Το σμάλτο της νύχτας

Από τα μακριά νύχια

της νύχτας κρατιέμαι. 

Εκεί στήνω την αιώρα μου. 

Άγρυπνη τραμπαλίζομαι

μια δεξιά μια αριστερά. 

Εδώ ο χώρος μου

κι η σκοτεινή κλίνη μου. 

Δεν μιλάω. 

Δεν ζαλίζομαι καθόλου. 

Λίγο κρυώνω μα δεν με νοιάζει. 

Τα μεγάλα τόξα

των κινήσεων μου 

τα παρακολουθούν οι νεκροί μου 

μέσα από των αστεριών

τα τηλεσκόπια όπου διαμένουν. 

Δεξιά του τόξου τοποθετώ 

τα ανεκπλήρωτα όνειρα

που ποτέ δεν θα πραγματωθούν. 

Συνεχείς οι κινήσεις μου

κι εγώ τα βλέπω συνεχώς

να ξεμακραίνουν. 

Δεν θλίβομαι παρά

μονάχα καρτερώ αίολη 

τον άνεμο να τα τραβήξει

στους ουράνιους αμπελώνες

οι νεκροί να τα παραλάβουν

για να μην ξεχνούν τα επίγεια. 

Αριστερά βάζω τα μεγάλα

ιδανικά μου και ένα ξερό

κρίθινο ψωμί. 

Οπαδούς δεν έχω και στα

πτυχωτά ρούχα της ουτοπίας

κρύβομαι.

Στα περιθώρια ζω μιας

ιστορίας προδομένης. 

Εκεί οι άγονοι τόποι

της εξορίας κι οι φυλακές. 

Εκεί κι ο φωτογράφος 

που πούλησε τα φιλμ του

στους βασανιστές του αντί

μικρής αμοιβής. 

Μπερδεύομαι λίγο μα

δεν λιποτακτώ. 

Μένω μόνο να ακούω

το τραγούδι των γρύλων

και το ερωτικό κάλεσμα

των τζιτζικιών σε έναν

τόπο άγνωρο μα και φιλικό. 

Η νύχτα με παρηγορεί

και με αφήνει στο μαύρο

σμάλτο των νυχιών της

να γράφω αδιαλείπτως ποιήματα. 

Αναγνώστες δεν έχω. 

Μέντορες δεν με στηρίζουν. 

Παχυλά βιβλία δεν βγάζω. 

Καλλιγράφος δεν είμαι 

τους στίχους μου μόνο

εγώ κι εσύ μπορούν να

αποκρυπτογραφήσουν

και στα σκοτεινά τους

να μπουν δώματα με το

καντήλι των άστρων στα χέρια. 

Μεγάλοι ποιητές 

με συντροφεύουν που 

τη δόξα δεν γνώρισαν. 

Εκείνους εμπιστεύομαι. 

Εκείνοι προωθούν τις 

λέξεις μου σε πλανήτες

μακρινούς και ξένους. 

Αν τις βρεις χάιδεψε τες. 

Εσύ ο μόνος τους παραλήπτης. 

Εσύ το ατελές ποίημα 

που αέναα θα γράφω 

με την άοκνη συνδρομή

της νύχτας.