Σμιλεύω την πέτρα

Πριν έρθεις έγραφα ποιήματα 

που σε καλούσαν εδώ. 

Χωρίς σου δεν μπορούσα. 

Τώρα που ήρθες ασκούμαι πιότερο 

στην αποτύπωση της μορφής σου 

πάνω στην πέτρα. 

Μου φτάνει που είσαι δίπλα μου 

κι ας αποθυμώ τις ώρες που η μούσα 

μου πρόσφερε την ευρύστερνη 

παρηγοριά της μέσα από τα πρωτόλεια

στιχάκια μου.

Με παρρησία τα διάβαζες κι έλεγες:

"Άδοξα κλείνουν κάποτε οι κύκλοι 

κι ένδοξα ανοίγουν οι νεκροί τις θύρες

για να μας καλοδεχτούν."

Μην σφυρίζεις δυνατά σε ακούει 

ο θυμός μου κι η πέτρα που σμιλεύω.