Αέναο παιχνίδι

Καθάρισα τα ερμάρια της ψυχής σου 

απόψε για να σε βλέπω καθαρά.

Σκόνη δεν είχαν καθόλου, μόνο στρώσεις 

πολλές γύρης είχαν πάνω.

Θα φταίνε φαίνεται τα δυο μπουκέτα 

εκατόφυλλα τριαντάφυλλα που μου 

χάρισες χρόνια πριν σε μια εκδρομή.

Ποτισμένα με άρωμα είναι ακόμα και 

μοσχομυρίζουν.

Μεθυστικό άρωμα σαν τα φιλιά που 

ξέχασες να δώσεις μα ακόμα καλά κρατάς.

Μέλισσες τα περιτριγυρίζουν καθηλωμένες

από τα αρώματα.

Το μέλι τους παχύρευστο και ευώδες είναι

η μόνη τροφή που με θρέφει ως σήμερα.

Εαρινός κήπος η ψυχή σου και μια 

εφτάχρωμη πεταλούδα σε γυροφέρνει.

Στραφταλίζουν στον ήλιο τα φτερά της 

και με φως μεσημβρινό σε ντύνουν

Λάμπε η ψυχή σου σαν το σπασμένο 

γυαλάκι ανάμεσα στις πευκοβελόνες

που ο ήλιος το χτυπά στο κοντινό μας 

δάσος που σε βρήκα πεινασμένο και

απ' τον πόθο ανάστατο. .

Πάντα αγαπούσες τυφλά τα δέντρα και 

συνομιλούσες μαζί τους.

Λόγια αγάπης έλεγες στις λεύκες και 

δυο κυπαρισσόμηλα είχες στην τσέπη,

βόλους να παίζεις με τα παιδιά στην 

αλάνα μεσημέρι Κυριακής.

Πως κατάφερνες πάντα να τα κερδίζεις

ποτέ δεν έμαθα.

Τους αποσπούσες βόλους γυαλιστερούς 

και σε μπουκάλι τους έβαζες, εκεί που 

κάποτε οι ποιητές έκλειναν τα ποιήματα.

Χαμογελούσες ευχαριστημένος και 

καμάρωνες για την λεία σου.

Αυτό το πολύχρωμο μπουκάλι τώρα 

εγώ το κρατώ.

Στην αλάνα βγαίνω μα τα παιδιά με αποφεύγουν.

Κρύβουν τους βόλους σφιχτά στην παλάμη.

Ζητούν τους βόλους τους πίσω, δεν τους δίνω.

Ζητούν εσένα, το παιχνίδι να τους μάθεις.

Ζητούν τα δυο κυπαρισσόμηλα που με 

αυτά τους κέρδισες κάποτε.

Όλος μες στα χρώματα και στα αρώματα

τους ξεφεύγεις κι από εμένα γλιστράς.

Έλα τουλάχιστον με την καθαρή ψυχή σου 

πάλι μαζί τους για να παίξεις.

Τα μουσικά στέκια άφησε, στενεύει ο χρόνος

το παιχνίδι έμεινε στην μέση.

Εγώ σε περιμένω στην άκρη της αλάνας 

ανάμεσα στο παιδομάνι με δυο κυπαρισσόμηλα

για σκουλαρίκια.

Στο μεθυστικό σου περβόλι ανέγγιχτη να μπω 

ταγμένη του έρωτα και με δώρα στο χέρι ακριβά.