Τα φθινόπωρα της αγάπης

Στις συγκλίσεις των διπλών ουράνιων τόξων 

εδρεύει πάναγνο το σώμα σου.

Αδιόρατος είσαι από τους ανθρώπους μόνο

εγώ ξεχωρίζω την πυρά του στήθους σου. 

Τα ρούχα σου βρεγμένα ακόμα στάζουν νερό 

που τα χρώματα διαλύουν σχηματίζοντας μια 

συμπαντική υδατογραφία στα ουράνια κιονόκρανα.

Σπιτάκια ξεπροβάλουν, δέντρα υψιτενή, φωλιές 

πουλιών και η δρύινη ράβδος της καλής μάγισσας 

που στα χωριά γυρίζει με ξόμπλια πολλά τις καρδιές 

στην ώρα της γης να ρυθμίσει.

Εκείνη τη σπάνια που αγαπούσες από μικρό παιδί και

στόχο πάντα την έβαζε η πάνινη σου μπάλα.

Τις υδατογραφίες σου θαυμάζουν τα σταχτιά 

σύννεφα και δεν τις σκεπάζουν έτσι που ο ουρανός 

να θυμίζει λαϊκό υπαίθριο παζάρι με πολύχρωμα 

καναβάτσα, μπαλόνια παραφουσκωμένα, πωλητές 

ζαχαρωτών και αλιείς που στα δίχτυα μέσα εκτός

από ψάρια κοράλλια και κι αμμώδη μαργαριτάρια 

κρατούν. 

Μικροπωλητές διαλαλούν την πραμάτεια τους, ο

χρυσός λέοντας το έχει σκάσει από το κλουβί του 

και μαζί με τον περιβολάρη εποπτεύει τις βραγιές 

με τα ηλιοτρόπια, τα μελαγχολικά ζουμπούλια και 

τα αιθέρια σαν δάκτυλα αγγέλων γιασεμιά.

Είναι καλά εκεί πάνω και σιωπητήριο ποτέ δεν ξεκινά.

Τα απόβροχα πολύ αγαπώ γιατί μες την ύπαρξη σου

αθόρυβα μπορώ να φτάσω.

Σκάλα δεν χρειάζομαι κοντά στις ουράνιες πολιτείες 

σου να βρεθώ, έχω κι εγώ τα φτερά μου. 

Γνωρίζω τους αριθμούς και τα σοκάκια σου 

κι εκεί κυκλοφορώ σαν την χρυσόμυγα που 

περιφέρεται γύρω απ' τον γλόμπο της παραλίμνιας 

ταβέρνας.

Με υποδέχεσαι πάνω στο κίτρινο ποδήλατο σου.

Πεντάγραμμα με αισθαντικές μουσικές μου χαρίζεις 

που δονούν το σώμα μου και τα τριμμένα μου σαντάλια

ξεδένουν.

Είμαι ελεύθερη να σε αγαπώ και με βρεγμένα μαλλιά

να σου σκεπάζω τους βουβώνες.

Μαζί με παίρνεις ταξίδια, δεν σκοντάφτω στα καλντερίμια 

με όρθια την πλάτη βαδίζω και στις στροφές μπαλάντες 

σφυρίζω και με μάνικες μακριές νερό γεμίζω των σύννεφων 

τα στόματα.

Ανθίζω κι εσύ χαμογελάς.

Καρπίζω κι εσύ χρυσόβεργες κρατάς.

Μεθάω κι εσύ την παλιά τσότρα περιεργάζεσαι.

Εδώ ο κόσμος μου κι η ανηφοριά μου προς την αγάπη

κοντανασαίνω κι έρχομαι σαν ιέρεια που θυσία προσφέρει

στους ανέμους τα πλοία των φιλημάτων να πλεύσουν.