Κυριακή 23 Ιουλίου 2017

Ο κόμπος

Αποτέλεσμα εικόνας για απειλή

Δεν κλαίω σου λέω Ένα σκουπιδάκι μπήκε στο μάτι μου Ίσως πάλι να φταίνε κι οι άνεμοι που λυσσομανούν στο κεφάλι μου Τα καλοκαίρια με τους ανέμους ξεδιάλεγα στην ακτή τα χαλίκια Ισχυροί αυτοί ξεχώριζαν τα καλύτερα και μου τα έπαιρναν Πετραδάκια γυαλιστερά άλλα πράσινα άλλα βιολετί κι άλλα χρυσαφιά σαν την άμμο του Αυγούστου Μου άφηναν εκείνα τα ασπρόμαυρα μόνο Τα ταπεινά και τα μεγάλα
Ασπρόμαυρα σαν τις παιδικές μου αναμνήσεις: Οι βόλτες στο ποτάμι Το τίναγμα της ελιάς Το ξεχορτάριασμα του κήπου Οι ρίζες που πάντοτε διψούσαν Οι γλάστρες με τα επιφανή ονόματα: Γιασεμί μαντζουράνα αγιόκλημα βασιλικός μέντα δυοσμαρίνι κι ανθάκια του μελιού
Ξέχασα το χαμομήλι Εκείνο που η μάνα μου άπλωνε στα λινά σεντόνια να ξεραθεί Είχαμε πολύ ήλιο στις βεράντες Ανατολικά έβλεπαν τα μάτια μας Στη δύση το βουνό με τα κιονόκρανα Εκεί στρέφαμε το βλέμμα μας μόνο το χειμώνα Άσπριζε το βουνό έως κάτω Φύσαγε ο βοριάς σαν τρελαμένο αγρίμι Φούσκωναν τα ρυάκια κι οι ποταμοί Φούντωνε κι η έγνοια μας για τη ζωή Μισόσβηστο κάποτε το τζάκι Τρίζανε τα κάρβουνα Το ψωμί φούσκωνε δίπλα στο λάδι Η γη μας χόρταινε Η γη μας αψηφούσε
Κάποιον χειμώνα σαν τώρα τον θυμάμαι φούσκωσε τόσο ο ποταμός που στο πέρασμα του λιάνισε δέντρα ξεχωμάτισε βράχους Το βουητό του έφτανε ως το σπίτι κι ας μας χώριζαν πέντε χιλιόμετρα απόσταση από εκεί
Μην μου λες για τρικυμίες αν δεν έχεις ακούσει το βούισμα του ποταμού Βγαίναν οι δράκοι και μας κυνηγούσαν Στύλωνε τα πόδια του το άλογο και χρεμέτιζε φοβισμένο Σώπαινε κι ο γκιώνης μπροστά στην αγριάδα της φύσης Σταύρωναν οι πέτρες τα χέρια στις κοντινές σπηλιές Ικεσίες έκαναν οι θαυματοποιοί στον μέγα ουρανό
Τραυματισμένοι έβγαιναν οι ήλιοι κι εμείς το ιάσιμο φορούσαμε χαμόγελο να τους παρασταθούμε Στο μάτι βάζαμε τις ξαστεριές Ψάχναμε τα καπέλα μας Ψάχναμε για καινούργια όνειρα Κερδίζαμε δυο πόντους ύψος στη μάντρα Ψηλώναμε
Δεν κλαίω σου λέω Τα δάκρυα μου τα άφησα στο μάλλινο παλτό του πατέρα πριν ανεβεί στην πόλη για εξετάσεις Έκλαιγαν οι φλέβες των τοίχων στις γωνιές του δωματίου Έκλαιγαν τα μικρά ερπετά στο γύψινο εικονοστάσι Έκλαιγε κι η μάνα μπροστά στα μπακίρια Μαζεύαμε το μαύρο και το ξεπλέναμε στη βρύση Αγαθό το νερό μερμήγκιαζε τα χέρια μας Πλατάγιζε ο ορίζοντας τις ξανθές του γλώσσες Βρίσκαμε ξανά το μονοπάτι της χαράς
Έρχονταν ο πατέρας δυνατός σαν τον κρουνό του καταρράκτη Μας μάθαινε πως να ξεχωρίζουμε τα άστρα Πως να αγαπάμε τα φυτά Πως να βοτανίζουμε το κρύο μέτωπο της πατρίδας απ' τα ζιζάνια Πως να γυρνάμε ξεκάλτσωτοι στα μιτάτα με τους ιερούς άκανθους χωρίς να ματώσουμε
Μας έμπαζε στα μεγάλα μυστικά της πλατύφυλλης νιότης Στις διδαχές μας μυούσε των δρόμων Μεγαλώναμε ξάφνου Απ' τα μπράτσα του αντλούσαμε ουράνια ορμή
Ανάβαμε φωτιές να ζεστάνουμε τις ψυχές μας Πετάγαμε ένα χαλικάκι στη στεφάνη της φλόγας για να καρποφορήσουν οι σπόροι Ανοίγαμε τα συρτάρια με τα τακτοποιημένα σακουλάκια Χαμογελούσαμε Στους καρπούς μας δέναμε φυλακτά Στη καρδιά μας έμπαινε το αλέτρι της νέας σποράς Φυτρώναμε Καρπίζαμε Σοδιάζαμε τα λόγια μας στα μεγάλα ξύλινα κασόνια Μεστώναμε Γελούσαμε προς τα μέσα Πειραγμένους μη μας δει το αυστηρό μάτι του πατέρα Ανούσιους μη μας θωρήσει το πεφταστέρι της αυγής
Όχι δεν κλαίω καθόλου Γέμισα τις ρωγμές μου με το αμμοκονίαμα του Θεού Δεν βλέπεις ακόμα και τα δάκτυλά μου δεν υγραίνονται πια Κι αν έρθει απειλητικός ο πανικός θα τον καλοδεχτώ Κρατά γερά η ρίζα Χωνεύτηκε όλη η αλήθεια του κόσμου κι ας ψιχαλίζει ασταμάτητα στην πόρτα της καρδιάς
Μια μου μένει έγνοια: Να 'χω καθαρό το τραπέζι αχνιστό το ψωμί και τα μάτια ανοιχτά προς στους καμβάδες της Ανατολής Δεν θα μισέψω κι ας με καρτεράς
Μεριάζει αργά το βουνό Ανοίγει διάφανος ο ορίζοντας Στα μέτρα μας ο κόσμος
Δεν κλαίω Μόνο τον υγρό κόμπο ξελύνω του πόνου με τα λεπτά μου δάκτυλα

