κλείστρο

Μάνα γυμνή δεν με γέννησες
Στον πλακούντα σου μέσα τυλίχτηκα σφιχτά
Τον ομφάλιο λώρο πότε δεν μου έκοψες
Σ΄αναπηρικό αμαξίδιο έσυρα το πρώτο μου κλάμα
Δεν έμαθα ποτέ μόνη να αναπνέω
Στον αγώνα λύγισα νωρίς
Δεν έμαθα να ισιώνω τους πλίνθους της ζωής
Σκόνταφτα πάντα και διαρκώς παλινδρομούσα
Μάτωνα ως το περικάρδιο κι ένας πόνος δριμύς αγκύλωνε τα νεύρα

Νεογιλούς δεν έβγαλα
Σκληρό το ψωμί στο στόμα
Παγωμένο το γάλα επίπεδη η θηλή
Πώς να δέσει το σώμα;
Μπούκλες δεν μπόρεσα να χαρώ στους ώμους
Κι ήταν ξανθά τα μαλλιά μου λεπτά όμως σαν τις ίνες του σταριού
Απαλά σαν το χνούδι στην κοιλιά των σπίνων
Ατροφικά τα νύχια μου πώς να ξεμπερδέψω τους ιστούς γύρω;
Με κατάπιναν οι ιστοί με απορροφούσαν οι ρουφήχτρες
Έγκλειστη έμεινα στη δίνη τους τρελά να περιστρέφομαι

Δεν έβλεπα μάνα παραέξω
Τα λουλούδια τα πετρώματα και τα φυλλώματα δεν τα ήξερα
Μόνο τις κρύπτες των βουνών ξεχώριζα
Γιατί οι τόποι μου μακρινοί κι απόκοσμοι υπήρξαν
Δεν άκουγα μάνα ήχο κανένα
Το σύριγμα των βελών το πλατάγισμα της θάλασσας
Το κρυφομιλητό της λεύκας δεν τα ένιωσα
Τους ψιθύρους των αστεριών μόνο πλησίασα
Γιατί από μικρή ήμουν παρμένη ολοκληρωτικά απ' τον ουρανό
Μια ισχνή πεταλούδα που άνθη γαλαξιακά γνώρισε

Μάνα γυμνή δεν με είδες
Έτσι που η νύχτα με βίαζε απείραχτο παιδί ακόμα

Του έρωτά σου η σύλληψη ατελής  

Όσο κι αν ηδονικά αγκομαχούσες χτυπημένη απ' τη φενάκη
Στα υπόγεια οι συγγενείς μοίραζαν δηλητήριο
Πολλά τα φιαλίδια κιτρινόμαυρη η χολή
Απόκαμες μάνα κι έφυγα μαζί σου
Εσύ κυρτή και πρόωρα γερασμένη
Κι εγώ μια έρπουσα ύλη
Με το σπασμένο κοπίδι του φόβου στα σκελετωμένα μου χέρια
Να αδυνατώ να σε προσπεράσω!

Έλαβε μέρος στο 18ο Συμπόσιο Ποίησης της φίλης Αριστέας
που μακράν ήταν από τα πιο αξιόλογα και την ευχαριστούμε