Σάββατο 31 Μαΐου 2008

Το αδηφάγο μελάνι

Όλη την νύχτα την παίδευε ένα όνειρο
ένας στριγκός εφιάλτης
-σώθηκαν θα πεις… τα όνειρα που χτίζουν
μπαμπακένιες χελιδονοφωλιές στα ρείθρα-
Βάδιζε λέει, πάνω σε ένα άηχο τοπίο αδειανό
ανάμεσα στα λαξευμένα τόξα των αμμόλοφων
και στα σκιώδη φύκια της ερήμου.
Δεν υπήρχε πουθενά ένας ίσκιος από αρμυρίκι
να γλυκάνει την μοναξιά της.
Μήτε μια πέτρα να πιαστεί μήτε μια θάλασσα
να βουτήξει το μονόστηλο δάκρυ της.
Απελπισμένα έψαχνε μια διέξοδο, επίτοκες
οι πύλες των νεφών….στένευαν το χώρο της αγκάλης
Ξάφνου, μέσα από τις φλέβες της ωχρής άμμου.
ξεπρόβαλε πάνω σε ένα άσπρο άλογο
ο οργισμένος μαντατοφόρος της ασπίδας
με το ακρωτηριασμένο πόδι.
Στα χέρια του κράδαινε δυο δίδυμες γιγάντιες
πένες χάλκινες, προστάτης άγιος
της μουσικής ρίμας.
Η αποστολή του ξεκάθαρη να εκδικηθεί την άμμο
Άρχισε να εκτοξεύει πυώδεις, μελανόχρωμες ριπές
που αφόρμιζαν τους εφήμερους καθρέφτες
Τοπίο διάτρητο, μια κόλαση ενεργών κρατήρων
με αμφίβιες πτήσεις κορακιών πάνω από πτώματα παπύρων.
Τρόμαξε στην θέα του, η σάρκα της άμμου, της ψιθύρισε,
ξεθωριάζει κι αφανίζει τα χάρτινα καταφύγια της γλώσσας.
Πώς να χτιστεί η λέξη στο κορμί της άμμου
Η χλωροφύλλη της λέξης είναι μόνο λευκή.
Κατόπιν, απερίσπαστα, μέσα από ένα παμπάλαιο καπέλο
έβγαζε δεκάπηχες σιδηροτροχιές ακατάληπτων λέξεων
Μυρμήγκιασαν τα όνειρα ζεβροειδείς υπάρξεις.
Φοβήθηκε δεν είχε και που να κρυφτεί…
αδηφάγες λάβες μελανιών την κυνηγούσαν
με νύχια αιχμηρά κι οπλές σιδερένιες
Αργά- αργά βούλιαζε στην γλοιώδη τάφρο
της μελανόχρωμης στρατιάς
ώσπου στο τέλος έγινε μια δακρυσμένη φυσαλίδα
όμηρος της δίδυμης πένας.
Ξύπνησε πανικόβλητη, ανακάθισε, αφόρητοι πόνοι
ενστάλαζαν βαρύ πένθος στο κορμί της.
Έψαυσε το σώμα της, ένα σύνθετο ανάγλυφο
μια σάρκα σπαρμένη με ουλές βαθιές και εκχυμώσεις λάβας.
Τα νύχια της, πονούσαν και διαστέλλονταν
μπουμπούκιαζαν οβίδες.
Και τα μαλλιά της… συστάδες από πένες, ανάβλυζαν
ζεστό μελάνι κι αίμα
Τρόμαξε...έσπασε τους εφήμερους καθρέφτες της
Άτρωτος ο εφιάλτης.
Είναι βαρύ να αναπολείς το απολεσθέν σου σώμα!
Έπρεπε να φύγει...σκιεροί μανδύες την απειλούσαν
έκανε ένα δειλό βήμα, σάστισε, η βιβλιοθήκη της ορφανή!
Έλειπε το λεξικό, αυτό, των προπαπούδων της
ένα ανεκτίμητο λάφυρο φερμένο από τους κήπους
της Αλεξάνδρειας.
Δεν ήταν λοιπόν απλά ένα όνειρο!
Αγχόνη ο κόμπος στο λαιμό φάσκιωνε μαύρα βρέφη.

