Ο ασκητής του έρωτα

Σε μια αγροικία μέσα στο δάσος
ζούσες.
Κάθε πρωί έβγαινες να
μαζέψεις μανιτάρια και
βέργες από σκίνους στεφάνια
για να φτιάξεις.
Σε Θεούς δεν πίστευες, θυσίες
δεν πρόσφερες στους ουρανούς.
Έκαιγε στο κεραμίδι η σμύρνα
και το λιβάνι για τον κρυφό έρωτα.
Σύμμαχοι σου κιι άγιοι σου
τα ελάφια, οι σκίουροι, οι λευκές
αρκούδες και οι νεράιδες του
ποταμού.
Με τα πουλιά συνομιλούσες και
απ' τις πέρδικες έκλεβες την
ομορφιά ωραίος να περιφέρεσαι
στα μονοπάτια με τα βρύα.

Κλάδους έκοβες από τα έλατα
και λάσπη της βροχής τις διαιρέσεις
να επεκτείνεις της καρδιάς.
Άπλωνες εκεί τους θησαυρούς
του κόσμου και τους βαλσάμωνες.
Ένα φτερό αετού.
Ένα πέταλο αλόγου.
Μια γούνινη ουρά αλεπούς.
Χαμογελούσες σαν παιδί που
του χάρισαν δυο μπίλιες στην
αλάνα με τις μαργαρίτες και τα
χαμομήλια.
Επισκέψεις δεν είχες μόνο
στα όνειρα σου συντρόφευες με
τους ανθρώπους.
Αποκομμένος θαύμαζες την
πρωινή πάχνη κι απ' τις δροσοσταλίδες
έπινες νερό, ολιγαρκής σε όλα.

Πάνω σε πλάκες από το βουνό
έγραφες ποιήματα και ξόρκια
για το κακό, ολόκληρα κατεβατά.
Με νύχι αετού τα σκάλιζες και
στη γη τα έθαβες να μην τα βρουν
οι επιδρομείς και διαβάσουν τη
σκέψη σου.
Σκληρός σαν το βουνό ανέβαινες
τα σκαλοπάτια της ζωής και
τις εσπερινές ώρες παρέα με
το λαγούτο χορό έσερνες στα
ακρορίζια των δρυών.
Ήσουν όμορφος και ταγμένος
στην μοναξιά του πάθους.
Ένας τρελός ασκητής που
ακροβατεί μεταξύ ζωής και
θανάτου και μάχες δίνει με
τις γερακίνες την περηφάνια
τους να υποδουλώσει μέσα
στη θήκη με τα θησαυρίσματα
και τα φαρμακερά τόξα.