οι ροδιές δεν φύονται στο βοριά (αφήγηση)

Παλιά ένδοξη ερειπωμένη κατοικία
Διαιρέσεις με χτιστές καλαμωτές
Και σώματα ηλιακού πηλού
Επιβεβλημένη η σιωπή στα χείλη
Της οικοδέσποινας
Μας καλωσόρισε με ένα πλατάγισμα
Της γλώσσας
Ο καιρός σήμερα το γύρισε σε νοτιά
Μερώσανε οι πλίνθοι
Ψιθύρισε
Καφές πικρός μέσα στη χλωρίδα της ζωής
Αναθυμήσεις με μαύρους εναλλασσόμενους
Κύκλους
Γεννήσεις, ξόδια, αρραβωνιάσματα
Κι εκείνες οι στυφές φλέβες ακουμπισμένες
Στο πιάτο του τυφλού πατέρα
Στερνό παραλήρημα
Ένδοξες μαρτυρίες χιλιοειπωμένες
Σε σχήμα σπιράλ όταν οι πλίνθοι
Μουσκεύουν ανάσες

Γεννήσεις με την δόξα του φύτρου
Της φραγκοσυκιάς
Ξερακιανές οι μοίρες πάνω από το λίκνο
Στη τράπουλα έλειπαν πάντα τρία φύλλα
Θάνατοι αθόρυβοι σαν τις επτά κάμαρες
Της ροδιάς
Πώς να θρηνήσεις
Ο χρόνος μας κυνηγούσε με ένα
Μεγάλο αγκάθι
Αγαπήσαμε τις μαύρες ρίζες
Κρυφά τις ενταφιάσαμε
Χαρές κι αρραβωνιάσματα με τις κάνες
Γυρισμένες στον ουρανό
Πήλινοι σβόλοι δίπλα στο κοντάκι
Του όπλου
Οι αρραβωνιαστικιές έλουζαν τα μαλλιά τους
Στη λίμνη παρέα με τους αργυροπελεκάνους
Οι άντρες απουσίαζαν στο κάμπο
Σώπαιναν σαν άκουγαν τις κλαγγές

Παλιά ένδοξη κατοικία κι η οικοδέσποινα
Δοξαστική μυρτιά
Κοίταξε τη αυλόπορτα
Ορθάνοιχτη !
Ποιος δρόμος σας έφερε ως εδώ
Τι έκπληξη
Ανάμεσα στις καλαμένιες διαιρέσεις
Κρύβω ένα θησαυρό
Την δεύτερη φωνή μου
Με αυτή κρυφομιλώ τα βράδια
Που οι εποχές με καπέλα βεστιαρίου
Ανασυγκροτούνται
Στα βάθη της λίμνης αναβιώνω
Τους διχασμένους Έρωτες της γενιάς μου
Ποιος οιωνός σας έφερε ως εδώ
Αλήθεια!
Γιατί φοβάστε την ηδύτητα του κορμιού
Οι νεκροί μου επιστρέφουν τα απογεύματα
διψασμένοι...
Τους προσφέρω ένα αποξηραμένο ρόδι
Είναι το δώρο μου στη Θεία Μούσα τους
Καλή τύχη!
Από προαίσθηση έκρυψα τα έπιπλα
Με μυρωμένα μαύρα σεντόνια

παραχαράκτες

Βαδίζουμε πάνω σε δρόμους στρωμένους
Με ασβεστόλιθο
Άκρη – άκρη πελεκημένα στους βράχους
Σειρές από αγάλματα
Αβέβαια μας μιλούν για θαυμαστές καταβάσεις
Μια προσμονή εγγίζει τα μάτια μας
Τα χέρια μας μνημεία προϊστορικών αλαλαγμών
Στα όνειρά μας έρχεται ο συριγμός
Από τις ατμομηχανές των αερίων
Περιπατητές της κόλασης
Παραλυμένοι στοχασμοί μας καταδιώκουν
Στα παραμύθια μας αποθέσαμε
Τον βυθισμένο σκελετό
Οι έρωτες μας παραδομένοι στο μικρό
Νυχάκι της πέρδικας
Κι οι θάνατοι μας με την οσμή
Του πικραμένου δαμάσκηνου
Ολιγώρησαν οι τεχνουργοί
Στις όποιες προσκλήσεις μας
Μη ρωτάτε το προορισμό μας
Ο θάνατος πλάγιασε με την αγιασμένη
Κόμη των αγαλμάτων
Διασώστες της αλήθειας
Ανάβουμε αποβραδίς τη καντηλήθρα
Στο κεραμιδένιο οστό της Πλάτης
Δυσοίωνες πορείες
Ποτέ δεν πιστέψαμε στα αγάλματα
Των παράκτιων κοιμητηρίων

χάλκινες θάλασσες

Έζησα τα χρόνια μου μέσα σε αβαθείς
Χάλκινες θάλασσες

Ένα πλεούμενο αγκυροβολημένο στις

Ηράκλειες στήλες της Μοναξιάς μου
Ανεβοκατέβαζε πένθιμα φεγγάρια
Και κύματα δορυφόρους
Δεν είναι η περιστροφή που με φοβίζει…

Μάζεψα τα ιστία μου μετά τη
Προτροπή των λησμονημένων καταιγίδων
Στο κατάρτι με βρήκε η αστραπή
Δεν παραδόθηκα και ανακωχή
Δεν μου εδόθη ποτέ
Στις συνάψεις της μνήμης κλείδωσα
Το διαμαντένιο δάκρυ του νυχτολούλουδου
Μη και λείψουν από τον κόσμο
Τα εξάγωνα κουτάκια της μάντρας
Όταν οι λευκές κατοικίες ωχριούν στον ορίζοντα

Κορμούς αειθαλών δέντρων και χλοοτάπητες
Βλεφαρίδων υλοτόμησα τα απογεύματα του Μάη
Για να σκεπάσω της γοργόνας
Το σκουριασμένο πτερύγιο
Τότε που η παλίρροια συνωμοτούσε μέσα μου
Και ρωγμές σημάδευαν το μέτωπο μου

Κι έφτασε η νύχτα που οι θάλασσες
Ανέβαζαν πνιγμένους όρκους κι αινίγματα
Το περιστέρι επέστρεφε χωρίς
Ούτε ένα κλάδο
Ήταν καιρός να λύσω τους κάβους μου
-Νωρίς ευτύχησα τον αρμυρό πόνο
Της τραμουντάνας-
Κι απέπλευσα στην χοάνη του Πρωτέα
Αντάμα με τα αγαπημένα του κήτη

Εκεί ζω με τη σπασμένη μου ρομφαία!

το φωτοστέφανο της ματιάς

Τα μάτια μου ανέτειλαν σήμερα
Ωσάν δυο αραχνοΰφαντα σάβανα
Κύλησαν στην υγρή σέλα της πεδιάδας
Ξεμάκρυνε το βλέμμα σαν ένα ρυτιδωμένο
Γέρικο βαγόνι
Αιώνια διαπάλη του καρπού
Που ακολουθεί την αλλόκοσμη μοίρα
Του έφηβου νεκρού
Υγρή η σέλα της πεδιάδας
Ξέβγαζε τα μαύρα πουκάμισα
Της οροσειράς στην κοιλάδα των καταρτιών
Πρύμνη σπασμένη του Ποταμού
Που με τόξα ξορκίζει τις φρενήρεις ελπίδες της πέτρας
Λαξεύω τα δάχτυλά μου με τη Δρόσο
Της φιλοδοξίας των νεκρών
Μη μιλάς για αθανασία
Δύο σάβανα και στα αποκαλυπτήρια μάτια
Βιάστηκε το πρελούντιο κορμί της Άνοιξης
-Η ενοχή είναι το χολερικό
Σταχολόγημα του ανθρώπινου ιδρώτα-
Έτσι ζύγωσα τους εξάγωνους φακούς
Του θανάτου χωρίς να σκοντάψω
Σας παραπλάνησα με κρύο Αντίο

ο κήπος με τα αγάλματα

Η σάλα ευρύχωρη λάιμ λαμπιόνια
Αναβόσβηναν στους καθρέπτες
Θυμάμαι ακόμα σαν τώρα τα μάτια σου
-Στο μούχρωμα του δειλινού-
Πίσω από την παλιά εταζέρα
Περιεργαζόσουν ένα παλιό κινέζικο βάζο
Γνωστές παραστάσεις
Μια κινέζα αυτοκράτειρα, ένα σκυλί,
Λουλούδια του λωτού
Κι ασύμμετρες χαράξεις αφαιρετικές
Το αφήνω ασχολίαστο
Τι πάθος…τα μάτια σου!
Λησμονώ το τατουάζ στο μπράτσο σου
Άγκυρα, γοργόνα ή αψίδα;
Μου διαφεύγει
Φαντάσου!
Το σώμα που τόσο αγάπησα

Ένα απόγευμα βγήκες από το σπίτι
Για ένα μικρό περίπατο στη πόλη
Όλα τακτοποιημένα
Στο κήπο τα αγάλματα
Μυημένα λες στις πληγές σου
Φόρεσαν κόκκινα σανδάλια
Στο ίδιο νούμερο με εσένα
Αφουγκράστηκα το αέρα σου
Να απομακρύνεται

Μελί το δειλινό
Η σάλα, το σπίτι γέμισε πυγολαμπίδες
Σημάδι αποχωρισμού
Εις μάτην έτρεξα, δεν σε πρόλαβα
Κάτω από την νεραντζιά άφησες
Μια φωτογραφία σου δυσδιάκριτη
Πρόβαλε μόνο καθαρά ένα τατουάζ
Στο στήθος σου
Μια κινέζα αυτοκράτειρα συνοφρυωμένη
Το βάζο τσάκισε σε κομμάτια
Σε αποχαιρέτησα με τον ήχο
Της αγαπημένης σου μπαλάντας