16 σχόλια:

  1. Αμαν παιδακι μου αμαν!
    Μ εστειλες παλι.
    Γραψε παρακαλω ενα βιβλιο...ενα τοσο δα βιβλιαρακι.
    Χαρη σου ζητω...!!!


    φιλια
    καλο μηνα
    καλες γραφες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ βρε φαραόνα
    μέλι στάζεις

    Καλό δημιουργικό μήνα
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εκτορα σου ζητάω χίλια συγνώμη
    έκανα κάποιες μετατροπές στο
    ποίημα και δυστυχώς σβήστηκε
    το σχόλιο σου

    καλό μήνα
    τις ευχαριστίες μου
    και τα φιλιά μου
    συγνώμη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι κείμενο!!!
    Τι υπέροχο κείμενο!!!
    Τι γραφή!!!
    Ό,τι είπε η faraona. Ένα βιβλίο για όλους όσους αγαπούν τέτοια γραφή.

    Καλές γραφές. Τις κατέχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ε! όχι και βιβλίο
    νότα μου με συγκινεις

    φιλια
    καλο μηνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να σου αφήσω σχόλιο. μα σαν φανατική σου αναγνώστρια, θα σου αφήνω πάντα την αγάπη μου και ένα γλυκό χαμόγελο...:)

    όμορφο μήνα δημιουργικό...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ελένη...σιωπώ και προσκυνώ!



    Καλό καλοκαίρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ανασεμιά μου κι ανάσα μου
    με αφοπλίζεις

    καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Άμμος ερημιά απειλή
    Προστάτης ρυθμός δίδυμη πένα
    Η λέξη στον τόπο της άμμου δεν πιάνει Άχ και τα μελάνια της σουπιάς

    Ποίημα ποιητικής και μέσα στο όνειρο σείονται απαλά οι δρύς της Δωδώνης:ακόντιζε λόγια παραλογής ελένη μας καταστροφή(στρόφειων σχημάτων και να χαθούμε στους δρυμούς σου)

    Λέξη λέξεις και ορφανή βιβλιοθήκη λεξικό γραμμένο στην άμμο

    Κόμποι στο λαιμό μαύρα φασκιώματα

    Αχ της φωνής σου και του ρυθμού σου αναριπίσματα
    Αναστενάρικες φωνές σου ηδυσμένες
    Κορφές λευκά λουσμένες

    Γευόμαστε «Αδηφάγο μελάνη» σου
    Μας" εύ ζεί" : Έλεν εύ πράττειν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. κι ευτυχώς που ρέουν τέτοια μελάνια
    πένες που χτίζουν κι αναστυλώνουν
    λεξικά!

    πανέμορφο Ελένη!

    καλό σου μεσημέρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @΄Έκτορα με συγκινείς
    τα ποιήματά σου και τα σχόλια σου
    είναι διαμάντια
    καληνύχτα

    @ mist τα μελάνια υπηρετούν
    τη μεγαλοπρεπή γλώσσα
    να είσαι καλά

    @ καλώς ήρθες μαρία μου
    οι λέξεις πονούν
    να είσαι καλά
    υ.γ αγαπώ τη σελίδα σου και την επισκέπτομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. "Δεν υπήρχε πουθενά ένας ίσκιος από αρμυρίκι
    να γλυκάνει την μοναξιά της.
    Μήτε μια πέτρα να πιαστεί μήτε μια θάλασσα
    να βουτήξει το μονόστηλο δάκρυ της".

    Δεν μπορώ να πω τίποτε περισσότερο Ελένη μου!!
    Μόνο ότι ζωγράφισες πάλι με τις λέξεις σου την αίσθηση της μοναξιάς!
    Γράφεις υπέροχα!!
    Καλό σου ξημέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μαριάνα μου
    το μελάνι πονάει
    και λυτρώνει
    ταυτόχρονα

    καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. κοίτα ωραία ζευγάρια που κάνουν οι λέξεις..

    "μονόστηλο δάκρυ.."
    "εφήμεροι καθρέφτες.."
    "συστάδες από πένες."

    καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. καλέ μου αλαφροίσκιωτε
    τα μελάνια δυναστεύουν
    κι απελευθερώνουν
    χαρές και πόνους

    ΑπάντησηΔιαγραφή