Ηφαίστεια τα μάτια σου ενεργά

"Δεν χαίρομαι πια

 τις αμυγδαλιές στον κήπο 

 που σε θυμίζουν."

 Χόρχε Λουίς Μπόρχες 

                          σε εσένα 

Τα μάτια σου μαύρα 

σαν δυο πιτσιλιές μελάνης 

στην επιφάνεια του χιονιού. 

Αχ πόσο αγάπησα αυτά τα σκοτάδια 

που έντυναν περιμετρικά τις κόρες 

σου.

Έμπαινα  στον βυθό τους κι ήταν 

σαν να περιδιάβαινα ζαλισμένη 

κρατήρες ενεργών ηφαιστείων. 

Άκουγα τη γη να βρυχάται, 

να εξαπολύει βλαστήμιες 

και ακατάσχετα λόγια. 

Παρακολουθούσα εκστασιασμένη

και στις ραφές του φορέματος 

μου έκρυβα λέξεις και κωδικούς. 

Πλησίαζα σε απόσταση αναπνοής. 

Δεν φοβόμουν, η λάβα δεν με τρόμαζε 

τουναντίον μάλιστα μπορώ 

να πω πως μαγευόμουν.

Μαθημένη καθώς ήμουν από του έρωτα 

τις φωτιές, μεθούσα μην κάνοντας 

βήμα πίσω. 

Έβαζα το αυτί πάνω στη σάρκα της γης

για να ακούω καλύτερα. 

Σε διάβαζα πιο καλά, σε μελετούσα.

Κι ήταν φορές που αποκοιμιόμουν 

κάτω από τη ρυθμική αντήχηση 

των κρότων.

Πήγαινα σε όνειρα ψυχεδελικά 

με τη φαντασία να καλπάζει αχαλίνωτη

μέσα σε ηδονικά δωμάτια φτηνών 

ξενοδοχείων.

Τα μάτια σου έβενοι λαμπεροί.

Το μόνο που με φόβιζε κοντά τους

ήταν να μην στάξουν δάκρυ καυτό. 

Τα δάκρυα πνίγουν  και σκοτώνουν 

πιο πολύ από τη λάβα. 

Αποσυνθέτουν το σώμα, σκεβρώνουν 

τη μνήμη καταστρέφουν τη ζωή. 

Και χωρίς σώμα, μνήμη, και ζωή 

πώς θα βγαίνω στους κρατήρες 

να αποθησαυρίζω καταχθόνιους

φθόγγους που ποιήματα ζωντανά 

θα γεννούν ικανά να σε φέρουν πίσω.