Φιλιά λησμονημένα

Χαλίκια τριγύρω
Στρογγυλεμένα βότσαλα
Τα πέλματα να γελούν ξετρελαμένα
Στη θελκτική επιστροφή της πέτρας
Δεν είναι μακριά η θάλασσα
Οι ήχοι των κυμάτων
Φτάνουν ως εδώ μαζί με τους ήχους
Από τα γέλια των παιδιών
Οι αμμουδιές με καλούν
Κι εγώ καλώ τις καλές μου νεράιδες
Τις νύχτες που σφίγγει ο κλοιός της ζωής σαν μάνταλο
Δες με απειροελάχιστη έγινα για να με ψάχνεις στο χάρτη σου

Περιεργάζομαι βουβή το στέμμα του ήλιου
Κλέβω μια αχτίδα μικρή
Τη φορώ στη μέση σαν κορδέλα
Ποιος σου είπε πως δειλιάζω τη νύχτα
Κοίτα με πως λάμπω σαν ιριδίζουσα στεφάνη
Ξεσφίγγω τα χέρια
Δεν είναι μακριά η θάλασσα
Δεν προσεύχομαι απλά παρατηρώ
Την καταιγίδα που φτάνει
Ποιος θα το 'λεγε
Εγώ που μετέχω στις μέρες του σύννεφου
Να αναρριγώ απ' των δακρύων τους το εικόνισμα
Ξεσφίγγω τη ζώνη
Ακριβοθώρητη έγινα για να με θέλεις τις υγρές νύχτες σου

Συνεπαρμένη βαδίζω στο φως
Αόρατοι άγγελοι με περιστοιχίζουν
Μουδιάζουν οι ώμοι φτερά βγάζω
Τα άκρα πονούν
Τα μαλλιά μου γέμισαν χώμα αργίλου
Φυτρώνουν πανσέδες
Στις γύρω πρασιές
Η γη με προσφωνά αδερφή της
Δες με πετώ με φτερά σκονισμένα
Η γη με καλεί αλλά εγώ αιθέρια  πετώ
Τινάζω την κόμη
Φυκιάδα λουσμένη με φως
Άρχομαι απ' το φέγγος
Δεν είναι μακριά η θάλασσα
Περιστρεφόμενη πεταλούδα σε λυχνία
Τους κύκλους μετρώ στην κρύα σου αγκάλη
Μεθώ με τις ηδονικές εκτινάξεις των κυμάτων
Απεριόριστη έγινα να με μετράς στα πελάγη των στίχων σου

Σου χρωστώ ένα ταξίδι
Μου χρεώνεις μια ζωή
Σκάβω στις θίνες πονάει η αρμύρα
Κλειδώνει τη σκέψη τον πόθο στοχεύει
Δεν είναι μακριά η θάλασσα
Σφυρίζει ανοιχτά ένα καράβι
Δένω τον μπόγο μου σφιχτά μακραίνω
Ξεχνώ τη καρδιά να ποτίσω
Σε βλέπω που φτάνεις σκυφτός
Συνεπαρμένη τρέμω σαν διάφανη μέδουσα
Ανοιχτά μια σωσίβια λέμβος
Σινιάλα δεν στέλνω
Στα κύματα θεριεύω
Δίχτυα περνώ στα πέλματά μου
Ανασύρω υδάτινες κόρες
Φιλιά λησμονημένα
Αλαργεύω κι εσύ με κυνηγάς σαν βέλος το στόχο του
Αόρατη έγινα να με πενθείς με λυγμούς στα όνειρά σου

Συμμετέχει στο δρώμενο " Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα" της  Μαρίας Νι
όπου θα απολαύσουμε πολλές και σημαντικές φωνές