Τη θάλασσα πετροβολούσα

Τα πέτρινα σκαλοπάτια
Σ' έβγαζαν στη θάλασσα
Σκληροί βράχοι γούβες αλατιού
Σανίδες φαγωμένες
Φέτες - φέτες το φεγγάρι βυθισμένο στα ρηχά
Όπως ο χάρτινος ανεμόμυλος
Του παιδιού με τ' αμίλητο βλέμμα
Στα στεκάμενα νερά της αυλής
Μαβής ορίζοντας
Παλιά σκαριά παροπλισμένα απ' την σκουριά
Και τη σαΐτα του χρόνου
Εικόνες θλίψης σε τύλιγαν
Αντιστεκόσουν
Χτυπούσες με σαγήνη τα χέρια
Έψαχνες τις κρυφές διαδρομές των τρυγητάδων
Για την απλωσιά τραβούσες
Φύραινε η αρμύρα τα ασβεστωμένα σπίτια
Απόσταινες λίγο μέστωνες
Τα σκαλοπάτια της θύμησης
Σ' έβγαζαν στους κίτρινους δρόμους ενός άγουρου θέρους

Τα φιδωτά μονοπάτια
Σ' έφερναν στα καρνάγια
Ιδρωμένοι εργάτες
Ήχοι μονότονοι του σφυριού
Χρώματα έντονα να επιπλέουν διαλυμένα στο γαλάζιο
Όπως οι θολωμένοι πίνακες του Gordeev
Έψαχνες ιστίο εύκαιρο
Ταξίδια ονειρευόσουν
Ένα γλάρο για συντροφιά ζητούσες
Ένα σφύριγμα μπουρούς μια όρθια πλώρη
Για μπάρκα μιλούσες
Διογκώνονταν οι ρίζες στα πέλματα
Ρίζωνες στο χώμα γύρευες ουρανό
Τα μονοπάτια της ζωής
Σε γυρνούσαν πίσω
Τότε που παιδί μικρό πετροβολούσες της θάλασσας την μαγγανεία

Οι ελεύθεροι δρόμοι
Σε πήγαιναν σε πλωτές πολιτείες
Γυμνές γοργόνες
Ναυαγοί με χαραγμένα πρόσωπα
Παζάρια της σάρκας ίσκιοι διάτρητοι
Κι ένας ήλιος παντοκράτορας
Να σε φέρνει στα σκαλοπάτια του
Δυσθεώρητα ύψη φοβόσουν
Ξέφευγες με τα γόνατα πληγωμένα
Κρατιόσουν από ρίζες από σφεντάμια από αγάλματα
Από τη φούστα της καλής σου
Γύρευες ένα πλοίο με πολλά φινιστρίνια
Ένα ψαθάκι με άρωμα απ' τη γη
Κάποιον φίλο να σε γνοιαστεί
Λαχταρούσες το φιλί της μητέρας
Οι δρόμοι της αγρύπνιας
Σε πήγαιναν στους κρύους διαδρόμους της λήθης
Σε μια νησίδα απομακρυσμένη και στου πατέρα το πικρό φευγιό

Έλαβε μέρος στο 8ο Συμπόσιο της φίλης Αριστέας
όπου είδαμε πολλές αξιόλογες συμμετοχές και την ποίηση
πανηγυρικά να κρατά το χορό της αέναης δημιουργίας