Μοσχοβολάει το χνώτο της Άνοιξης
άρωμα λεβάντας κι άγριας φρέζας.
Βάλε την μπροστά σε ασημένιο
καθρέφτη και φυλάκισε εκεί αυτά
τα αρώματα την ζωή σου να ποτίσουν.
Ύστερα κοιτάξου σ' αυτόν και τη μορφή
θα πάρεις ξωτικού που ημίγυμνο
πλένεται στο ποτάμι.
Ρουμπινένια τα χείλη να καλούν σε έρωτα.
Βαθιά θάλασσα τα μάτια να πολιορκούν
ακυβέρνητα καράβια.
Το μέτωπο κήπος εαρινός που ένα ζευγάρι
πεταλούδων έχει για σπίτι.
Τα μαλλιά σκάλες στριφογυριστές που βγάζουν
στα ουράνια.
Και τέλος τα μάγουλα φουσκωμένα μπαλόνια
στα χέρια παιδιού που ορφάνεψε ένα Μάρτη.
Διστακτικές μην έχεις κινήσεις αρματωμένη
έρχεται η Άνοιξη και με βήμα ταχύ.
Μην της μιλήσεις θα σου κλέψει τη φωνή
κι άλαλος πως θα τραγουδάς τον έρωτα
κάτω από τα παραθύρια.
Μόνο κοίταξε την ίσα στα μάτια κι ένα λουλούδι
κρέμασε της στο αυτί.
Η ομορφιά της θα σε σκλαβώσει μα μην
την μαρτυρήσεις γιατί σύννεφο θα γίνει
και θα χαθεί για πάντα.
Σαν ερωμένη να την δεις που θέλεις να την
πλαγιάσεις πάνω στο χορτάρι.
Το χέρι της να κρατάς σφιχτά καθώς
ανεβάζεις την φούστα της στον αρχέγονο
να πέσεις χορό.
Πολλά κι όμορφα παιδιά να γεννηθούν
έτσι που να μοσχοβολάει ο κόσμος σαν
απόρθητη ελατοκορφή πνιγμένη στο θυμάρι
και στην άγρια μέντα.
Νικητής εσύ που την κέρδισες
αιώνια νέος θα παραμείνεις και με χέρια
επιδέξια θα της στεφανωνεις τα μαλλιά
και δακτυλίδι θα της περνάς μονόπετρο
στον αντίχειρα κάθε που γιορτάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου