Έλα με τις νεφέλες του πρωινού να σκεπάσεις το σώμα μου

Λιγόστευσαν σιγά - σιγά των οιωνών τα σημάδια
Εκείνα που κρυφά εμπιστευόμουν και μου αποκάλυπταν
Την καλή προοπτική του ερχομού σου
Δεν απορώ και στιγμή δεν τα μέμφομαι
Τα καλά της τύχης σημάδια βιούν
Μόνο μέσα σε αγκάλες που ποτέ δεν γνώρισαν την οργή της τέφρας
Δεν περιμένουν τίποτα απολύτως
Από τις κλίνες των σκοτεινών εραστών
Αυτών που απαρνιούνται τα άλικα ηλιοβασιλέματα
Τα αδειανά από ρήματα ποιήματα
Τους όμορφους κούρους
Που σκαπανείς έφεραν στο φως τυχαία μια μαρτιάτικη μέρα

Ωστόσο ξέρε το ήμουν κι εγώ κάποτε πέρα απ' την άλλη όχθη
Εκεί που φύτρωναν φλισκούνια μέντες κι αγριαψιθιές
Ήμουν εκεί μαζί με τις παλέτες μου
Να αναμειγνύω τα χρώματα που σ' αρέσανε να αφιερώνεις
Στο πρώτο ερωτικό κάλεσμα της Άνοιξης
Ζωή να δίνεις  στον κόσμο μου
Να χτυπάς με βουκέντρα το χάσμα των ωρών
Ήμουν εκεί στων χρωμάτων την περιπέτεια  παραδομένη
Στο κόκκινο του πάθους
Στο σμαραγδί της ελπίδας
Στο χάλκινο της μουσικής
Τώρα το υποκύανο στη ζωή μου κυριαρχεί
Έλα μην αργείς έλα ξανά
Έλα με τις νεφέλες του πρωινού να σκεπάσεις το σώμα μου
Που στα κρίνα των δακτύλων σου κάποτε ξημέρωνε

Πλάθω την εικόνα σου με σκληρότητα τις νύχτες
Και ξάφνου την χάνω στην καρδιά των διαδρομών
Μένω να κοιτώ τα σπασμένα κομμάτια
Ένα ψηφιδωτό δίπλα σε σέπιες κατεστραμμένες
Προσπαθώ να λύσω τα κλειδωμένα μυστικά σου
Εσύ χλωμός προτάσσεις ένα αόριστο "θα τα πούμε"
Σαν στερνή προσευχή από χείλη αμαρτωλά φαντάζεις
Βρύα καλύπτουν τα μέλη που δεν άγγιξες
Πύο σκεπάζει τις πληγές που δεν είδες
Αίμα ρέει στους ποταμούς που κάποτε σε δρόσιζαν
Κι ένα φαρμάκι πικρό κοχλάζει στις φλέβες των δέντρων
Αλλά εγώ ορθή θα σταθώ μόνο για σένα
Έλα μην αργείς έλα ξανά
Να ξεντύσεις το παιδί που συλλαβίζει το όνομα σου
Έλα κι εγώ θα γίνω ουρανός
Κι εσύ θα το δεις πως θα με ζητάς σαν λιανόφτερο πεταλούδας