χαϊκού μικρών θαυμάτων

Δεν ξέρω οι άνθρωποι… 
πάντως τα σκιάχτρα 
κάποτε λυγίζουν

Kobayashi Issa

Ψάχνω κρυψώνα
Μια ξύλινη σχεδία
Π' ανατρέπεται

Λευκό δειλινό
Τα χρώματα βούλιαξαν
Στα δυο σου τόξα

Στα σκούρα μάτια
Ελλειπτική σελήνη
Το πρώτο φιλί

Δες πως σαλεύουν
Στο πρώτο αεράκι
Οι ασπραγκαθιές

Η μέρα φεύγει
Και άδεια αποθέτει
Φιλιά στο βουνό

Απόψε ήρθε
Στον κήπο το κοτσύφι
Ξεκουρδισμένο

Πάνω στο βράχο
Το κύμα σχημάτισε
Μικρούς πυργίσκους

Στάσου για λίγο
Σου έχω υφασμένα
Δυο άσπρα φτερά

Φεγγάρια πιάνω
Στην τρύπια μου απόχη
Παραμυθένια

Στάλα τη στάλα
Στο απαλό μετάξι
Το ρίγος ρέει

Μες στην καρδιά μου
Διπλωμένη μια λέξη
Αδώρητη ζει

Ψηλά κοιτάζεις
Στα καμπαναριά στέκεις
Της μοίρας κλαδί

Στον αμπελώνα
Μεθούν τα ριζώματα
Κι οι τρυγητάδες

Άκου το κύμα
Συστολικά πως στέλνει
Φιλιά στο γιαλό

Γυάλινη σφαίρα
Και μέσα κλεισμένη
Μι' ανάσα κοφτή

Σπάζουν τους κάβους
Με μια κίνηση μόνο
Καρίνες φτενές

Ισχνό δρεπάνι...
Στα σιταροχώραφα
Τουλίπες καπνού

Κεράκι χλωμό
Το δειλινό πεζούλι
Τρεμοφωτίζεις

Τζιτζίκια καλούν
Στα θερινά μπαλκόνια
Οι θύρες ν' αρθούν

Θαυματοποιός
Άνεμος ξεδίπλωσε
Όρτσα την καρδιά

Νωρίς το βράδυ
Η λάμα της σελήνης
Το μπλε διαπερνά

Χάθηκαν όλα
Μα οι κρύες οι πέρλες
Άθικτες μείναν

Ασημοκλωστές
Ακουμπά η σελήνη
Πάνω στις βέργες

Στα κρύα βάθη
Χαλύβδινη η καρδιά
Αντιστέκεται