Σαν έφυγες...

Ανασκιρτά η καρδιά
Φεύγει ένα πλοίο
Αιμάτινη η σκέψη
Κι η προφητεία δεν βγήκε...
Ξιφουλκώ χαμένες μελωδίες
Και σε αποχαιρετώ επηρμένη
Απ' του πόνου την γοητεία
Μη με γυρέψεις

Έχω μια φωτογραφία σου παλιά
Δεν ξέρω πως είσαι τώρα
Έχω και μια ανάμνηση
Καμένου σπίρτου σαν σε σκέφτομαι
Οι φλόγες δεν θα αργήσουν
Να επιτελέσουν το έργο τους
Φύλλο στον άνεμο σκαιό
Φαιό λουλούδι ήσουν
Ένα ποίημα χωρίς ουσία
Σχεδίασα με κιμωλία πάνω του
Την σπίθα της ματιάς σου πριν χαθείς
Μη με δώσεις

Λευκό τραπεζομάντηλο
Λευκή βουκαμβίλια
Ανοιχτό ένα βιβλίο
Τα ποιήματα τραυματισμένα
Ψάχνω ένα αστέρι
Κι έναν μαγικό καθρέφτη
Εκεί να σε γνωρίζω
Εκεί να σε ποθήσω
Άυλο να σε παρατηρώ
Χωρίς να σε ποθώ τα πρωινά
Μη με παρηγορείς

Στα σύννεφα βγήκα
Στους ωκεανούς κοιμήθηκα
Στους γλάρους είπα μυστικά
Κι ύστερα φύτεψα ένα δέντρο
Στο πλέγμα των λίθων
Δεν περιμένω καρπούς να μου δώσει
Μα να χαράξω στον κορμό του
Μια μέδουσα να με φυλάει
Απ΄του καπνού τις αναθυμιάσεις
Μη με σώσεις

Στην υψικάμινο της λαγνείας
Παραδόθηκαν τα στερνά φιλιά σου
Δεν σε πίστεψα
Δεν σου δόθηκα
Έμεινα πάναγνη κι αληθινή
Τώρα ακουμπώ στα τοιχώματα
Της φυλακής μου καπνίζοντας
Πεθαμένο καπνό
Σιωπώ σαν δρόμος απόμερος
Μεθώ σαν αδιάφορος ναύτης
Αν με δεις γύρνα μου πλάτη
Θα σε κλείσω σε μαύρο κέλυφος
Παντοτινά να σε έχω δικό μου
Μη με αποζητάς

Κι αν δεν μου κράτησες το χέρι
Δεν με πονά καθόλου
Έχω την ζεστασιά σου και το χνάρι σου
Κι έναν αέρα στην ψυχή μου
Απ' την ανάσα σου πριν ακόμα φανείς
Όταν σε γεύομαι στ' όνειρά μου
Γλυκαίνουν οι ρίζες μου
Θέλω μικρή να γίνω ξανά
Σχεδόν παιδί να πιστεύω στα παραμύθια
Και στους καλούς δράκοντες
Ίσως έτσι σε αναστήσω στο αίμα μου
Και σε ξαναβρούν ρευστό τα κύτταρα μου
Μη με ακολουθήσεις

Σαν έφυγες
Γκριζάρισαν οι πέργκολες
Με τα αναρριχώμενα φυτά
Κάηκαν τα ριζώματα του γιασεμιού
Και η μπιγκόνια μαράθηκε
Κι εγώ
Έμεινα να κοιτώ δυο βότσαλα
Που στριμώχτηκαν
Στου μπάτη το πλατύ καπέλο
Αν προφτάσω εκεί θα ζωγραφίσω
Ένα μαχαίρι κι ένα φεγγάρι
Από εκείνα που μου είχες χαρίσει
Για να οπλίζουν με φέγγος τη ζωή μου
Μη με ξεχάσεις

Πικρή η στέπα κι η άμμος γόνιμη 
Εκεί ανθώ μες στον θυμό μου!