Το φιλί

Είδα τα κρασάτα μάτια σου στον

ύπνο μου, διαπεραστικό είχες βλέμμα
κι έλαμπε σαν τα φινιστρίνια ενός
καραβιού που στο λιμάνι μπαίνει κατάφωτο
και με επιβάτες μόνο εμένα κι εσένα.
Απομυζούσα γλυκόπιοτο οίνο
από αυτά και σε ένα νοερό έμπαινα κόσμο.
Δεν μεθούσα όση ποσότητα
κι αν έπινα μόνο σε μια στριφογυριστή 

ανέβαινα σκάλα
με γεμάτα τα χέρια μου με οπώρες
του θέρους.

Στράγγιξα τον οίνο όλο κι η καρδιά
ευφράνθηκε και ολόδροση πότιζε
το δέντρο του έρωτα που φύονταν
εντός της.
Ρίζες βαθιές έριχνε πανώριο να μοιάζει.
Έβγαιναν τα κλαριά του στο στήθος, στα
χέρια και στα πέλματα μου.
Αειθαλές ήταν, ένα του πόθου δέντρο
με κορμό δυο αγκαλιές απλωμένες.

Διακλαδίστηκε στο σώμα μου και
πυκνόφυτο έγινα δάσος με ανοιχτά
τα μονοπάτια, γλυκόλαλα πουλιά
και με ένα ζευγάρι ελαφιών που 
πηγή αμόλυντη βρίσκει για να ξεδιψάσει.
Χώρο ασφαλή από τις αστραπές
σου κράτησα κι απ΄ τα ζιζάνια τα
πολλά το καθάρισα.

Με λόγια της καρδιά να έρθεις κι εγώ
ίσκιο θα σου κρατώ και τους οπώρες
μου θα στους χαρίσω όλους,
Μέστωσαν και σε καρτερούν.
Χυμούς πλημμύρισαν και σε θέλουν.
Ο περιβολάρης είναι ζωντανός.
Ο κυνηγός πέταξε τα φυσίγγια.
Ο αγροφύλακας φύτεψε τρεις ελιές
σε πολύ ψηλό υψόμετρο.
Μην φοβάσαι θα καρπίσουν, έλα.
Συμφωνία υπέγραψα με την γη
με όρους καλούς και αποδεκτούς
Μην τρομάζεις όλα ξύπνησαν για
σένα και σε καρτερούν.
Έλα όπως είσαι σε φέτες έκοψα
το καρπούζι για να ξεδιψάσεις και
με ζαχαρωμένο φιλί να με πάρεις, 

έλα.