βραδυφλεγές πράσινο σώμα

Αγάπησα τα πράσινα πορτρέτα της κόρης
Με τα πικραμύγδαλα στα ματιά
Απροσδόκητα αλωμενη στο παρελθόν
Μέσα σε ασπρόμαυρα σκίτσα γελοιογράφων
Επαιτών
Η απόδραση κάποιες φορές σώζει
Παλιρροϊκό κύμα στο στόμα του Δράκου
Πράσινο σαν το σμαράγδι που κόβει το φως
Πράσινο εξατμισμένο από το κορμό των
Κυκλάδων
Σπάταλες εντέλει οι σχολικές αναγνώσεις
Οι προτροπές της βραδυφλεγής ελπίδας
Το αύριο, το αύριο
Με φκιασίδια κι αχνοπέταλα
Πόσο η ζωή σε διώκει;
Καμιά απάντηση ή έστω μια νύξη
Για το άγουρο ποίημα
Αγάπησα τη παλέτα με τις διαβαθμίσεις
Και τους τόνους του φαλλικού πράσινου
Γεννήτορας και βασιλέας με το υνί
Να διανοίγει χαρακιές στα σήμαντρα
Οκτώβρη μήνα
Σπόρος και ήχος κι καλύπτρα του νου
Να πικρίζει κόκκους δηλητήριου
Πράσινο σαν τα στεφάνια των νεκρών αθανάτων
Στην Αχερουσία λίμνη
Πράσινο μετουσιωμένο σε θρησκεία
Κρασί κεχριμπαρένιο στο φυσητό φλασκί
Του Διονύσου
Η καρδιά μου αναπνέει σαν νεογιλό κύτταρο
Στο αλογάκι της Παναγίας…
Φοβάμαι το θρήνο του χώματος
Θα φυτέψω δυο βραγιές αίμα στα μάτια μου
Πράσινο που ρέει
Πικραμύγδαλο στην κόρη!

επάνοδος

Αλαβάστρινο το τοπίο λευκό
Έξω από το παράθυρο
Φόρεσε τα καινούρια της ρούχα
Απόβραδο Κυριακής
Βαρύθυμα άναψε ένα τσιγάρο
Λειαίνεται έτσι λίγο η μοναξιά, σκέφτηκε
Ο καπνός του τσιγάρου τέμνονταν
Με τους καπνούς μιας ζωής
Αλαβάστρινος ο ορίζοντας παλαιωμένος
Έξω από το παράθυρο
Σήμα κινδύνου!
Εντός της όλα σε μια ευκίνητη ακινησία
Την προσκαλούσαν ανυπόμονα
Για πού;
Άφησε στη μέση ένα ταξίδι
Καρό τετράγωνη βαλίτσα στο πάτωμα
Ένα ταξίδι στα τέσσερα σημεία
Ενός ανήλικου τόπου
-Ανυποψίαστα ύποπτη λοιπόν
Διπλό συν στην έφηβη σιωπή -
Μια γόπα τρέμιζε στο στόμα της
Σαν μια ασυγκίνητη κιτρινισμένη διαδρομή
Εντός της έξω απ το παράθυρο
Χιόνιζε την επάνοδο στη ζωή
Το ταξίδι χόρευε δίπλα σε ένα κυρτό
Μαχαίρι
Αύριο είπε κι έφυγε
Αλαβάστρινο το τοπίο βραχύ
Έξω από το παράθυρο
Κλείδωσε τέσσερις φορές τη πόρτα
Κρεμασμένη στον φώσφορο η νύχτα σάστιζε

συνάντηση

Την νύχτα που οι καλαμιές πεθαίνουν ακούγοντας
Το μακρόσυρτο αργό σφύριγμα
Των τρένων και του νου μου
Στης ράγας τη διχάλα ξεψυχούν τα μαύρα
Εδώλια της δικής μου μοίρας
Άνοιξε πλούσια την παλάμη και σπόρους
Καλαμποκιού φύτεψε στο ματωμένο δάκρυ
Των προδομένων ηλίανθων
Εγώ δεν θα αργήσω
Την ώρα που τα εφτά κυκλάμινα διαρρηγνύουν
Την βραχώδη οροσειρά των νόστων
Στης Νοτιάς το εωθινό καταφύγιο
Λαχνό κερί ανάβει η κόρη που η ανάσα της
Μεσημέρι μυρίζει
Πλάγιασε σε λίθινο ολοστρόγγυλο λινό
Κι ολόγυρα με ρόδα, καρπούς ελιάς και κλάδους λυγαριάς
Οι μούσες στεφάνι θα σου πλέξουν
Ασθμαίνω και κυλάω της μνήμης τη πέτρα
Εγώ δεν θα αργήσω

το άλογο με τις μαύρες τουλίπες

Έφιππη περνώ τις ξέφωτες
Πολύκλωνες θάλασσες
Το ουράνιο μάτι στοχεύοντας
Με πέταλα από χαλκόχρωμα άνθη
Που μόλις χτες τα βρήκα μαραμένα
Στο σκήνωμα της ακάνθινης Ιέρειας
Έφιππη διαρτέχω δίαυλους πόντους
Κοσμώντας του αλόγου μου τη χαίτη
Με θύσανες μαύρες τουλίπες
Κάθε που βγαίνουν τα τρία φεγγάρια
Θυσία καταθέτω στον θεριστή καβαλάρη
Μη μιλάς τα απόβραδα
Κύμα οργής τρικυμίζεται
Και μια πρωραία ημέρα
Συναντά τη σκιά του ρολογιού σου
Φωτογραφίζομαι έφιππη
Στο δίμιτο μέλλον του έρωτα μας

χρονολόγιο

Ζεστά τα πρωινά και στις άβαθες

Ρίμες του λιμανιού βυθίζονταν ο ήλιος

-άφθαρτη εικόνα με τη μεστή μυρωδιά

Του αποξηραμένου ροδάκινου-

Να αναδέψει την αχνιστή αχινοθάλασσα

Στα μέρη της Κρανάης Νήσου

Ισχνό το χνούδι κι η ώρα αλλότρια

«Ζύγωσε μαύρα ματόφυλλα λυχναριών

Θα σε φιλέψω σήμερα»

Από χρόνους άγρυπνους αποκρούω τα ανατολικά

Σημάδια των νεκρών

Ναύτιλος η μνήμη πυροδοτεί

Τις σκονισμένες σπάθες μου

(Χρεία κι οργή....Πριν εσύ αργήσεις)

Υπέργηρα τα δειλινά

Κι από τις ενάλιες εξέδρες

Αναδύονταν οι πνιγμένοι αλιείς

Φαναράκια λευκά να δέσουν

Στα άλμπουρα μάτια του Σαγιά

"Φώναξε τους Παραμυθάδες

Στις Συννεφοσυμμορίες

Η Παρήγορος Θεά, μας καρτερεί»

Πέρα εκεί ξυστά στον ίλιγγο των υψωμάτων

Ιμάτια σπόρων διαμοιράζουν οι αλπινιστές

Μεταξωτές οι ρωγμές αίμα, αίμα, αίμα

Κι η αρπαγή της ισότονης μοίρας

Να επιστρέφει πριν το μεγάλο κατακλυσμό

Με δίχτυ τραχύ και κάλυκες αναμμένους

Στη κρύα παλάμη

(Χρεία κι οργή...Πριν εσύ αργήσεις)

Γυμνές οι νύχτες

Κι ανοιχτά του Μέζαπα σαλπάρει

Εμπύρετο το ψύχος…

Αν έρθεις φύλαξε ζεστή τη χούφτα σου

Ορέγομαι Θεούς Πύρινους και Χρόνους

τα ηδύποτα του Έρωτα

Κάθε απόγευμα δίπλα στο παλιό πιάνο
Με το σκεβρωμένο σώμα
Ανάσες κι ασπρόμαυρα στιγμιότυπα
Μελαγχολικών εραστών μελετώ
Πεντάγραμμο μιας μόνο ζωής
Φιγούρες και ζευγάρια με ηδύποτα στο χέρι
Λικνίζονται στο βαλς της δικής μου ψυχής
Παντοδύναμο το χειροκρότημα
Αναπνέω!
Μια απουσία διάχυτη πλαισιώνω
Κίτρινα τα φώτα και το βέλο της νύχτας
Λουστραρισμένο προσκρούει πάνω στο φιλί
Του ερωτευμένου Φαροφύλακα
Μια απουσία άχρονη αναβοσβήνει
Τραβώ τις κουρτίνες
Πάμφωτη η αυλαία προβάλλει το πορτρέτο του
Δες, πως ανοιγοκλείνει το μάτι
Στο τοκετό της Δύσης...
Χαρτογραφώ μιαν επίκληση στον πόνο
Της ασυλίας
Ανάστατη γραφή με επίθετα και ρήματα
Κι ουσιαστικά μου κρυφομιλούν
Αναπνέω
Δεν αρκεί!
Τι κι αν φαντάστηκες πως στην οροφή
Του πενταγράμμου ερωτοτροπούν τα ζευγάρια της λίμνης
Εκεί εχτές-θυμήσου- σκόνταψε το μυτερό πιγούνι
Της αμφίβιας Μάγισσας
Άραγε πως κι επέστρεψες;
Με εκείνα τα μουσικά κοχύλια αλιευμένα πρόχειρα
Από τη ζερβή σου τσέπη
Σκεβρωμένο το πιάνο κι ο έρωτας να συγκατοικεί
Στο ημιτόνιο διαμέρισμα της γελαστής Μπαλαρίνας
Μια σκιά μαύρη τέμνει την ουρά
Του μοναδικού χαρταετού της
Βρες το δρόμο σου

