Φεγγαρολουστη νύχτα

Το κόκκινο φεγγάρι του Μαϊου ήρθε και 

στρογγυλοκαθησε στο επίσημο τραπέζι μοιάζοντας με τα χάλκινα ταψιά από τα χρόνια της προγιαγιάς.

Ιστορικά ταψιά πρόσφατα γανωμενα να λαμποκοπουν. Εδώ ψήθηκαν πίτες, το ψητό της Κυριακής και τα μυρωδικά χόρτα παρέα με τα τυλιγμένα γαρδουμπακια.

Μοσχοβολουσε το τραπέζι, τσιγκλαγε το ένα παιδί το άλλο και οι γυναίκες της οικογένειας ανασκουμπωμενες κατέφθαναν με μεγάλες πιατέλες με τις σαλάτες και τα ορεκτικά.

Έτσι και το φεγγάρι μας σερβιριζε τα χίλια δυο καλουδια του. Φεγγαροαχτιδες που έδιναν κι άλλο μπόι στο ύψος μας, λυχναράκια για να ανάβουμε το 

φυτίλι της ποίησης και κάρβουνα ζεστά για να θερμάνουμε της καρδιάς τις κοιλίες.

Εκστασιαζομασταν και το παρακολουθούσαμε να βολταρει πίσω από τις λωτιες και τις κυδωνιες του κηπου. 

Κάποιοι θρησκόληπτοι άναβαν καρβουνακια με λιβάνι μην βρει κακό την πόλη και αποδημησουν τα λαβωμένα πουλιά

Κράτησε πολύ η νύχτα αυτή. Τα χρυσαφικά της πολύτιμα τα χάριζε στους ιερουργους και στις κυοφορουσες γυναίκες. Τα παιδιά έσπαγαν τα περσινά ρόδια και γέμιζε η αυλη ρόδινους χυμούς και σπόρια αθανασίας.

Θαμπά τα αστέρια μες την λάμψη του φεγγαριού εξηγούσαν τα όνειρα μας και έκλειναν τις ευχές μας στο χρυσό τους πουγκί. 

Γελούσαμε και στρωναμε λαχουρωτα κιλίμια στις ταράτσες να έρθει ο ύπνος να μας πάει στης παραμυθιας την χώρα. Στα χέρια μας σφιχτά κρατούσαμε σπόρους σταριού που θα έβγαζαν τους μεγάλους άρτους να μην πεινάσει το σπουργίτι, ο κορυδαλλός και τα ορφανά παιδιά που αγαπούσαν τους γρύλους και τον ασβέστη που οι γυναίκες ασπριζαν τους τρούλους των εκκλησιών και τα πνιγμένα στις βουκαμβίλιες σοκάκια του έρωτα.