Παρέα με το πληγωμένο ελάφι

Παρέα με το πληγωμένο ελάφι

Αφόρμισαν  οι πληγές μου αγάπη, 

πύον κίτρινο στάζουν και αραιό αίμα.

Πολλές πληγές σκαμμένες βαθιά σαν

τις χαρακιές που αφήνει το υνί πάνω

στο υγρό απ' την πρωινή δροσιά χώμα

Περιζώνουν το σώμα μου όλο.

Το στήθος, την κνήμη, τα μπράτσα, τα 

γόνατα, την πλάτη και τους λαγόνες.

Μοιάζω με το πληγωμένο ελάφι που 

ξέφυγε από δόντια άγρια και τρέχοντας κηλίδες αίματος αφήνει πίσω του μέχρι την φωλιά του να βρει, με την απαλή του γλώσσα επί ώρες να τις γλύψει, γιατρειά για να  δώσει.

Μια μέρα ζωντανά έζησα παρόμοιο περιστατικό.

Νοέμβρης ήταν με τα κυκλάμινα να ζώνουν σαν έρπητες την γη.

Ακολούθησα τα αιμάτινα ίχνη και στο γιατάκι του έφτασα λαχανιασμένη.

Τα μάτια κάρβουνα αναμμένα, τα πόδια του καταφαγωμένα σαν τα κουπιά που τα βρήκε η τρικυμία.

Με γάζες πολλές το περιέθαλψα ποτισμένες στης αλόης το διαφανές υγρό.

Επέζησε και τις Αχαιρούσιες στράτες δεν πήρε, οβολό να δώσει στον βαρκάρη την άπιαστή του ταχύτητα να διαπραγματευτεί 

Αποχωρησα αν και ανοιχτά μείναν τα τραύματα.

Η μνήμη μου το ξύπνησε, το άγος μου σαν είδα μπροστά να προβάλλει.

Μου λείπουν τα φάρμακα και τα ιάματα να περιδέσω το άρρωστο σώμα.

Κάποιοι μου είπαν πως υπάρχει ένα μέρος γεμάτο κάκτους, αθανάτους κι αλόες παχύφυτες.

Τον γνωρίζω αυτόν τον τόπο μια κι εσύ εκεί ζεις και γιατρός των ουρανών είσαι.

Ξέρεις οι άγγελοι δεν κρατάν μυστικά και χάρτες και χρυσόβουλα μου φέρανε από εσένα.

Αδύναμα τα πόδια πώς να φτάσουν ως εκεί πέρα;

Άπλωσε την θεόρατη σκάλα των άστρων κι έλα προς τα εδώ στις βαθιές πληγές ίαμα να φέρεις και 

παχύρευστα υγρά κλεισμένα ερμητικά σε μπουκάλια.

Οι ουρανοί γιατρεύτηκαν.

Μόνο εγώ σπαρασσόμενο είμαι σώμα.

Πονάω, θλίβομαι και αέναα σε καρτερώ.

Του ελαφιού θα σου δείξω την σπηλιά και κιλίμι θα στρώσω

στους σταλαγμίτες με άσπρη ποδιά να μας πλησιάσεις. 

Αφόρμισαν οι πληγές μας και ο καύσος μας ταλαιπωρεί.

Τους απόρθητους κήπους σου φέρε, το αθάνατο να μας κεράσεις κρασί

απ' τα τέμπλα των ξωκκλησιών.