορεσιά τους
Γύρεψαν το ρόχθο μου
Ρόχθος μιας θάλασσας μυθικής
Που η Σελήνη σπέρνει πάνω της
Ψεύδη της λήθης
Χάδια αρπακτικά του Τρίτωνα
Πουλιά μαύρα που δεν συνάντησαν ποτέ την αυγή

Άγραφα ποιήματα
Εγκαθίστανται στη σκέψη μου
Στίχους κυκλωτικούς του άπειρου διαβάζω
Μαρτυρίες γερασμένων ψαράδων
Με καλούν θριαμβικά
Δονώντας στο κρύο μου στήθος
- Φλόγες επιμήκεις σιγοκαίουν
Το ιερό τέμπλο του χρόνου-
Ακούμπησα τα χείλη μου
Στην φτερωτή του ανεμόμυλου
Σε άνεμο θέλησα να μεταμορφώσω
Το πήλινο μου σώμα
-Μήπως έχω πεθάνει;-
"Στο τραυματισμένο ουρανό
Δένω κλωστή για να με γνωρίσεις"