Λευκά μονοπάτια

Βραδιά αφέγγαρη να περιδιαβαίνεις
Στους χρυσούς οπωρώνες
Χωρίς έγνοια καμία
Ενορχηστρωτής της ομορφιάς
Να μαζεύεις αστέρια κρουστά
Απ' τους χαμηλούς κλώνους
Κι η καρδιά να πάλεται
Μέσα στο υπερθέαμα της ευγονίας
Λεπτοί κάλυκες να σε παρασέρνουν
Σε αγρούς κίτρινους που από παιδί κρυφά φύλαξες
Σαν ζωγραφιά κυματιστή στο αίμα της καρδιάς

Στη σκόνη να λικνίζεσαι
Του αφράτου γαλαξία
Σαν να είσαι χριστόψαρο
Ή αετόπουλο που φωλιά δεν στήνει
Από ακαταδεξιά στα ριζά
Παρά στα λευκά μονοπάτια των βουνών μονάζει
Να ξαστοχάς στο μέτρημα της χαράς
Και ν' αρχίζεις πάλι
Σαν να ήσουν καταρράκτης
Που δεν κουράζεται τον βράχο να υγραίνει
Γραφές μιας νύχτας ανέσπερης να ημερεύεις
Στην αχτίνα του ποδηλάτου να τις περνάς
Κρότο να κάνουν να ξυπνήσει της λήθης το κρασί
Με μαχαίρι χρυσό να οπλίζεσαι
Στων πόθων τη σχισμή να αφήνεσαι χωρίς να πονάς
Ελεύθερος να βιάζεσαι
Στην πυρά της ηδονής μπροστά να σταθείς
Κι ολόγυμνος σαν βρέφος που βυζαίνει τον αντίχειρα
Να προσκαλείς Τον Θεό να σε μυήσει στις νέες γραφές

Μέσα σε κάμαρα ερωτική να αναπνέεις φιλιά
Χρόνων περασμένων
Υπακούοντας στων λημμάτων τους κρυφούς κωδικούς
Χαράματα να εξηγείς τους χρησμούς των πουλιών 
Με γνώση και ραθυμία σαν τον μάντη με τη μακριά γενειάδα
Που δάσκαλος σου υπήρξε σοφός
Στα ακροκέραμα των σύννεφων
Να προσφέρεις θυμίαμα και σιταρόσπορους
Εσύ ο αρνητής της μοίρας και της λησμονιάς
Ο πρώτος άνθρωπος που τραπέζι έστρωσε
Στους νεκρούς του εξευμενίζοντας την βαριά άλυσο
Να τάσσεσαι ολοκληρωτικά με τη ζωή
Σαν να σου δίνεται για μια ώρα περίπου


Έλαβε μέρος στο δρώμενο της me(maria) "Παίζοντας με τις λέξεις"
όπου συναντήσαμε πολλές υπέροχες φωνές και μια άριστη διοργάνωση!