Πείνασε η νύχτα τα υγρά πέλματα
Της δικής σου τεφροδόχου, την ώρα
Που η Μπαλαρίνα κι ο Φαροφύλακας
Έκλειναν το πρώτο τους ραντεβού

Κρυφοκοιτάζοντας νήματα ομίχλης να δακρύζουν
Βγάλε το καπελίνο σου σίγησαν τα πλήκτρα ξαφνικά
Κι η παρτιτούρα βούρκωσε τραυματισμένους κύκνους
Βιάσου!
Μουδιασμένη χάσκει η κερκίδα

Πάνω από έφιππες αόμματες
Μελωδίες
Άραγε πως επέστρεψες;

χτυπώ το ντέφι

εισαγωγή

Πήρες την ηλακάτη ενός αξόδευτου φιλιού
Λάμα και σπάργανο Εσύ της τερακότας
Με μήλο Αμίλητο έγνεφες
Της στέρνας το τρίκλωνο μπρούσκο χάδι

Ανάριο το μεσοφόρι σου φυλάκιζε
Μύρτιλους φιλήδονους ουρανίσκους
Κισσούς της γεωμετρημένης αρμύρας
Πρωτάδερφα ένπτερα μάτια υγρής
κληματίδας

Αυτοκρατόρισσα φωτιά, ρηχό λαγήνι
Δίψα κι οργή του Κόκκινου
Τριζάτη Πασχαλίτσα σε χείλη αμούστακο
Ξόδεψε βήμα σταθερό
Μέθυσε ασπάλαθο όνειρο, έλα!

-Μπρούσκο σε στέρνα ολόγιομη-
Ζύγωσε Ώρα άμωμη στου ήλιου τα ρυάκια
Στην ηλακάτη σου φτερουγίζει
Ο ταφικός ύμνος απ την άδεια χορδή
Της κληματίδας

αλισάχνη

Αδημονώ το άσπρο της καταιγίδας
Αυτό που το μάτι δεν διαπερνά
Κι ούτε νοιάζεται
Καθαγιάζει την έκρηξη
Αρχιερέας ψαλμών σε λάμπα θυέλλης
Δεν δίνει ένα μερτικό από την τέχνη του
Περιγελά τους ηλίανθους
Εγώ απλά τους περιθάλπω
Σε θαλάμους πρώτων βοηθειών
Αγόρασα μια ομπρέλα -χαλκόχρυση λάβα-
Έργο Ζωής ενός αποθανόντος ποιητή
Στο μνήμα του πάνω δρασκελεύει
Γαλήνια πανσπερμία Ζωής.
Χρειάζομαι επειγόντως μια ομπρελοθήκη
Ένα λιόδεντρο να φυτέψω
Ξέχειλα τα μάτια ξερνούν
Την πράσινη καραβίσια λαδομπογιά
Ζωγράφοι, ραγιάδες
Ακόντια σιωπής εκτοξεύουν
Στη μικρή πεταλούδα Αλισάχνη το όνομά της
Γυμνή χορεύει στη λευκή βροχή των βράχων
Αντάμα μοναχικοί ποιητές
Αναμειγνύουν τα βράδια Μητρικό χρώμα
Στο κεραμίδι του στέγαστρου
Ο πυρήνας της ελαιογραφίας πολύχρωμα
Μεταβάλλεται
Στις βραγιές του υπεδάφους
Ανάτροπα μάτια ροκανίζουν τις σκιές μου
….Και τα δάση με τους ηλίανθους;

θανάτου βελόνα

Άλικη η κουβέρτα
Ήπιες το θάνατο σε μια βελόνα
Πήρες χαρτί, έφτιαξες ένα καραβάκι
Η Κουβέρτα..
Ταξίδεψες σε μάλλινους πόντους
Ανάδελφα φύλα
Μια επιδιόρθωση πόντο το πόντο
Θανάτου βελόνα
Το κύμα να σε εκπορθεί
Ζωή και πόντος
Ανούσια φυγή
Εδώ είμαι, κατάρτι κοίλο
Ασπαίρουσα ζήση
Εδώ είμαι
Σε καταργώ!
Ήπιες το θάνατο σε μια βελόνα
Ταξίδεψες
Καραβοκύρης
Τριβή στις όχθες της σελήνης
Μαύρη η Κουβέρτα αποικιακή
Γιατί ολισθαίνεις;
Γλάρος ματίζει τη πλώρη μας
Ψαλίδισμα...στου ταξιδιού τα κρέπια

ανεπίδοτο

Βύσσινο σάρκα τραγανό πυρήνα αμάρτησα
Πουλιά της θύελλας μια δέση η ζωή μια πλάνη
Γυμνά πορφυρογέννητα Κορίτσια καλής ελπίδας
Δώστε τα χέρια
Συναχτείτε
Ψιχαλίζει απόψε στους Βυσσινόκηπους
«Άναμμα αλλότριας μέθης
Αρωμάτων συνάθροιση»
Βούλιαξε αφιονισμένο το σκούρο πέπλο της λάμιας
Xορός και πετροπόλεμος μες τις οπλές του Άδη
Πουλιά της θύελλας μια δέση η ζωή μια πλάνη
Πλέξτε καλάθια ποταμού με μίτους της φυκιάδας
Ψιχαλίζει απόψε στους Βυσσινόκηπους
Τροχήλατα δάκρυα γύρης σε λακκάκια άγουρα
Νέκταρ στο νύχι του αετού
Φυγόδικος
Απένδυτος
Ο Έρωτας...

Μετράω προς τα μέσα

«Μη σκοτίζεις του ουρανού τη ρότα
Κωπηλατούν τα σύννεφα για σένα»

Κόκκινη ανεμώνα μικρή αλκυόνα του Γενάρη
Στο στάδιο στο υδραγωγείο στο θέατρο
Μια ανηφόρα το κόστος της αγκάλης
Επικλινής η κάμινος κι η κόρη του μουσείου
Βοτάνιζε της θημωνιάς βοστρύχους

Απαρχή του τετραγώνου το άσπρο της καταιγίδας
Κόκκινη ανεμώνα μικρή αλκυόνα του Γενάρη
Το χρόνο το μετρούσες προς τα μέσα
Ελλειπτικοί δακτύλιοι Φλαμουριάς
Δευτερόλεπτα κλειδωμένα στο μάτι της κλεψύδρας

Υπέταξες το δώδεκα αμαρτωλή η περόνη
Δώδεκα στόμια πηγές το στόχο για να χάνεις
Δώδεκα μάγουλα ροδιάς πιάστηκαν στην απόχη
Έλα στην πάνω θάλασσα σου φύλαξα ένα σπίτι
Αβρό χωνάκι βρεφικό στου γαλαξία το κύμα

Άκου φωνή
Μετράω προς τα μέσα!

Μοντάζ φαντασίας

Όταν γυρνώ στον εξώκοσμο
Γράφω όνειρα στην αριστερή παλάμη
Με κάρβουνο αμαρτωλού λιθολόγου
Ζευγολάτης εκδρομεύς της Καλντέρας
Τις αμφικτιονίες της στίξης συντάσσω
Επί έτη δεκαπέντε αφόρισα
Δυο τρεις εσώκοσμους εφιάλτες
Χαρίστηκα στο ρόδι απλά!
Σφριγηλός ο κόσμος, μια φλούδα αλάτι
Ανυπερθέτως σέρνω αντικριστά
Την καρέκλα της γονικής μου οικίας
Αλλάζω την ψάθα, ψεκάζω με βερνίκι
Τα ίχνη μην σβήσουν
Εκεί θα καθίσει, ξέρεις
Το σκουλικάκι του Μιρό
Σφράγισε τα μάτια, μοντάζ φαντασίας
(2028, Ορίστηκε ο θρόνος)
Εγώ με ένα κάρβουνο – αφή
Τσιμπάω τη ζωή στο μάγουλο
Ματώνει η παλάμη μου, πονάνε οι αρθρώσεις
Ως το καρπό μαρτυρά το αυλάκι!
Νεότητα, βλαστήμια κι αντιγραφή
Παράνομο σκούρο μάτι με αυλακιές
Οι ενοχές του δημοδιδάσκαλου
Στα εξώκοσμα όνειρα της ιστορίας
Σε εποπτεύουν
«Ο βράχος της Σελινίτσας με τη γέρικη ελιά
Αριστερή στροφή, λάμψεις δυνητικές
Στο φάρο του Γυθείου, τηλέγραφος μοιρολόι
Στο πλατύσκαλο»
Μάη εσύ, γητευτή
Με τις ακριβές πλατίνες
Ηλιοκοιτίδα του σώματος
Στήσε στο βράχο ορυχεία
Ατελή τα έμβρυα μέλη, ρύμη πενθούν
Μην αναληφθείς…
Στα χείλη της κυρά – Πηνελόπης
Ταρίχευσα έναν παλμό
Μια μονογραφή εξώκοσμη
Κι η σελίδα του ονείρου
Γαρνιτούρα κορυδαλλών
Άλλαξε πλευρό
Τι μηχανεύεσαι, τελειώνει το κάρβουνο!
«2028»

μυστικό (αδόκιμο)

Η αδρεναλίνη πήρε σήμερα απουσία
Θεόγυμνη αναφορά ανυπακοής
Αταξία εσύ, στο ξίφος της αγρύπνιας
Δώσε λαβή, έλα!
Κρύωσε η ψίχα μαύρα πηλήκια
Κι η ζύμη πυκνή ευαγγελίζεται
Πορφυρούς άρτους
Δώσε λαβή, φύγε!

οι λέξεις (αδόκιμο)

Οι λέξεις εισβάλουν
Με υπεραστική κλήση φωτός
-Ερύθημα περικάρδιας ανάσας-
Αναφλέγουν την φραγή της μνήμης
Νοτίζουν τα σεντόνια
Αμπούλες υδροκυάνιο
Εκπλήττουν τα μικρά όνειρα των νόστων
Ασελγούν σε ασπρόρουχα ένοχα
Αλίμενων τραγουδιών

Εφεδρεύουν παγωμένες
Βαμβακερές πλάτρες...
Πρωτόπλαστοι ήχοι, πριονίδι θανάτου
Κοινωνούν στο δισκοπότηρο της λεβάντας
Ζυγώνουν αυχένες αδόκιμων βουνών
Προσευχές στέλνουν με ταχυδρομικούς σάκους
Φεύγουν οι λέξεις, με αντήλιο τη παλάμη
Μοχθούν, επανέρχονται
Πηλός μας, λέξη μας!

Ανάσα μας, κλάμα
Ψευδίζουν οι λέξεις
Aνέφελα ταξίδια στις χώρες του ρω
Αναπείθουν
Ανασκιρτούν
Ωριμάζουν
Πλανεύουν
Αγριμοπούλια οι λέξεις
Θεό Προμηθέα, εμβαπτίζονται έρωτα
Ατσαλώνονται
Δρόμος μας, λέξη μας!

Στερεύουν μελανοδοχεία
Αυστηρά τα πινέλα
Ο λόγος του Μακρυγιάννη
Μαντήλι δεμένο στο λαιμό
Αγώνας!
Άγιες οι λέξεις , δυνατές
Τροχίζουν το χιόνι στα αλώνια
Φεύγουν οι λέξεις, εφορμούν
Ιδρωμένα φωνήεντα
"δεν θα περάσει"
Σχήμα μας, λέξη μας!

Σωπαίνουν, στοχάζονται
Ζυγίζουν τον άνεμο, γραφές σιλικόνης
Ηφαίστεια προσαρτούν, πολλαπλασιάζονται
Αιμοπετάλια στο ρύγχος του ψαριού
Γράφουν οργή στα αμπέλια της θάλασσας
Αδύναμα, νευρώδη τα σύμφωνα
Επινοικιάζουν δωμάτια στο μέλλον
τετράπολις μνεία, δεν σιωπαίνουν
Μνήμη μας, λέξη μας!

το ανάθημα της ίριδας

Τράβηξες την κουρτίνα
Κρύος ο επίδεσμος
Λιάνιζε φως σε
Μπρούντζινα βλέμματα
Ήλιος παραγκωνισμένος
Επιστήθιο ανάθημα
Σε αχινού πράσινο πανέρι

Δεν ζητούσες χάρη!
Φώτα σε προκαλούσαν
Πορτοκαλόχρουν δωμάτιο
Κι η οροφή υπεδάφιος
Χάλκινος υδροσωλήνας
Ανέβαζε πηγάδια υγρά
Λιμνίσια τα στοιχειά
φοβάσαι;

Απέθεσες σπόρους
Τραγανούς λαγόνες
Καλωσόρισμα ασίμωτο
Στα εγερμένα νούφαρα
Συσπάται ο ουρανός
Σε αποκρούει
Γεράκι του κυκλώνα
Ψηλά κράτα τις ναϊάδες
Στιλέτα νανουρίζουν

Περιττά τα λόγια
Ανακλώμενες ριπές κρανίου
Γραμμώσεις ανοιχτής καρδιάς
Κι αορτή πληβεία-πόρνη
Σε θαλάμι αποστειρωμένο
Ίσως γι αυτό
Να αμέλησες να βγεις
Στον κόσμο

Η κουρτίνα παραφυλά
Σε φινιστρίνι υπονόμου
Βάψε το κάγκελο
Αύριο αφαιρείς τον επίδεσμο
Κόκκινο λοφίο σημάδεψα
Κυματισμός της ίριδας
Τα χείλη σου
Σε αγαπώ
.... Μόνο

Ραγισμένη μνήμη

"Απ τη παιδική μου ηλικία δεν κράτησα τίποτα άλλο
Εκτός από μια διχάλα λαστιχένια που με αυτή σημάδευα
Πότε-πότε τη φωλιά των έγχρωμων Κυριακών"
(Σύνθημα σε τοίχο Ανώνυμης πολιτείας του Νοέμβρη)

Ένα απόγευμα ακολούθησα βουβά
Τις ταξιαρχίες των βημάτων σου
Σε ένα παγοδρόμιο νοσταλγίας
Κατέβηκα στην πόλη
Είχε βρέξει ομίχλη
Σοφές τουλίπες οπάλιων χρωμάτων
Κι ανακόλουθων σχεδιασμών
"Αγαπώ τα άφατα σχέδια
Κυκλώνουν μοναδικά το ύστατο
Βαλς της δωρικής γάμπας"
Κρύα η πόλη, άδεια
Ένα παγκάκι υπόσκαπτο
Απαγκιάζε τον αχό από το τουφεκίδι
Των άδειων τακουνιών
Ολόζεστο από φιλιά, χνώτα της φθίσης
Ανήλικες ονειρώξεις, σπάταλες
Κορμιά ανέραστα βουλιαγμένα
Σε ηλιοτρόπια μοναξιάς
Η ώρα του ραντεβού, πλησιάζει!
(Ψηλώνουν οι "βασιλείς" στο λιμάνι)
Παράμερα μια ανθοδέσμη κυρτή, χωρίς αποδέκτη

Ένα παγκάκι υπόσκαπτο
Αντίμαχη εγγραφή, πληγή στον κίονα
Χαράξεις φλεβωτές, υπενθυμίσεις
-Φυλλόρροια μιας απατημένης γλώσσας-
Να διαβάζεις τη γραφή της Ιστορίας
"Θα σε αγαπώ παντοτινά
Αλφα και Βήτα, ένα καράβι με το μάτι της Αργώς
Κοπίδι ο όφις στη σκισμή που τρέμει!"
Αγάπες εκδρομικές, υγρό αντιδάνειο
Μιας αιώνιας οδύνης
Η Πολυξένη με το ομπρελίνο
Κι ο Πρίγκηπας;
Ξέχασε...το κουτάκι
Κόκκινα τα γοβάκια, αξόδευτα
Είχε βρέξει ομίχλη,
Αλφα και Βήτα
Πουθενά το Ωμέγα της σοφής τουλίπας

Υπόσκαπτο το παγκάκι κι η πόλη συνήθης
Ξύλινα καλαπόδια δοκίμαζαν γοβάκια
Κρύες οι βιτρίνες, λουκέτα αλουμινίου
Γδαρμένα τζάμια από αλαβάστρινες
Χτένες μολυβένιων δεσποινίδων
Κατέβηκα στην πόλη, απόγευμα
Το λάθος της υγρής ασφάλτου
Να κομπιάζει στο λαιμό οργής οράματα
Νανοφυείς υπάρξεις ολόγυρα έπλεκαν κελιά
Με διαζώματα και διαχωριστικές λωρίδες
Ερπύστριες έσερναν πέταλα και κλακέτες
Ένας πλανόδιος θαυματοποιός
Ο μόνος συνταξιδιώτης μου
Άνοιξε τη παλέτα του με το αρχαίο αστέρι
Λαστιχένιες διχάλες
Τίποτα άλλο...
Και μια σβούρα τεράστια στη χούφτα του
Να αναμαλλιάζει τη μελωδία
Της Θεάς Πάχνης
Στοιχημάτισα!

"Απ τη παιδική μου ηλικία δεν κράτησα τίποτα άλλο
Εκτός από μια διχάλα λαστιχένια που σημάδευα
Πότε-πότε την καρδιά των έγχρωμων Κυριακών"
(Σύνθημα σε τοίχο;)
Ναι!
Δεκαεφτά διχάλες στα χέρια μου
Σημάδευαν υπόσκαπτες μυθικές
Αφίσες παιδικών διαδηλώσεων
Αναρτήθηκε το λάβαρο
Ξημερώνει!


στα παιδιά που σίγησαν

η αφήγηση ενός ανάγλυφου παπύρου

Ανήμερα το πάσχα των "ημερομήνιων"
Κατά σύμπτωση αστόχησες
Αμβλεία η σκιά της ισορροπίας
Ξέχασες και τη πρόβλεψη στην ρίζα του λωτού
(Δεν είχε λοιπόν γιορτάσι φέτος)
Ανάστατοι δυο κολοσσιαίοι έκγονοι ήλιοι
Φυγάδευαν επιταφίους αλειτούργητους
Στη μικρή κάμαρα με τα εκθέματα
Του αναστάσιμου κούρου.
"Ενδεές το κλέος εντέλει"
Ένας αστροναύτης κυρτός
Πολιορκούσε μια σκεβρωμένη τεφροδόχο
- Αχρηματία αυγουστιάτικων τοπίων-
Πως να πληρώσεις;
Συστάσεις επίσημες και πρωτόκολλα
Ο αγησίλαος και ο επαμεινώνδας
Στόλισαν το βάζο σου με χαρτοπόλεμο!

Ταλαντεύτηκε χαρμόσυνα η πλάτη του αστροναύτη
Μια χειραψία θερμή..
Έχω ένα πάπυρο εδώ κρυμμένο
Λεία από ένα προσωπικό ταξίδι
Στον Μήλειο αστερισμό
Δώδεκα χρόνια δεν ξεστόμισα κουβέντα
Έλα παράμερα
Εσύ ο πρώτος που στο αποκαλύπτω
Το όνομά σου;
Μα τι λες;
Για τον προγονικό πάπυρο μιλάω
Θεατρινίστικη η καμπούρα μου
Ένας πάπυρος κι ένα κιτρινισμένο σεντόνι
Δεμένο σε σχήμα πουγκιού εργάτη υλοτόμου
Άρχισε να λύνει αιώνα-αιώνα το κόμπο
Σαν να φοβόταν μη και θραύσει
Το ενδοτικό κρύσταλλο της λέξης
Ή μήπως τα ακριβά συλλεκτικά του σερβίτσια;
"Ενδεές το κλέος εντέλει"

Σφιχτοκομπιασμένη η σινδόνη
Μιλούσες σε δόσεις παγωμένου ορού
Για το ξεθωριασμένο χιόνι της
Με την πικρία του ανθρώπου
Που ονοματίζει κορυφές
Πέρασαν δώδεκα χρόνια...
Όταν η σινδόνη παρεδόθη
Έλαμψε τυλιγμένος ένας υγρός σωλήνας
Φυσητήρας από τα γεύματα των άστρων
Ανύπαρκτος ο πάπυρος
Κι η καρτερία μας, ένα τσέρκι λεόντων
Την επαύριον στις πάνω πόλεις
Άναψαν νυχτέρια-ολυμπιακές φλόγες
Στον αέρα χόρευαν-πετούσαν τσέρκια αερόστατα
"Ενδεές το κλέος εντέλει"

Ντροπιάστηκε η φλόγα
Αδειανή η σινδόνη
Τυλίχτηκα
Έκανε κρύο μαρμάρινης εστίας
Κατέβηκα το σκαλοπάτι με τη σαΐτα
Κι έραψα διάφανα αποχαιρετιστήρια μαντήλια
Άφαντοι ο αγησίλαος κι ο επαμεινώνδας
Σύραμε δίπλες τους χορούς
Μια ορχήστρα μας συνόδευε από μακρυά
Στρώσαμε σε κύκλους τα τσέρκια
Και μελετήσαμε τη διάταξη της Ιστορίας
Το θυμιατό της δάφνης στο κέντρο
Χρωμάτιζε τους νεότευκτους παπύρους
αγησίλαε, επαμεινώνδα ναυτάκια μου
Ρίξτε άγκυρα!
Κούρνιασε ο αμέθυστος στον ορίζοντα
Ανάγλυφους παιδικούς παπύρους
(έχει γιορτάσι λοιπόν φέτος)

στη μαριάνα

Να πούμε κάτι; (ημιτελής ο κύκλος της ζωής των ελαφιών)

"Σε σένα κατέφυγαν οι πόλεμοι και τα φτερουγίσματα
για σένα έτειναν τις φτερούγες τα πουλιά του τραγουδιού"
Πάμπλο Νερούντα

Μεσάνυχτα, χωρίς κουβέντα δεύτερη
Ξεμονάχιασες τα νύχια σου
Τα απέκοψες απ την σαρκώδη μήτρα τους
Το ύστερο!.. Πρόσεξε!
Πετούν μαυροπούλια
Λεκιασμένα μπράτσα καπνίζουν στριφτά έπη
Δεν τυλίγουν αετόχαρτα
Θρηνούσες κραυγή νεογνικής ανάσας
Ανθρωπομορφικό το ελάφι στολίστηκε
Άγριες φυλές εσπερινών χρωμάτων
Ξεμονάχιασες τα νύχια σου, μεσάνυχτα
Πείναγες θάνατο κι είχες εγκάρσια
Μια γρατζουνιά από ένα ατροφικό φτερό
Σε κυρτή καμάρα.
Μια πόρτα έκλεισε, συρματόπλεγμα βίαιο
Δεν σε σφάλισε
Απρεπής, ιδρωμένος, βιαστικός άνεμος
Ποιος ο φόβος;
Εσύ δωροδοκούσες σθεναρά
Κι επιμελώς διεξόδους - τραχείας
Μιας μοχθηρής αυτάρεσκης μοναξιάς
Ποιος ο φόβος σου;
"Τα νύχια και τα μάτια σου"
Κάποτε παρενόχλησαν τη βάση
Του κυτταρικού σου συμπλέγματος
Στο υπενθύμισα
Χαμογέλασες
Ξέχασες πως... και...τι
Κατάπιες μονομιάς τα δάκρυα σου
Η πόρτα έμεινε ανοιχτή
Μην πετάς την τροχαλία
Να την ευλογείς!
"Τα νύχια και τα μάτια σου"
Ποιος στο συλλάβισε πρώτος άραγε;
Σου είπαν κι άλλα
Θυμήθηκες τον ποταμό
Μια κουφοξυλιά φύση, πλούσια τα ελέη
Δύσμορφοι αμφορείς σαν πλίθινα τοιχία
Με σπασμένα καλάμια
Μια στεγασμένη γάστρα παραπέρα
Χαμογέλασες
Όρισες φρουρούς, τα δικά μου δυο χέρια
Και δυο μαριονέτες ανόητες, τραυλές
Να επιδιορθώνουν με σκωπτικά χαμόγελα
Τα επισφαλή τους σκοινιά
Από το δικό μου εργαστήρι βγαλμένες
"Τα νύχια και τα μάτια σου"
Δυο μαριονέτες νεκρές
Πείνασα θάνατο στους αρμούς
Σπάνια τοιχογραφία, ασυντήρητη
Αιώνες ξεχασμένη
Να πούμε κάτι;
Θυσία;
Ανθρωπομορφικό το ελάφι στολίστηκε
Άγριες φυλές εσπερινών χρωμάτων
Θυσία;
Πρόστρεξες
Πάντα εσύ!
"Μήδεια, Αντιγόνη
Ελένη, Αριάδνη
Ερατώ, Αλκμήνη"
Η ονυχοφαγία σε ταλαιπωρούσε
Από μικρό παιδί!
Έτσι για να πούμε κάτι...

εμπόλεμο τιράζ

Κυκλοφόρησες τα χρόνια σου
Σε ένα πολυάριθμο τιράζ
Ψυγμένων κουφέτων!

Σε ένα πεταμένο φέιγβολάν στο πίσω μέρος
Έγραψες τα ακριβή σου στοιχεία
Έπρεπε να θυμάσαι!

Έβγαλες το προγονικό σου τραπέζι
Στην πλατεία
Και το στόλισες με επανάσταση

Στη μεγάλη τάπια της ζωής φταρνίστηκαν
Οι ακτίνες του άρρωστου ποδηλάτου σου
Ανατράπηκε το τέμπο της χλόης

Κυκλοφόρησες τα χρόνια σου
Σε ένα πολυάριθμο τιράζ
Ψυγμένων κουφέτων!

Έβαλες πλυντήριο για να σβήσεις
Τα ίχνη των αποκεφαλισμένων σεντονιών
Ήσουν ο δολοφόνος μου

Έπλενες καθαρά το πρόσωπό σου
Με μοσχοσάπουνο
Που κάθε βράδυ εγώ σου έκλεβα

Στην αλληλογραφία σου
Έβαζες πάντα για διεύθυνση
Ένα φθηνό ψυχορραγούντα στίχο

Κυκλοφόρησες τα χρόνια σου
Σε ένα πολυάριθμο τιράζ
Ψυγμένων κουφέτων!

Ήπιες μονάχος το ποτό σου
Στο μεζέ που σου σερβίρισαν
Φτεροκοπούσε το καρφάκι της ακρίδας

Δίδαξες στα παιδιά
Πολτοποιημένα δάχτυλα
Εφήβων κοντυλογράφων...

Όταν έδυε ο ήλιος στην πυραμίδα
Αγόραζες τα μουσικά σου τετράδια
Από τον παλαιοπώλη ρακοσυλλέκτη

Κυκλοφόρησες τα χρόνια σου
Σε ένα πολυάριθμο τιράζ
Ψυγμένων κουφέτων!

Ήρθες με ένα πληγιασμένο πρόσωπο στο σπίτι
Ειδικά κάτω από τα χείλη
Ξεστόμιζες την περιδέραια παράκληση του "αχ"

Σκούντησες πάνω στο νεογνό
Γόνατο του σταριού
Ο μυλωνάς, σου έχει πάρα-πολλά φυλαγμένα...

Ο χιονιάς στην αυλή σου
Απ όταν αποκαθηλώθηκε, μετακόμισε
Στον ελαιώνα της πληγής

Κυκλοφόρησες τα χρόνια σου
Σε ένα πολυάριθμο τιράζ
Ψυγμένων κουφέτων!

ταξίδι

"Σελίδες μοιράζω, απείθαρχα λόγια
Της σοροκάδας"

Στην Ελαφόνησο στον μέγα Σίμο
Σε ένα παζάρι φανταστικό
Αγόρασα δώδεκα φεγγάρια-οδηγούς
Σκληρές διαπραγματεύσεις
Δεν στα χαρίζουν εύκολα τα φεγγάρια
Οι νύχτες του Νότου
Ζητούν καρδιά, ζητούν φωτιά
Με ασήμι να προικίσουν
Τις άδειες σελίδες του κόσμου
Στον πυρήνα τους μέσα ταξίδεψα
Και στην λάβα της γης τους!

"Σελίδες μοιράζω, απίστευτα λόγια
Της σοροκάδας"

Σε δρόμους ανοίχτηκα ανεστραμμένους
Σε ξέρες ονείρων...Αγκάθια της γρίλιας
Που άπληστα πλήθη τους μύθους
Σκιάζαν των Δράκων Πυγμαίων
Με μπλάβους καθρέπτες και δόκανα μαύρα
Περιπολούσαν σε υπόγειες νησίδες
Κρυφά να ενταφιάσουν πιθάρια σπηλαίων
Λαγούμια ανοίγεις στους παγετώνες
Και σύμβολα καις
Εφήμερο χνάρι εσύ
Αμάρτησες τόσο στο ψύχος!

"Σελίδες μοιράζω, απείθαρχα λόγια
Της σοροκάδας"

Δεν πρόσεξες όμως
Τα αμαρτωλά μου τα κόκκινα χείλη
Περιπλανήθηκες σε ανεμοδείκτες
Απασφαλισμένους...νοθεία του κύκλου
Και πλάνους εμπόρους αναζητούσες
Μες τις πραμάτειες των άρρωστων πόντων
Μια μοβ μόνο κρύβω σελίδα, τροφό μου
-Παράξενη τόλμη-
Δεν θα την βρεις..Την τοίχισα χτες
Σε ερειπιώνες κλειστών αχιβάδων
Ρηχό πανωφρύδι εσύ
Ταξίδεψες μόνο στο ατελές!

"Σελίδες μοιράζω, απίστευτα λόγια
Της σοροκάδας"

μουσικές επισκέψεις

1) Σήμερα πήρα μια πρόσκληση
Χωρίς στοιχεία
...Κατόπιν
Μου μίλησε η καλή-γριά βροχή
Για τη δική της γιορτή
Φέρε μου ένα καλάθι
Πυροτεχνήματα
Ανατινάζω απόψε το κατόπιν
Με ακούς;


2) Απόψε δεν είναι το μεγάλο ραντεβού
Με την αθωότητα, ρώτησες
Ναι!
Καλογυάλισες την τσάντα σου
Με το βερνίκι του λίθινου πορτραίτου
Φόρεσες κι εκείνη την παλιά μαύρη κόμη
Του μεταλλικού αρλεκίνου
Γιατί όμως πάλι ευθυγράμμισες τη χωρίστρα;
Δεν σου πάει
Η αθωότητα φορά τα παλιά σανδάλια του Ορφέα
Τσόχινα σανδάλια με γαλάζιες σατέν κορδέλες
Να δένουν στην κνήμη
Στη διασταύρωσή τους εκτροχιάστηκε το δίτροχο
Παιδικό σου αυτοκινητάκι
Υπήρχαν επιζώντες;....Κανένας!


3) Στο φορτίο της μουσικής ελαιογραφίας σου
Λύγισε τα μάτια της η αθωότητα
Μην ανοίγεις την κουρτίνα
"Γκιλοτίνα το γραμμόφωνο
Σου γυρίζει την πλάτη"
Με ακούς;

οι δικές σου στιγμές

Με κέρασες υποβρύχιο
για να αναπνεύσω τη ρωγμή σου!

Απόψε είχες γεννητούρια
η παλιά σου γραφομηχανή έτεκε
Την απούσα γραφή

Η σκαπάνη σου χτύπησε
πάνω στο κλαμένο μανουάλι
Σου άξιζε το όνομα Προμηθέας

Διένειμες τη φωνή σου
περιέκλειε πάντα μία ταραχή
Μήπως έφταιγε η μάντρα του Ομήρου;

Όταν έβγαινες από την θάλασσα φορούσες
το νερό του φεγγαριού
Μην το μαρτυρήσεις στους δορυφόρους ψαράδες

Στα ερτζιανά κύματα επιπλέεις
με το σωσίβιο
της Μακρινίτσας

Στον μεγάλο στρατώνα
ανάφλεξες την ζώουσα στάχτη
Συνομιλούσες με το μεζεδοπωλείο η "Ελλάς"

Φόρεσες την εθνική σου στολή
για να υποδεχτείς τον έρωτα
Πόσο όμορφος ήσουν πάνω στον ιστό σου!

Επικροτώ το χαμόγελό σου
μόνο όταν γυμνό παραδίδεται
στους ρωμαϊκούς λέοντες

Όταν αντίκρισα το άγαλμα σου
κρυφόπαιζε το δεξί σου μάτι
ποτέ δεν αποκάλυψα το μυστικό
στην θάλασσα των αντιφρονούντων ναυαγών

Κοχλαστά τα φθινόπωρα σου
στα ρακοκάζανα ο Διόνυσος
ζεμάτιζε φύλλα κέδρου!

Με κέρασες υποβρύχιο
για να αναπνεύσω τη ρωγμή σου!

ο διασώστης

Θα γράψω για σένα χωρίς να είσαι μαζί μου
Ήρθες καλοντυμένος στο μαγαζί
Να αγοράσεις δυο τόπια λινό ύφασμα
Χάθηκαν...τα πεθαμένα ρετάλια
Του Ανατολικού ζητιάνου;
Δεν απάντησες!
Βούρκωσες το λεπίδι του Μαΐου
Τις ώρες εκείνες που εκπίπτουν
Οι παρενθέσεις των φυλακισμένων παφλασμών
Πλαγιασμένος βρέθηκες πάνω στον σωλήνα
Του ανεμοστρόβιλου.
Ιμάντες μαλλιών και γυάλινα θραύσματα
Από ανώγειες θάλασσες
Στον ίλιγγο χόρευες...
"Απείθαρχο πλοκάμι της αμαρτωλής βάτου"
Δυο τόπια ύφασμα!
Να εφοδιάσεις την γαστέρα της θάλασσας
Με καρπούς κι εγκεφαλικούς οπώρες
Τι να πω;
Έστρεψες το μάτι στην βελόνα του καπελίνου
"Θέλω κι αυτή
Πρέπει να ράψω το σώμα μου
Καθώς και τους ασκούς"
Παρέλυσε το βλέμμα να ατενίζει
Τα αποσαρθρωμένα νεογνά μάτια σου

Θα γράψω για σένα χωρίς να είσαι μαζί μου
Στο παραλιακό δρόμο περπατάς
Σέρνοντας ένα ξύλινο καροτσάκι
Σε χαιρετάνε, δεν μιλάς
Με ένα χωνί αναζητάς τη κιβωτό
Με τoυς εξόριστους διασώστες
Της Κυανής εκστρατείας.
Υγρές νηρηίδες
Νότισαν με αρμύρα το καροτσάκι σου
Κούρσεψαν ελπίδες, οι καρποί κι οι οπώρες
Ψηλά στο σαπιοκάραβο του Αη Πέτρου
Γέλασε το φανελάκι του μικρού ναύτη
Έντυνε με ρίγες τα άλμπουρα
"Πως κοκκίνισε ο χρυσός σήμερα"
Αναφώνησες!

Θα γράψω για σένα χωρίς να είσαι μαζί μου
Έφυγε το μεγάλο ποντοπόρο πλοίο
Κουβαλούσε παλιοσίδερα
Και την ογκώδη πυροστιά
Των δικών σου οστών!
Στο μαγαζί, χτύπησε το τηλέφωνο
Ήταν ο Ανατολικός καλοντυμένος Μάης
Με τα βουρκωμένα νεογνά μάτια
Κλείσαμε ραντεβού
Μου παρέδωσε δυο τόπια
Αιγυπτιακή γάζα
Να τυλίξω τα χέρια της θάλασσας
Τα δικά σου χέρια
Δεν Πονάς!

στην μητέρα μου

η ιστορία της μικρής Νιόβης με το σκούρο πλαγκτόν

Η μικρή Νιόβη με τις τέσσερις γαλέρες
δώρο αμάχητο του χλομού εραστή της
Αναχώρησε σήμερα!
"Αναταράζεις το κρύσταλλο στο σκούρο βλέφαρο
Μη μιλάς!"

Ακούραστα διαπερνά τα φιλάρεσκα μάτια
του ερωδιού άντρα της
Υποχρεώσεις έχει στη λίμνη!
"Αφήνεις λαθραία να ξεχύνονται τα δάκρυά σου
Μη θολώνεις τα νερά!"

Με τις αφράτες ξανθές πλεξίδες της
κεντά στο πλαγκτόν εφήμερα ραβασάκια άναρχων ραψωδών
Σε καθρεφτίζει η λίμνη σήμερα!
"Έστειλες το μήνυμα στο φωταγωγό;
Μη με λησμονείς!"

Κάθε απόγευμα ανεβάζει το μαγκάλι
στο χιονάνθρωπο της λίμνης
Πείνασε τόσο τη ζέστη!
"Ίδρωσε η λαμαρίνα καυτή ρητίνη
Μη με ακουμπάς!"

Η μικρή Νιόβη κλαίει
Ποιος απήγαγε τον χιονάνθρωπο;
Πλάσμα δικό της
(Μια αναλαμπή δημιουργίας)
Κι εκείνο το λαχουράτο κασκόλ της γιαγιάς της
τής ξεφεύγει κι η πλέξη...
Βυθίζεται η γαλέρα!
"Παραχαράζεις την γεωμετρία του εργόχειρου
Μήπως πρέπει να φύγεις;"

Καταδύθηκε η μικρή Νιόβη στο σκούρο πλαγκτόν
Ο ερωδιός γαλήνεψε και δεν μιλά
Απλά σε κέρασε αιμόφυρτο οξυγόνο
συνοδευτικό στον άρτο της θανής!
"Εσύ απήγγειλες, λέω τώρα, κατηγορία στη μικρή Νιόβη;
Ένα τρίγωνο πλαγκτόν στη σφραγίδα ήταν η επιβεβαίωση
Δεν νίκησες,
Ούτε το μύδι ηττήθηκε!"
Η μικρή Νιόβη υποχρεώσεις έχει στη λίμνη...

αφιερωμένο
στην κοπέλα με το καναρινί φόρεμα

δωδώνη

Αγκάλιαζες το ριζόχαρτο
και κραύγαζες
"Θέλω να αποτυπωθώ"
Εκεί στα ριζά της Δωδώνης
σχεδίαζες τη δικιά σου τραγωδία
Ένα βράδυ μάλιστα
-ήσουν δεν ήσουν στα δεκάξι-
στην ονομαστική σου εορτή
έστησες πλεκτάνη
στον κυματοθραύστη του κάστορα
Διάβηκες
Δοκίμασες τη δύναμη του αετού
να αναστηλώσεις την ταρταρούγα
της θάλασσας
Φύλαξες έπειτα, με τρόπο, το ψαλίδι
στο απογώνι του ορίζοντα....ανασκίρτησες
Έπρεπε;
Μες στην σκιά της Δωδώνης στο ημικύκλιο
έδινες παράσταση στο ριζόχαρτο πάνω
Πόσα εκατοστά είναι η ευτυχία;
Μόλις δεκαέξι χρόνων
δεν έπρεπε να γνωρίζεις...
Κι αν αγαπούσες την ποίηση
είναι πολύ εύθραυστο το ρυζόχαρτο
κι η "τραγωδία σου" ξένη
Στα μεθυσμένα δρυόφυλλα κυκλοφορούσες
με το παλιό εφηβικό σου σορτσάκι
και τα περσινά χρυσά σου κοσμήματα
Κρυστάλλινη αναλαμπή στο θυρεό του ήλιου
Γιατί κραυγάζεις τώρα στον άδικο ουρανό;
Πέταξε το εισιτήριο
στην χλαλοή της μάγισσας νύχτας
Τέλειωσε η παράσταση
Κι η ευτυχία απούσα
Στον αφρό της πηγής σου
δες, αναβλύζουν τα φτερά της Διώνης
Τι κρύβεις στην παλάμη σου;
Χέρσος ο ορίζοντας.... τραυλίζει!

αφιερωμένο

η φρουτιέρα των αινιγμάτων

Μες τη μαύρη κοχυλένια φρουτιέρα
Αναπαύονταν ήσυχα το ροδάκινο
Το ρόδι φευγάτο από καιρό
Δεν άφησε πίσω ούτε ένα μικρό
Κόκκινο σκουφάκι
Θυμήθηκες τη μάνα σου
Οιδιπόδεια η λύση του αινίγματος
Τι ανασκαλεύεις
Κλεισμένους καλόγερους
Αριθμούς έμμετρους
Και κάθε βράδυ
Ενδύεσαι με εκείνο
Το μαύρο φανελάκι
Στήνοντας καρτέρι στον αμαξά
Με το άχρονο χαλινάρι
Εκεί μπροστά στο χάνι
Με τη κατεψυγμένη μανιταρόσουπα...
Στη φρουτιέρα μόνο απόμεινε το ροδάκινο
Κι εσύ πεταρίζεις τα βλέφαρα
Κι αναζητάς τη λύση
Αυτομολείς την όρασή σου
Στους βενταλένιους ίσκιους της Αγαύης
Πάρε το πρώτο μονόπτερο αεροπλάνο
Στους ρόζους της Θήβας
Λιποτάκτησε το πατροκτόνο
Μετάξι του δράκοντα
Μην αργείς...
"Σήμερα έμαθα να σκαλίζω ιδεογράμματα."

άκανθοι

το βορινό μπαλκονάκι

Μάζεψες πέτρες, χαλίκια,
πήρες κι ένα σακί άμορφο αμάλγαμα
ασβέστη κοχλαστό υψικαμίνου
κι έχτισες εκείνο το βορινό το μπαλκονάκι
Ήθελες ένα ησυχαστήριο, ένα δικό σου κελί
Δεν περισσεύει η υπομονή, άκουσέ με!
Στο σαβανωμένο πλήκτρο αυτοδίκησε
το κοντοκουρεμένο παιδάκι της φυγής.
Το βορινό το μπαλκονάκι
ποτέ εσύ δεν το έδωσες
Κι αν το χτυπούσαν
άνεμοι, χαλάζι, καταιγίδες
ήταν το μόνο σου ασφαλές καταφύγιο
Έτσι ευαίσθητος κι επιρρεπής όμως
έχασες τα βράγχια σου.
Μη γλιστράς πάλι ….πίστεψέ με
Τώρα άδικα το ψάχνεις
-μετά από τόσα χρόνια-
Στη κουτσή αστραπή
Στοιχηματίζεις, βγάζεις ανακοινώσεις
στα πρακτορεία με τα ρυμουλκά
Δεν έρχεται…
Γιατί σπαταλάς τον χρόνο σου;
Το καταφύγιό σου, το πήραν άλλοι
Το βορινό το μπαλκόνι…ξέχνα το!
Σου κόστισε ακριβά.
Και μάλιστα…θυμάσαι;
έπιανε βρύα πνιγηρά στα τοιχώματά του
αυτά τα βρύα ελλοχεύουν στη καρδιά σου
Πρασίνισες δεν το έχεις καταλάβει;



η γέφυρα

Η άγρια σπαραγγιά συνωμότησε
με τις ανάσες της αμυγδαλιάς
κι έφτιαξε μια γέφυρα
Φυλλώματα και πέτρες, σαθρά τοιχία χαλαζία
και πρεμνοφυείς δοκοί σκαλωμένοι
στο αλέτρι του βυθού.
Τα μαστόρια ανειδίκευτα στο γαλανό γλωσσίδι
σφύριζαν έκτακτα δελτία θυέλλης.
Κι η θάλασσα να ασημώνει στο φεγγάρι
φουρνιές ελευθερίας
Κρύους κορμούς σάπιους
και πέτρες πεντόβολα στο κύμα πάνω.
Μια αγριελιά έβοσκε ταπεινά στην άμμο
το πράσινο σμαράγδι του παπαγάλου.
Κάτω από την αμυγδαλιά δεν έπλενες μεταξωτά…
"Συνωμοσία παρακμής"
Η θάλασσα σε λοιδορούσε φτύνοντας φύκια
"Τα μαλλιά, σου είπαν του πνιγμένου Όμηρου"
Πήρες την ξύλινη σκάλα του γηραιού καπετάνιου
Της έλειπε το τρίτο σκαλοπάτι
Ανέβηκες στη πρυμναία διχάλα,
αλλά πως το εφαντάσθης
– προπέτης του διαταραγμένου σύμπαντος-
πως ήταν μυγδαλιά;
Κυπάρισσος ήταν, ένα ευθυτενές
δέντρο με άδειες φωλιές κορυδαλλών
Και το κάστρο, κούφια παλάμη αλατιού,
να στεγάζει μισθοφόρους και σπίτια
από λουόμενες κορδέλες, κεραμοσκεπές
κι έναν αδούλωτο ουρανό με μάτια αρχαγγέλων
Κι η θάλασσα να σε λοιδορεί βγάζοντας
σε πλειστηριασμό τα πόδια του μαΐστρου
Τι δεν αγαπά τις γέφυρες
και το ανάπηρο καροτσάκι της σκάλας
Έρμαιο πάντα στα πυροτεχνήματα
του δικού σου βυθού.
"Συνωμοσία παρακμής"
Κοίταξες το παλαιό πέτρινο ρολόι
…Φόρτωσε κεράσια!
Η αμαρτία της καθημερινότητας
Πού έκρυψες τον αστερία κι έσβησε
το φως στο πρελούδιο της καμάρας;

ενδεδυμένο βρέφος

"Λίπαζες μεγάλα αγκάθια σουβλερά
δεν ήθελες να σε πλησιάσει
το παιδί με τη κόκκινη χτένα"

Στο μοναστήρι στα γκρεμνά
με τα θαυματουργά ασπρόμαυρα
πλακάκια που δάκρυζαν
ανεμώνες βυθού
Και τις χλομές ξελογιάστρες
κυδωνιές στη στέγη
Μην πριονίζεις τη μνήμη σου
Όλα τα θυμάσαι!
Ναι, εκεί που κάθε Αύγουστο μήνα
ξεσκόλιζε το ποίμνιο του
ο δυτικός γύπας για προσκύνημα
Εκστράτευσες με τις τυφλές
κόκκινες μπέρτες
Απρόσκλητος!
Η ηγουμένη κάθονταν
στον σκαλιστό της άμβωνα
πλοηγώντας μονότονα ένα σκαλοπάτι
βάσανου τριγμού
Δίπλα της η νεωκόρος Αθηνά
άκληρη συμβία του έφιππου θεού σου
Κούρντιζε τροχαλίες κεριών
στον καθρέπτη του αιφνίδιου ύπνου.
Μια κεροδοσιά φωτεινών δαχτύλων
δεμένη πάνω στην μετόπη που έκλεψες
Τι να σου προσάψω;

Σπάσε τον καθρέφτη
δεν εννοείς πως το είδωλό σου
εφοδιάζεται με άσφαιρες ρυτίδες;
Στα χωριά σου,τα άμωμα άμφια
κοιμήθηκαν χωρίς εφιάλτες...
Παρότι λύθηκαν οι φασκιές
της μώρας δεν τα φίμωσαν
Αυτά μόνο επευφημώ!
Υπνοβατούσες κραδαίνοντας
τόπια μέντας για να μοιράνεις
τις υποδιαιρέσεις των φιλιών
Σεσημασμένος φυγάς πάντα

"Λίπαζες μεγάλα αγκάθια σουβλερά
δεν ήθελες να σε πλησιάσει
το παιδί με τη κόκκινη χτένα"

Στο μοναστήρι στα γκρεμνά
κάθιδρη η Αθηνά κρατούσε
στα χέρια ένα ενδεδυμένο βρέφος
με αμφίβολο αρματωμένο βλέμμα
και ρόδινες πατούσες ελαφρόμυαλες
Με ένα σουγιά κι ένα σφυρί
άνοιγε καρύδια παραμυθένια, χλωρά
και ετάιζε το βρέφος εγκάρσια ψίχα.
Ήξερε πως η ηγουμένη
δεν είχε τροφή
την είχε ασημώσει στον ποιητή
με τα φωτεινά δάχτυλα.
Μεγάλωσε το βρέφος μόνο
με τα άπορα τσόφλια του κόσμου
Πικρόχολο το σώμα σκληρό το βλέμμα
στη σαρμανίτσα από εκδίκηση έβαλε
φωτιά!
Η φαντασία του πέτρινου κρίνου
στην παλέτα του πράσινου βάλτου
ποτέ δεν ενηλικιώθηκε
Μην περιμένεις πλέον να δεις
τις ρίζες να σκάνε πάνω στον πάγο
Στο μοναστήρι με τα ασπρόμαυρα πλακάκια
σκάκι παίζεις με απούσα την βασίλισσα
Μεταφύτευσε, έστω, τα χρόνια σου
στο κορμό της κυδωνιάς
να σου προσφέρει μία εστία φιλίας
Που ξέρεις;

"Λίπαζες μεγάλα αγκάθια σουβλερά
δεν ήθελες να σε πλησιάσει
το παιδί με τη κόκκινη χτένα"
Ήσουν εσύ!

