Πάνω στα κύματα ξαγρυπνά για μένα η κόρη της θάλασσας

Πάνω στα κύματα ξαγρυπνά για μένα η κόρη της θάλασσας
Έχει σχιστά μάτια χείλη βυσσινιά
Κι είναι από παντού
Ζωσμένη με γιρλάντες που έδρεψε από το βυθό
Τον καιρό εκείνο που ναυάγησαν τα τελευταία πλοία των Αχαιών
Με τις λυσίκομες προτομές στα όκια
Κόρη Θαλασσινή
Ξοδεύεσαι σε παραμυθένια σκηνικά με γελαστές προσωπίδες
Έχεις το μπόι του ανέμου όταν καβατζάρει τις πύλες του ήλιου
Ή του φεγγαριού το πορφυρό παραθύρι
Εξακοντίζεις στου πελάγου το φρούριο
Σερπαντίνες του αφρού και τις λοξές σειρήνες του Οδυσσέα
Πελαγινή Θεά και Μακρινή Παρουσία
Λατρεύεσαι από τα μικρά χαμίνια με τη ξεφούσκωτη βάρκα
Διανύεις μίλια εκατό για να συντροφεύσεις
Με τη γλυκολάλητη γλώσσα σου τον πανάρχαιο καημό της λυγμικής γοργόνας!

Πάνω στα κύματα ξαγρυπνά για μένα η κόρη της θάλασσας
Παίρνει κλωστές από το φουστάνι του αχινού
Να πλέξει το υφαντό μοιρολόι των μεγάλων νόστων
Εξόριστη ζει με μόνο αδέρφι ένα ταξιδιάρικο σύννεφο...
Κόρη Θαλασσινή
Τις νύχτες καταποντίζεσαι στις απόρθητες πέτρες μολυβένιων νησίδων
Σπαταλιέσαι σε κασέλες με αμύθητους θησαυρούς
Χωρίς να αναμένεις πληρωμή καμία
Των ψαράδων αποζητάς να σφουγγίξεις τον κρύο ιδρώτα
Μαντίλι αλαργινό
Μοχθείς να βρεθείς κοντά στα άσπρα ξωκλήσια των προφητών
Και αγίασμα να προσφέρεις το αίμα σου
Στα ταπεινά τους εικονοστάσια και στους χρυσοποίκιλτους χιτώνες τους
Να ευλογηθεί από γενειοφόρους δράκους το ιστορικό σκαρί της Αργούς
Και συστολικά να πλεύσει στων Εσπερίδων το παλαιικό κήπο
Πελαγινή Θεά Τοπάζι κυανό της Ουτοπίας
Θα έρθω να σε συναντήσω
Μόνο να ξέρεις πως μόλις βγήκα από μεταξιού κουκούλι
Κι απαγορεύεται σε βούρκο λιμνίσιο να πέσω!

Όταν αλαργεύει ο νους παραδαρμένος σε πελάγου πεζούλι 
Σπάει στα δυο το σταμνί με το αμίλητο νερό στη πίσω αυλή του Ιούλη!