Εσύ είσαι...

Εσύ είσαι που μπαίνεις

στη λάμψη της αστραπής

κι έρχεσαι εδώ καθώς

βρέχει. 

Κατακαίεις τη χλόη, τα κλαδιά

του σφενδάμου, την άμυαλη

αμυγδαλιά και την μικρή

πασχαλίτσα τσουρουφλίζεις. 

Δες την πως έχει γείρει

στο έδαφος και τινάζει

τα ποδαράκια της. 

Βοήθησε την να γυρίσει από

την καλή πλευρά. 

Νιώσε την αδυναμία της. 

Θα σε ανταμείψει με έναν

γύρω θανάτου κάτω απ' του

κεραυνού τη μουσική 

επένδυση να συνοδεύει 

το απεγνωσμένο της φευγιό. 

Πάρε την μαζί σου αγάπη. 

Εκεί ψηλά στα μέρη σου

που ανθούν τα χρυσάνθεμα

και οι έρωτες άφησε την 

να ζουζουνίζει. 

Θα είναι παρηγοριά στα

λουλούδια των απέραντων

κήπων σου και το κλειδί

της αιώνιας άνοιξης θα κρατά. 

*

Εσύ είσαι που δίνεις τροφή

στα τζιτζίκια και τις

παρτιτούρες τους μαθαίνεις

απέξω. 

Στο γλαυκό ζεις καλοκαίρι

και στα λιόδεντρα στήνεις

την αιώρα σου τις μεσημβρινές

ώρες για να σε βρει ο οίστρος

μαζί του να σε πάρει στης

ποίησης τα ακανθώδη

παρατηρητήρια. 

Ξέκλεψα κάποιους στίχους 

σου εχτές με λόγια να ντύσω

των πουλιών τα ορατόρια

και των τζιτζικιών τα

χαυνωτικά πρελούδια. 

Πάντα εσύ. 

Για όλα εσύ. 

Ο μαέστρος με την χρυσαφένια

μπαγκέτα. 

*

Εσύ είσαι το κολιμπρί που

πεταρίζει γύρω από ένα

ερμαφρόδιτο άνθος χωρίς

σταματημό. 

Έλα στη χούφτα μου και χωράς. 

Έλα στο κοχύλι του αυτιού μου

να στήσεις φωλιά. 

Έχουν ξεκινήσει οι ψύχρες 

και θα σου χρειαστεί λίγη

ζεστασιά να μην μαργώσουν

τα φτερά σου και χάσω την

παρέα σου. 

*

Εσύ είσαι που κατρακυλάς 

μαζί με τις χιονονιφάδες 

από δυσθεώρητα ύψη. 

Επικάθεσαι στις πυραμίδες

των βουνών σαν μυθικό

εντελβάις και στις πεδιάδες

εισχωρείς βαθιά στο χώμα

σαν πλατανόριζα πλάι στο

αλάλητο νερό. 

Κρύσταλλο τα χέρια σου. 

Γιορτή η προσευχή σου. 

Μεγάλη η νύχτα σου για

να αφήνονται στα ονείρατα

τα μικρά αγγελούδια. 

Σε ακούω όσο κι αν σιγείς. 

Σε βλέπω όσο κι αν κρύβεσαι. 

Λουλούδι κι άγγελος. 

Νερό και ρίζα. 

Χιόνι και πλησμονή. 

Όλα εσύ. 

Πανταχού παρών σε ό,τι

όμορφο και αειθαλές.