Ο πυρπολημένος κύκλος

Ο πυρπολημένος κύκλος

Έκοψες τα ξανθά μαλλιά σου και σημαία τα έκανες

να ανεμίζει ανάμεσα στα πλήθη που οργισμένα εξεγείρονταν.

Με το φως του φεγγαριού τα είχες βάψει.

Κρυβόσουν μην και στα αρπάξουν.

Δεν ήξεραν τίποτα ο άντρας σου, τα παιδιά και

οι επιστήθιες φίλες σου.

Σφιχτά έδενες την μαντίλα έτσι που να ξεχωρίζουν

μόνο τα πράσινα μάτια σου.

Με αυτή σοτάριζες το κρεμμύδι και καβούρντιζες

το κουκουνάρι, δεν δάκρυζες, γελούσες προς τα μέσα.

Με αυτή πλάγιαζες και κοιμόσουν.

Είχες τα φεγγάρια αγκαλιά σε όνειρα να σε πηγαίνουν

γλυκά και σε άγνωστες πόλεις να σε βγάζουν.

Τώρα την σημεία ανεμίζεις περήφανη.

Χρυσά τα μαλλιά σου με του ήλιου τις αχτίδες αγκαλιά

να σμίγουν.

Τα αετόπουλα σε ξέρουν και σου χαμογελούν.

Η πανσέληνος στα μάγουλά σου καθίζει και

φωτιά ανάβει.

Μαζί σου κόσμος πολύς βαδίζει, έκαψες την μαντίλα

και τα χέρια ψηλά νίκης γροθιά σχηματίζεις.

Τα χρυσά μαλλιά σου θα νικήσουν.

Τα χρυσά μαλλιά σου θηλιά θα γίνουν για τους δυνάστες .

Ετοιμοπόλεμη προχωράς και συμβουλάτορα και συμμαχητή

έχεις τον άνεμο.

Σαν κόρη στην πρώτη της άνθιση μοιάζεις.

Χατίρι σου έκανε το φεγγάρι τα χρόνια σου να κρύψει

και ανάμεσα στους συντρόφους σου να φέγγεις σαν

πυρπολημένος κύκλος που τις παλιές σελίδες της ιστορίας

θα κάψει για πάντα.