Επονείδιστα σχηματίζω το παζλ της μορφής σου

Κατακερματισμένος είσαι
Με τα κύτταρα σου
Να διαγράφουν πορεία άτακτη
Σε μια μάχη που τελεσφόρησε
Με νικητή τον άρπαγα έρωτα σου
Διανοίγεις νέες χαράξεις
Στον φευγαλέο ιστό του κόσμου
Κι ανασκιρτάς απόμακρος
Ζητώντας να σχεδιάσεις εξαρχής
Το πρώτο φύλλο στο τυπογραφείο της σιγής!

Αναταράξεις και κωδωνοκρουσίες
Διαταράσσουν τον άβατο χώρο
Της επηρμένης σου φύσης
Δεν σε μισώ
Δεν σε αγαπώ
Απλά νιώθω την ανάγκη σου
Ανάγκη που με συνθλίβει
Και με κάνει να πλαγιοδρομώ
Στην ακτογραμμή με τα νεκρά καβούρια
Δεν σε μισώ
Δεν σε αγαπώ
Πληρώνω για σένα μονάχα μια ληγμένη επιταγή!

Επονείδιστα σχηματίζω
Το παζλ της μορφής σου
Πολλά τα κενά
Και η τελευταία χαμένη κάρτα
Σηματοδοτεί τη λευκότητα των νεφών
Ίπταμαι στο αξεδιάλυτο μυστήριο
Των οριογραμμών σου
Τίποτα πιο επώδυνο
Να σε αντικρίζω
Σαν σκισμένη παντιέρα
Σε χέρια αλλοφύλων
Πως να εισέλθω στα πελάγη των ομματιών σου
Χωρίς να σπιρουνίσω τον άνεμο που σε διασκόρπισε;
Τελετουργικό θυσίας προσφέρω ικετευτικά
Σε ένα έντομο που προσάραξε στης κόρης σου την άλω!

Ένα φύσημα του μπάτη
Γεμίζει τους κουρασμένους
Ασκούς της ζωής μου
Δυνατή βγαίνω στο τρίστρατο των αρχαγγέλων
Κόβω φτερά
Μαζεύω ζεστό χνούδι
Κλέβω την αγιοσύνη της ύστατης ώρας
Και μεταναστεύω στην χώρα σου
Αθάνατο και συμπαγή να σε ανακηρύξω
Τώρα έχεις φτερά για να πετάξεις
Και ζεστή φωλιά για να αναπαυτείς
Εκείνο που μένει είναι:
Να μεταγγίσω στο σώμα σου
Την λάβα που με οδήγησε στους δρόμους της χαρμολύπης
Δική σου να σταθώ
Δική σου να ποθήσω
Δική σου να ανθίσω σαν εαρινή γλυτσίνια
Και στο κατάρτι σου το μεσαίο ερωτικά να αναρριχηθώ!