Ο μικρός άλτης

Απ' όταν έφυγες μια θάλασσα
μπήκε ανάμεσα μας και μας χώρισε.
Θάλασσα πλατιά αφιλόξενη
τρικυμιώδης.
Μέσα της πνίγονται αύτανδρα
τα καράβια και στη ζοφερή τους
πορεία τα ακολουθούν κάποιες
γοργόνες γερασμένες κι αμίλητες.
Είναι καιρός που σταμάτησαν
να ρωτάνε το οτιδήποτε και
το μόνο που κάνουν είναι
να κρατούν στα χέρια τους
μαύρα μαντήλια του πένθους.

Κοίταξε τα πως επιπλέουν στην
επιφάνεια, μη γελαστείς
και νομίσεις πως είναι βραχονησίδες
και κολυμπήσεις κοντά τους για να πας.
Μην πλησιάσεις αυτά τα μαντήλια
μαύρο ξερνούν δηλητήριο και θα αρρωστήσεις,
θολούς ανεβάζουν καπνούς
και θα ζαλιστείς και η ύφανση
τους πολύπλοκη είναι και πυκνή
κι αν πέσεις μέσα της θα σε καταπιεί
ολάκερο όπως το μυθικό κήτος τον Ιωνά.

Τώρα θάλασσες μας χωρίζουν,
μίλια πολλά μας απομακρύνουν.
Οι κόσμοι μας δεν συγκλίνουν
πουθενά.
Χάος, άβυσσος, λησμονιά, έρεβος
αναμεταξύ μας, καθόλου στεριά να βγουν
τ' αγριολούλουδα.
Εσύ ψηλά να πετάς και με τους
σταυραετούς να σμίγεις
και τα θαλασσοπούλια
κι εγώ μαινάδα να γίνομαι
να ψάχνω το παιδί εκείνο
που στο σκάμμα του έρωτα
τρία πηδούσε μέτρα.
Αυτό το παιδί ξέρει καλά
πως να καταργεί τις αποστάσεις.
Πολλά έχει χαλίκια στις τσέπες του
κι αν τα αφήσει να πέσουν
γέφυρες θα γίνουν και θαλασσοσπηλιές
για να μην κλαίει μόνη της η αγάπη.