21 σχόλια:

  1. Η λέξη:Υ π έ ρ ο χ ο !φαντάζει...λίγη...μπροστά στο κείμενό σου!
    Ελένη μου να είσαι καλά!και...να είναι....καλά!!!
    την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βαρβάρα μου σ' ευχαριστώ που έρχεσαι

      Καλά να είσαι μάτια μου ♥

      Διαγραφή
  2. Αχ Ελένη, τόσες εικόνες, όσο και δικές μου - της «πλατύφυλλης νιότης» μου. Σχεδόν οικείες…

    Έχεις τον τρόπο να μαδάς τα ξέφτια της καρδιάς –και της ψυχής σου– τον πλούτο που έχεις μέσα σου να τον «δωρίζεις» απλόχερα κι αυτός να γίνεται βάλσαμο στη δική μου.

    Με συγκλόνισε το γραφτό σου!
    Πόσο σ' ευχαριστώ για τη "γεύση" που ένιωσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στράτο μου σ' ευχαριστώ
      Είναι που χτυπάει η πόρτα διαρκώς....

      Σε φιλώ πολύ ♥

      Διαγραφή
  3. "Κρατά γερά η ρίζα",Ελένη μου!
    (Γιούλη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ελένη μου κάθε φορά που γράφεις είναι και είδηση. Γεννιέται κάτι καινούργιο και μαζί όμορφο. Όπως τώρα που το χαιρόμαστε.
    Όμορφο να είναι το καλοκαίρι σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Γιάννη πόσο με συγκινείς!!!!

      Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού ♥

      Διαγραφή
  5. Ένα κομπάκι στην καρδιά καθώς διάβαζα και μια γλυκιά προσμονή για την επόμενη συνάντηση. Ελένη μου ο λόγος σου γίνεται ολοένα και πιο μαγευτικός, είναι ευλογία να κρύβεις τόση τρυφεράδα και έμπνευση μέσα σου. Τα φιλιά μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου σ' ευχαριστώ πολύ
      Επέστρεψες με τον καλό σου λόγο πάντα
      Τα λέμε...

      φιλάκι που σ' αγαπάει ♥

      Διαγραφή
  6. Μου αρεσουν αυτα τα ποιητικα κειμενα
    που μας παρουσιαζεις τελευταια
    Εισαι εξαιρετικη υφαντρα του λογου
    Καλη συνεχεια καλοκαιριου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βελουδένιε μου σ' ευχαριστώ
      Μια διαφορετική νότα έτσι μια απόπειρα!

      Σε φιλώ πολύ ♥

      Διαγραφή
  7. Ενα ιάσιμο χαμογελο βάλαμε και εμεις για αλλη μια φορα στα χείλη μας Λενιώ μου.. κάνοντας τον περιπατό μας στα μαγευτικά σου μονοπατια!!!
    Ξέρεις τον τροπο να μαγεύεις γράφοντας αγαπημένη μας!!!
    Οτι και να γραψω είναι φτωχό..!! την αγαπη μου στελνω να προσέχεις ναι; φιλώ σε..!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρουλάκι μου σ' ευχαριστώ
      Να περνάς καλά βρε κορίτσι μου
      και πάντα να μας γνοιάζεσαι....

      Μια αγκαλίτσα για σένα ♥

      Διαγραφή
  8. Αχ! βρε φιληνάδα, υπέροχο κείμενο όμως πρωί πρωί με μελαγχόλησες. Ένα χαμόγελο λέω κι εγώ καλύπτει τα ΠΑΝΤΑ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχτίδα μου μερικές φορές δεν γίνεται αλλιώς....

      Σε φιλώ πολύ και να μου προσέχεις ♥

      Διαγραφή
  9. Συγκλονιστικό...άντε τώρα να πιάσουμε να λύσουμε τον υγρό κόμπο...είναι κι αυτοί οι άνεμοι που λυσσομανούν στο κεφάλι μας.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου θέλει αντοχή και πείσμα!!!

      Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού ♥

      Διαγραφή
  10. Υπέροχο Ελένη μου, υπέροχο!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή