Τυχαία συνάντηση

Κράτησε μου λίγο ίσκιο Από τότε που γεννήθηκα μόνιμα στη μεριά του ήλιου έγερνα σαν το
φυτό που ο ηλιοτροπισμός καθορίζει την πορεία του
Θέλω λίγο να ξαποστάσω Αυτό το πήγαινε - έλα βύθισε τα πέλματά μου Τα πλήγωσε κι εγώ
πως θα περπατήσω στο σκοτάδι των χειλιών σου;
Κράτησε μου λίγο ίσκιο Είδα τα φωτεινά και τα μεγάλα
Καιρός να αποσυρθώ στα μήκη των χαραδρών Να νιώσω την ανασεμιά του πεύκου Του σκίνου
τ' άρωμα να χαρώ Τα φρυγανισμένα μέλη της ασφάκας να αγγίξω
Κι αν βρω καμιά αγριελιά να χαράξω της πληγής μου το ξερό ήχο
Γιατί μάθε πως τα δέντρα μ' αγαπούν Αυτά τα βαθύσκιωτα που ποτέ δεν με είχαν
Μην με πας στον ελαιώνα Εκεί το φως δεν βαστιέται Εκεί ο ήλιος κρησαρίζει τα παιδιά του Όλα
τα έχω δει όλα τα ξέρω Μόνο που απότομα κόβεται το μονοπάτι Γεμίζει σκνίπες ο χώρος Μην
με πηγαίνεις εκεί πέρα
Στα χωριά αυτά κρύβεται ένας παλιός άρχοντας Άπληστος και αιμοβόρος Έχει στην υπηρεσία του
δώδεκα μικρές οδαλίσκες με χιτώνες μακριούς Κρατάνε μέρα νύχτα κάτι τεράστια κεριά στα χέρια Θυμιάματα καίνε σε μικρά κεραμικά πιάτα διακοσμημένα με κρίνα και σαρκοβόρα φυτά
Δεν μπορώ να τις κοιτάξω Δεν μπορώ να αντέξω τα βαριά τους αρώματα
Με τ' αρώματα αυτά αποκοιμίζουν τον άρχοντα Αφήνουν το παλάτι και τρέχουν στους κήπους Παιχνιδίσματα κάνουν με τα νερά Θυσίες προσφέρουν στους θεούς των λιμνών Γιατί έχει πολλές λίμνες περιμετρικά Με κάτασπρα αφρισμένα νερά
Βουτούν μικρά χαρτάκια στην επιφάνεια τους Ραβασάκια για τους αγαπημένους Γράμματα για τους δικούς Επιστολές για τις ορφανεμένες ψυχές των λιθαριών
Ξεφεύγουν για λίγο κι ύστερα παίρνουν το δρόμο της επιστροφής
Ένας κυνηγός μια φορά μου έφερε ένα δικό τους γράμμα Ακόμα το κρατώ στο στέρνο μου Θα στο διαβάσω αλλά πάρε με από το φως με τυφλώνει δεν βλέπω Έστω βάλε με στον ίσκιο σου αν δεν μπορείς να με πας στο φρύδι των βοριάδων
Έχω κοσκινίσει την άμμο των ακτών και πολλά έχω βρει διαμαντικά Όλα θα στα χαρίσω Να λάμπεις τις νυχτιές του έρωτα σαν το Μέγα Γαλαξία μέσα στην πλημμυρίδα των λευκών σύννεφων
Μην με αφήνεις εδώ Εκείνο το γράμμα που σου 'πα λες και γράφτηκε για εμένα ίσως και για εσένα Κάνε κάτι πριν εμφανιστεί το χάλκινο φεγγάρι και μας πάρει τα μυστικά
Απ' όλα τα φεγγάρια που γνώρισα μόνο ένα δεν μου απίστησε Κι αυτό τελικά στα χαμένα πήγε
Άδοξα μες στο παλιοπήγαδο σκόνταψε κι έπεσε Θέλησα να το ανασύρω Μάταια όμως Σκοινί δεν είχα ή έστω ένα άγκιστρο ή μια απόχη παιδική με λαβή από μπαμπού
Είναι κάποιες νύχτες έναστρες που ακούω παθιάρικα να με καλεί Μου ξεφεύγει τότε ένα δάκρυ κι είναι σαν να του στέλνω υγρά φιλήματα
Τα δάκρυα λένε είναι σαν τα φιλιά των αναχωρητών Αρμυρά και άνοστα μαζί Σταθερά και φευγαλέα ταυτόχρονα Πικρά και γλυκά σαν τη ξυραφιά στο μέτωπο του ορίζοντα
Που πας μη φεύγεις Λίγο να αγγίξω τη γενειάδα σου Κι αν δεν θες τα διαμαντικά δεν θα σου θυμώσω Μόνο μη φεύγεις χωρίς ούτε μια λέξη να πεις
Ψέματα σου είπα για το γράμμα Το 'σκισα Δύσκολο να διαβάσω τους χρησμούς σε μια γλώσσα πεθαμένη
Κι εσύ αν και ήσουν ένας περαστικός βαθιά με σημάδεψες Αυτή η τρέλα του ματιού σου πόσο καθηλωτικά αποτρόπαιη ήταν Μιλούσε κι έγδερνε μαζί Τραχιά και  διαπεραστική σαν γλώσσα φωτιάς σ΄αναμμένο κάρβουνο
Εδώ θα μείνω κι αν κάποτε διψάσεις για φως έρχεσαι
Πρόσεξε όμως μην βγεις στο ύψωμα με τους θαμμένους κίονες Θα σε πετύχουν στην καρδιά τα
βέλη των μικρών ερωτιδών
Αυτών που στα ανατολικά υπερώα της γης ολοχρονίς συντροφιά μου κρατάνε!