Μεταμορφώσεις

Καλέ μου εσύ, φόρεσες όλα τα άστρα

και τους πλανήτες για να σε βλέπω.
Εδώ ο Ωρίωνας, εδώ η Πούλια, εδώ
ο Κρόνος και η απόμακρη Αφροδίτη.
Φωτεινός κι απόκοσμος έγινες
στις νύχτες μου να κυλάς σαν
τρένο ονειρικό που μασάει κάρβουνο.
Κατά κύματα με πλησιάζεις και καρτέρι
σου στήνω, χάνεσαι.
Φωτεινή πεταλούδα που η απόχη μου
δεν φτάνει, αγκομαχάω μια στιγμή να σε βρω
μα πονηρά στις φυλλωσιές κρύβεσαι,
σε χάνω.
Ταλαντεύεσαι σε δάσος παρθένο με τα
φτερά σου ολάνοιχτα, αχ πως με παιδεύεις.

Έρχεσαι φεύγεις σαν μέλισσα που
ξέφυγε από το μελίσσι και ανθούς
ψάχνει αμάραντους το νέκταρ να τρυγήσει.
Απείθαρχος φεύγεις μακριά και κόσμους
άλλους αναζητάς και νέα στέγη στήνεις.
Πάνω στα ακρολίθια του ποταμού ζυγιάζεσαι.
Σε συμβουλεύω, εκλιπαρώ εδώ να μείνεις.
Κερήθρα που θα βρεις να αποθέσεις
τους χυμούς σου; Αντιτίθεμαι....
Δεν συλλογάσαι τίποτα, αλαργεύεις μόνος
αφού από πάντα μια ατίθαση είχες καρδιά.
Μέλισσα μου με το αριστερό σου φτεράκι
σκονισμένο πάνω στον ζεστό καρπό μου
έλα να καθίσεις να μεταμορφωθώ.

Ντύθηκες όλα τα χρώματα του ουράνιου
τόξου όμορφο να σε ποθώ και να σε βλέπω.
Τα πουλιά με τα ζωηρά πετάγματα αγαπάς
κι αυτά ολοένα πλησιάζεις.
Μίλησα μαζί τους και μου είπαν πως εδώ
δεν μπορείς να έρθεις.
Ένας σταυραετός μάλιστα μου μαρτύρησε
πως αίμα ανταλλάξατε σκοπεύοντας για πάντα
να μείνετε φίλοι κι αδερφοί.
Τον ζήλεψα σαν μου έδειξε την πληγή στον
αδούλωτο λαιμό του.
Τα χνάρια σου έψαξα, μια ρανίδα δική σου
ζήτησα έστω να βρω.
Δεν με κατανόησε, δεν με συμπόνησε και
έφυγε πετώντας μακριά.
Πρόλαβα ευτυχώς να καρφώσω στα ακρονύχια 
του μια γραφή δική μου, ένα ποίημα λατρείας,
ένα σονέτο του έρωτα.
Ραντεβού κρυφό σου έκλεισα πλάι στα
ασβεστωμένα σήμαντρα.
Αρκεί να θελήσεις να διαβάσεις τις πεθυμιές μου,
αρκεί να με νιώσεις και το αδύνατο νικήσεις
και κοντά μου έρθεις μαζί με όλη σου
την κουστωδία κι εγώ στο νυχάκι
του ποδιού μου θα σε κρύψω ποτέ να μην χαθείς.