Στο είπαν οι μαντατοφόροι
πως όσο και να τρίψεις την πέτρα
δεν λευκαίνει.
Τι κι αν την μουλιάζεις στο νερό
για να αφαιρέσεις τα μούσκλια
και την παχιά λάσπη τίποτα δεν
καταφέρνεις παρά μόνο να την
πληγώσεις ανεπανόρθωτα.
Από την πολλή σαστιμάρα πρόσεξε
καθώς την πλησιάζεις
σε δυο κομμάτια μην την κόψεις.
Άλλαξε ρότα.
Κάνε την καρδιά σου πέτρα
και χάιδεψε την ως άλλη ερωμένη.
Πονούν πιότερο τα πράγματα
κι από τον δικό σου πόνο.
Τις φλέβες της κράτησε τες ακέραιες.
Παίξε μαζί της αμάδες.
Ζωγράφισε την.
Πλάγιασε την στο κεφάλι προσκέφαλο
σου να γίνει κι όνειρο.
Αυτή σου χαρίστηκε προσώρας.
Δικό της γίνε σώμα και μέσα στη
φθαρτή σου φύση μπες κι ανέπνευσε
βαθιά μέσα από τους πόρους της.
Μπορείς.
Μόνο μην την στύψεις.
Άλλος δεν θα σου δοθεί σύμμαχος
συμπαγής στο ταξίδι σου προς την γλυκιά
αυταπάτη εκτός από αυτήν
Γλύπτης της γίνε και συμπαίκτης
και συγχώρεση ζήτα της κι αυτή θα τρέξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου