Πήρα πετονιά τ' αγκίστρι για να δέσω
για να μπορέσω να σε πιάσω.
Μα εσύ μου ξέφευγες, βουρκώνεις, κλαις
θολώνουν τα νερά και σε χάνω.
Πόση θλίψη σου, πόσος πόνος
μέσα σου ζει;
Δάκρυα ποτάμια κι εγώ ξαστοχώ
Πούθε να σε πετύχω που διάφανος γίνεσαι
σαν μέδουσα;
Άλλοτε πάλι στα απόνερα των πλοίων
καταφεύγεις.
Ο κυματισμός μεγάλος και μου ξεγλιστράς.
Σ' ακολουθώ και κοπιάζω χωρίς ελπίδα.
Στις βραχονησίδες καταφεύγεις
καμουφλάζ με τα φύκια κάνεις,
δεν σε βρίσκω.
Βυθίζεσαι και ξάφνου ανεβαίνεις
ξερνάς αρμύρα, εκτινάξεις κάνεις
και χορευτικά νούμερα σαν δελφίνι
και να σε συλλάβω δεν μπορώ.
Θα μείνω με την ανάμνηση σου,
βουτιές θα κάνω, κοράλλια θα ανεβάζω,
θησαυρούς σε κασέλες μα ποτέ εσένα.
Απομακρύνεσαι.
Και να Θεός σε βλέπω να γίνεσαι τρίαινα
να κρατάς και μέσα στις φουρτούνες
να με πνίγεις αργά δίχως έλεος
με αξόδευτο στο στόμα φιλί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου