Πρόσκληση

Σήμερα μετά από καιρό

Ήπια μια μεγάλη κούπα ζεστό καφέ

Κάτι που συνήθιζες τα κρύα πρωινά

Κι εσύ να κάνεις

Ξέφευγαν οι δείκτες

Κι η ζωή με διεκδικούσε

Θυμήθηκα τα λόγια σου

Λόγια παρακλητικά

Που τα χάιδευε η στοργή της προστασίας:

-Κόψε τους κάθε λογής τυφλούς συλλογισμούς

Με το σκούρο πετράδι της νύχτας μην εμπλακείς 

Τα σχέδια στα πλαϊνά δόντια των φύλλων

Μη τ' ανιχνεύεις

Οι μάγισσες δεν κρατούν πάντα ψάθινη σκούπα

Οι δρόμοι -αν κι ανοιχτοί- μπερδεύουν το "τώρα"

Κι εκείνος ο καβαλάρης κομμένα έχει τα γκέμια

Μαύρος καβαλάρης μ' επίπεδο πρόσωπο

Μην τον κοιτάξεις θα γκρεμιστείς

Κρύψε τις ματιές σου στου ουρανού το βήμα

Άλλες γραφές μάθε να σε οδηγούν

Νέα γράμματα στο αλφαβητάριο της ζωής

Με πάθος περήφανα να προσθέσεις

Η αγάπη έφυγε

Η αγάπη δεν έφυγε ποτέ

Μένει το λεπτό άρωμα

Το ηχηρό "έλα"

Το επιθετικό "σε θέλω"

Η άδηλη ανάγκη

Άτακτα τοποθετημένη στο ακλόνητο "μαζί"

Σήμερα μετά από καιρό
Φύτεψα στο χώμα ένα δροσερό λουλούδι

Είχε το χρώμα των ματιών σου

Είχε τους χυμούς του μόχθου σου

Πολιορκημένο ήταν από τη ξηρασία της μοναξιάς

Του κάκτου λουλούδι;

Της λίμνης αχνός πρωινός;

Του ποταμού πέτρινο λάβαρο;

Ένα λουλούδι κλεισμένο σε δυο ζωές

Αργά να κυλούν οι ώρες στους ζυγούς

Άπιαστο να παραμένει το χαμόγελο πριν τη κραυγή

Τα λευκά μου χέρια παραμάσχαλα να παίρνεις
Κρυφά να σ' ανασαίνω πικρά να σ' αγαπώ

Η αγάπη δεν έφυγε

Η αγάπη στο σύμπαν τραμπαλίζεται

Πλέει στους ωκεανούς

Μικρός αστερίας γίνεται

Άγουρος καρπός

Στα στήθη της κοιλάδας

Μπροστά σου μια χαραυγή θα φανεί

Στεφανωμένη κι αιμορραγούσα

Με ένα τσαμπί σταφύλι στα χείλη υπερώριμο

Να σε ζητήσει για χορό!

Έλαβε μέρος στο 15 Συμπόσιο Ποίησης που  διοργάνωσε για άλλη μια φορά επιτυχώς η αγαπημένη μας φίλη Αριστέα