ο χορός των μυστών

Πετούσες το αδράχτι της μοίρας
Πάνω στις χρυσές
Καντηλήθρες του ήλιου
Δεν φοβόσουν  τη ζωή
Τον θάνατο αντέκρουες
Με δίχτυα με μνήμες
Και  με τα ναυαγισμένα χέρια
Του γυάλινου πόντου
Εκείνου που μνημόνευες κάθε που έφευγες
Για τους άφωνους κύκλους
Απέσπασες  στο οχυρό της ακοής σου
Τον ασημένιο ήχο της φιλύρας
Το πανδαιμόνιο σύρσιμο
Της σαύρας
Και τη ταπεινή προσευχή
Της καμπανούλας
Ύστερα χόρεψες
Κάτω από την βροχή
Σαν Θεός που εξιλεώνει
Τους τριγμούς της ρίζας του
Αναμάρτητος πλάνητας
*
Χορός των μυστών
Των πρωινών κήπων
Και των απαρηγόρητων φύλλων
Ανάταση του μερμηγκιού
Και του πολυμήχανου
Σκορπιού
Έδωσες πνοή ανάσας
Στον παράδεισο σου
Από ένα καύκαλο
Εκατόχρονης χελώνας
Συμπορεύτηκες με τη μαγεία
Των επιθαλάσσιων νεφών
Χωρίς ποτέ να σπάσεις
Το λαγήνι
Με τα μύρα της άγριας ανεμώνης
*
Αιθέριος και μόνος
Τράβηξες για τις πάμφωτες
Πόλεις του Νότου
Ήσουν ο άξιος συνεχιστής
Της αθώας πεταλούδας
Μακροημέρευσες για να δεις
Και να περιγράψεις την ανία
Του μαύρου νήματος
Λαβύρινθοι τώρα σιγούν
Στα γόνατα σου
Κι ένας εσωτερικός παραδαρμός
Προσκρούει στα μάτια
Της αήττητης μέλισσας
Ποτέ οι σειρήνες δεν έδωσαν
Νόημα στην Ιστορία των λυγμών
Αφουγκραζόσουν την προεξοχή της  ζωής
*
Μόνος τώρα διαφυλάττεις
Τους κρουνούς
Του αρχαίου σταδίου
Και προχωράς
Μοναχική πεταλίδα
Κολλημένη στον βράχο
Το χορό σου παρακολουθεί
Σεμνά ο δίδυμος αδερφός
Της θυσιασμένης σελήνης
Εκκωφαντική η μνήμη
Του πεντελικού μάρμαρου
Ταξιδεύει στις φλέβες
Των νόστων σου
Μαρμότες κι ακανθόχοιροι
Πληγώνουν τα χέρια σου
Αλλά ευτυχείς να δημιουργείς
Τους νέους σου κόσμους
Πλάι στο βασίλειο των νεκρών
Σε περιμένω στο σκοτεινό φως
Της άρρωστης λιβελούλας
Να βρούμε  εξαρχής
Την εσοχή του μαύρου ηφαιστείου
Είναι σκληρό να αποκοιμίζεις
Τα χέρια σου πάνω στη φωτιά