Το ανεπίδοτο γράμμα

Έβαλα σήμερα γύρω απ' το τζάκι τα χρωματιστά λαμπιόνια της γιορτής,
μαζί με δυο κλαράκια γκι κι ένα ασημένιο άστρο στο κέντρο.
Έλα να τα δεις, ανυπομονούν να σε γνωρίσουν.
Έλα να νιώσεις την λαμπερή τους ρυθμικότητα.
Ίδια με την καυτή ανάσα σου μοιάζουν, γρήγορη ανάσα σπάταλη.
Εισπνοή εκπνοή και στιγμές λαμπρές από ήλεκτρο κι αφράτο χιόνι.
Έλα να χαρείς, άφησε πίσω το σκότος και τους νυχτερινούς εφιάλτες του χτες
Θα παραχώσω στη χόβολη καρπούς, ζεστούς να τους γευτείς.
Έτσι που είσαι ταλαιπωρημένος απ' τους δρόμους κάτι πρέπει να τσιμπήσεις.
Έλα να ζεστάνεις το χνώτο σου με το φως της κεραμικής λάμπας.
Απόψε που έχει ολόγιομο φεγγάρι λέω να μεθύσω,
όχι με αλκοόλ αλλά με την απαστράπτουσα ομορφιά της διάφανης νύχτας.

Στο πατάρι το καπέλο σου, ένα ζευγάρι λευκά γάντια κι ένα μονόκλ.
Περιποιημένα όλα και μέσα σε μεγάλα κουτιά τοποθετημένα,
σφραγισμένα με βουλοκέρι μην και τα αγγίξει η πούδρα της σκόνης.
Σου σιδέρωσα και το λινό σου πουκάμισο ατέλεια δεν θα βρεις πουθενά.
Έλα πριν φέξει κι έρθει η πούλια να με σκουντήξει με τον αγκώνα της.
Φοβάμαι μονάχη, φοβάμαι πολύ κι αυτός ο δυνατός αέρας ξήλωσε
τα κουμπιά απ' τον χιονάνθρωπο.
Πρωί τον έφτιαξα, πριν ακόμα ξυπνήσει η πόλη και θορυβήσουν οι δρόμοι.
Έμοιαζε μαγικός μ' αυτή την κόκκινη πιπερίτσα στα χείλη και το καρώ κασκόλ
στο γιγάντιο λαιμό του.
Μου πήρε ώρα να του στρογγυλέψω την τεράστια κοιλιά,
να του φορέσω τα μεγάλα μαύρα κουμπιά από το παλιό μου μαντό.
Έτσι που να μοιάζει αληθινός σαν ένας εσκιμώος μπροστά στην είσοδο του ιγκλού του.

Δεν υπερβάλω ζωντανεύουν τα πράγματα όταν τα αγαπάς πολύ, αν τους στέκεσαι,
αν με στοργή και πάθος ατέλειωτους διαλόγους πιάνεις μαζί τους τα βράδια.
Έλα έβαλα και τις κεντητές μαξιλάρες στο πάτωμα εκείνες που αγαπούσες από παλιά.
Στο χερούλι της πόρτας έχω αφήσει το γράμμα μου, ένα ποίημα είναι
που μιλάει αποκλειστικά για εσένα, για την λεπτότητα των χειλιών σου,
για τη διάπυρη γλώσσα σου, για τα αλαφιασμένα σου μάτια.
Είμαι καλή στις απαγγελίες θα το δεις, πόσο προσέχω σαν προφέρω κυρίως τις λέξεις:
Έρωτας, αγάπη, φιλί κασμίρι κι ανεμογύρισμα.
Ειδικά την πρώτη την φαντάζομαι σαν μια φέτα γλυκιά πορτοκαλιού,
σαν ξυλαράκι αποικιακής κανέλας.
Πήγα χτες κι αγόρασα κίτρινους φακέλους κι ένα ζευγάρι κόκκινα γυαλιά.
Πρέπει να φωτίσω λίγο τη ζωή μου, να χρωματίσω τα έπιπλα με παλ χρώματα.
Τρομάζω στη σκοτεινιά, τρομάζω στα χαμηλωμένα φώτα κι αυτή η συνοικία με θλίβει.
Αύριο, αν δεν έρθεις, θα πάρω το υπεραστικό τρένο να φύγω μακριά,
σε κάποιο βαγόνι θα σε συναντήσω σίγουρα, ξέρω πόσο αγαπούσες τα ταξίδια.
Δεν θα πάρω αποσκευές μαζί μου, μόνο αυτό το γράμμα που μιλάει για εσένα
κι ένα χάρακα ξύλινο να μου υπενθυμίζει πως κοντά σου ψήλωσα δυο πόντους.

Έλαβε μέρος στο Συμπόσιο Ποίησης της αγαπημένης Αριστέας όπου και θαυμάσαμε πολλές ομορφιές