Το μονόγραμμα

Ξεπέζεψε το άλογο που καβαλάς
κι έλα εδώ κοντά μας.
Δεν είναι όμορφο αυτό το άλογο.
Ψωραλέο είναι, μην το παιδεύεις.
Χαλινάρια δεν έχει.
Πού θα κρατηθείς;
Θα σε ρίξει στις ρεματιές και κανείς
δεν θα σε δει για να σε βοηθήσει.
Θα μείνεις εκεί μόνος και θα πεθάνεις.
Άδικο είναι να φύγεις, θρήνος για εμάς
που τόσο σε αγαπάμε.

Το άλογο αυτό θα σε συντρίψει.
Έχει μαύρο χρώμα, το φοβάμαι αυτό
το χρώμα, οι απώλειες μου πολλές.
Δεν έχει πέταλα, αίμα στάζουν οι οπλές του.
Λαβωμένο πώς το άφησες;
Νομίζω πως κι εσύ πολύ δεν το αγαπάς
Αμφιβάλλω αν μπορεί να σε πάει τρία
μέτρα μακριά.
Δεν έχει χαίτη και το αριστερό του μάτι
τού λείπει.
Δεν βλέπει αυτό το άλογο, θα σε
γκρεμοτσακίσει..οι παρωπίδες του
το τυφλώνουν παραπάνω.
Άσε που σκελετωμένο είναι και λυγίζουν
τα γόνατα του.
Κομμένη η ουρά του χάνει τη στράτα.
Εγκατέλειψε το κάτω από μια συκιά.
Κάποιος άλλος θα βρεθεί να το πάρει.

Σε περιμένουμε εδώ να φανείς
Απόψε σε είδα στον ύπνο μου.
Ήσουν όμορφος κι είχες ένα
δικό σου μαγαζί με πλούσια εμπορεύματα.
Έξω στο πλάτωμα είχες δέσει μια
άσπρη φοράδα.
Έραβες κι έλυνες και πολλά
ξεστόμιζες αποφθέγματα.
Πάντα το μυαλό σου με ξεπερνούσε.
Έχανα μαζί σου..
Με τι να σε συγκρίνω;
Μέτρο δεν υπάρχει να σε ακουμπά.
Έλα.
Όλα τα καλούδια μου θα σου δώσω.
Τόσα χρόνια που λείπεις συγκέντρωσα
πολλά αγαθά.
Γεμάτες οι αποθήκες.
Ξέχειλα τα κασόνια.
Τα αμπέλια τρυγήθηκαν κι ο οίνος
περισσεύει στα βαρέλια.

Το κορμί μου δεν σε ξέχασε καθόλου.
Έλα και παράτα αυτό το κακότροπο ζώο.
Η άσπρη φοράδα μπροστά στο μαγαζί,
δικιά σου είναι.
Είναι όμορφη και ρωμαλέα σαν εσένα.
Στην σέλα της έχω κεντήσει
το μονόγραμμα σου και κανείς άλλος
δεν θα τη διεκδικήσει.
Ποιος άλλος τόσο αγαπημένος;
Άλλωστε τα όνειρα είναι ολόδικα μου
και κανείς πάνω στη γη δεν μπορεί
να μου τα κλέψει.
Της έδεσα και καινούρια χαϊμαλιά...έλα!