οι δρομείς της θλίψης

Η θλίψη ένα ολοστρόγγυλο
λιπώδες μάτι με τις μαύρες σκιές
της εκπατρισμένης πείνας
Βουτηγμένο στο στεφάνι
του φεγγαριού στην αγχόνη του.
Είναι δύσκολο να αφαιρέσεις
τις μαύρες σκιές ...
Το θαλάσσιο συρματόπλεγμα
αποσώθηκε στο υδροχλώριο μάρμαρο.
Είναι μακριά και το φεγγάρι…

Τα εφήμερα υλικά ξέρεις δεν βοηθούν
Κρύβουν την αειπαθή παράνοια
των λικνιζόμενων μαινάδων
με τους ασταύρωτους σταυρούς
των ποταμιών στα χέρια τους
(σπογγαλιείς κρύου ιδρώτα της τρίτης πλάσης)
Αν δεν πιστεύεις κοίτα το φεγγάρι
Τι κι αν κουράστηκα
έμειναν τρία μαύρα στίγματα
Αδερφοποιτοί ομφαλοί ηφαιστείων
με σγουρούς πόθους στις όχθες τους
και φλέβες εξόριστης λυγαριάς
στον αυτοκρατορικό τους μανδύα.

Τρία μαύρα στίγματα…
με τις βαλσαμωμένες χορδές
των εξεγερμένων αηδονιών
στην ενόραση της σάρκας
Να συνθέτουν τον εναρκτήριο ύμνο
των αγώνων στη γη της Ολυμπίας!
Κακοφορμισμένες μελωδίες
οστών μες σε τυφλά στάδια
Τρία μαύρα στίγματα…τιμής ένεκεν
στη μαρμαρυγή των δορυφόρων.

Το σπασμένο ειδώλιο του άλτη
Τριταίου σου έφερε την είδηση
"Η αοιδός θλίψη κούτσαινε στον εφαλτήρα
της ζωής….λάμβανε μέρος στους αγώνες
(πριν οι αναστενάρηδες μολυνθούν από τον
καλογυαλισμένο πάγο της μικρής θεάς!)
Λογοκριμένες παραστάσεις ήττας
από βιαστικούς κουρασμένους
επόπτες άσπορης συνουσίας… "
Κι ένα άβουλο πλήθος επαιτών
με πλαστικούς βραχίονες
να ανεμίζει γούνινα γάντια συκής.

Τρία μαύρα στίγματα…φυλάξου!
Το ψαροκόκαλο της αλαβάστρινης
ράχης βορά στους αιλουροειδείς ιστούς
Στο διάδρομο τέσσερα ξεψύχησε ο κότινος
πάνω σε μαρκαρισμένα κύμβαλα μετάλλια
Ακουστά ίσως έχεις τον μαλλιαρό κόμπο
του δήμιου με το αφιονισμένο δηλητήριο
Έμειναν τρία μαύρα περιβραχιόνια
κι εκείνες οι σκληρές προκαδούρες
των δρομέων στο φεγγάρι.

Δεν τους ακούς;
Με την πετονιά και το αγκίστρι στο χέρι
κι ένα γαλακτερό δόλωμα
πανάρχαιου κάκτου.
Μην...μην τυφλώνεις το φεγγάρι
ένα γηραιό θυμόσοφο μάτι
περιπαίζει τους αλιείς!
Δες η παλίρροια μαγνητίζει
σφουγγάρια μαυροπίνακα
Έρχομαι....

λέξεις 2

Ξόδεψες μια ζωή
για σκέψου το λίγο
για να μάθεις μόνο το ωμέγα

Στο υπόγειο κρεβάτι
ερωτεύτηκες την περιέργεια
της απατημένης γρίλιας

Ξυπνώντας κάθε πρωί έπρεπε
να αφαιρέσεις ένα βέλος
από τους ρόζους της ανώνυμης δρυός

Έτρεφες αγριομηλιές με φίλους
που ποτέ δεν κατανόησαν
το νόστιμο γέλιο

Στα δάση στα χωρίς
λύκους και κοκκινοσκουφίτσες περιφέρονται
αλαζονικά κόκκινα φέρετρα

Τον ύπνο σου επισκέπτονταν
πλειάδες ποιητών
ακόμα δεν ξεχρέωσες το ψωμί;

Η στοχαστική πένα
κατεβάζει απαγορευμένο μελάνι
κατόπιν εντολής της γηραιάς σουπιάς

Ο έλατος δεν είναι μόνο περήφανος
κρατάει την ταπεινότητα
της άκαπνης ανηφόρας

Με μια δρασκελιά στο κωδωνοστάσιο
σιγουρεύτηκες για την διαταραγμένη
αρχιτεκτονική της αμαρτωλής καμπάνας

Θαλασσινές αποδράσεις κάνουν
μόνο οι στείροι βράχοι
με τα σκληρά κότσια

Το μυστήριο λύθηκε
τα δάκρυα της πεταλούδας τα φυλάς
στα επιδαύρεια θησαυροφυλάκια

Στα νεοκλασικά του μέλλοντος
θα κατοικούν χρυσόδετες
σοφές κουκουβάγιες

Αδιάκριτα μάτια περιπολούν
τα πράσινα γόνατα του έρωτα
μην σκάψεις!

Έχασες την βέρα σου
στο αίμα του αχυρώνα
Ακυρώθηκε ο γάμος

Άνοιξαν οι ουρανοί να βάψουν
κόκκινα τα αερόστατα μάτια σου
πώς τους περίμενες!

Στα αρχαία θέατρα αριθμείς
κάθε βράδυ τις θέσεις
των επισήμων νεκρών

Κουβαλάς πανικό
που δεν αγαπάς
μην ανοίγεις το παράθυρο…

Μονότονα τα σαββατοκύριακα
ψάχνουν το ιδεώδες pin
της δεύτερης άνοιξης

Νοίκιασες ένα μικρό φωτεινό δωμάτιο
εκεί βρήκες τη γριά αράχνη
ανεκτίμητα τα γρόσια της!

Ξόδεψες μια ζωή
για σκέψου το λίγο
για να μάθεις μόνο το ωμέγα

λέξεις 1

Είχε μιαν άεργη ζωή
ήταν εργάτης
στα μεταλλεία του χρυσού

Όταν ο Θεός μοίραζε τα βουνά
άφησε σε σένα έναν λόφο μικρό
το κουκούλι της φτωχής καρδιάς

Χόρεψες με το τακούνι της καλαμιάς
μόνο οι ψάθες
χειροκρότησαν

Στο ληξιαρχείο σου είπαν
πως εκτός από τα δυο παιδιά σου
είχες κι ένα άλλο ένα κόκκινο κοράλλι

Ντράπηκες τους νεκρούς
και ποτέ δεν συλλάβισες
το θήτα της ζωής τους

Όταν ρυτίδιαζε το πρόσωπο της σκάλας
έπαιρνες ασβέστη
από το ασπράδι του ήλιου

Στα πλεούμενα νοσοκομεία
νοσηλεύονται
μόνο οι ποιητές

Στο καρναβάλι κυκλοφορούσαν αθίγγανοι
με τα μωρά μουστάκια τους
στην αγκαλιά

Την αλληλογραφία μου δεν θα την παραδώσω
πνίγηκε στο αίμα
του διακορευμένου πετεινού

Χτύπησα την πόρτα
ποτέ δεν ήξερα αν είναι η σωστή
μου άνοιξε ο Αλέξανδρος

Το κρύο ξύλινο πόδι του καρχαρία
ανέβαζε δάκρυα
στα χωριά της Μάνης

Τα γάντια που έβαλες στην δεξίωση
δεν είχαν το πρέπον μαύρο χρώμα
τους έλειπε το δεξί χέρι

Στο καρουσέλ της νυχτοπεταλούδας
δεν έβγαζαν εισιτήριο
ζητούσαν πιστωτική κάρτα

Οι μάσκες καταριόνται το βρώμικο νερό
τα τρύπια μάτια τους θα γίνουν
κρουνοί των παιδιών του μέλλοντος

Ελαφροπατούσες στα χιονισμένα κύματα
είχες γεννηθεί
σε κρύους γαλάζιους διαδρόμους

Τα δυο σκαλοπάτια
είναι τα χείλη που έδωσες
στα παιδιά σου

τα δώρα της λεμονιάς (μονόλογος)

Όταν ήσουν μικρό παιδί πριν αποδημήσουν
οι πέρδικες με τις κυρτωμένες ράχες
φύτεψες στον κήπο σου
μια ατροφική λεμονιά.
Θυμάσαι επακριβώς χρονολογία, ημέρα και ώρα
Στο τρίτο στρατώνι την έβαλες
στο πεζούλι με τα αμφίσημα μανιτάρια
ίσα στο σύνορο που συγγένευε
με την κρύα πυραμίδα.
Μη κάνεις πάντα το ίδιο λάθος
δεν σου μιλώ για τις γνωστές πυραμίδες
Στο κουπί του Αη Λιά ορκίζομαι!
Την υιοθέτησες την λεμονιά
σαν απόδειξη κρατάς στο συρτάρι σου
τα παραστατικά με τις έγχρωμες σφραγίδες.
Επίσημα έγγραφα.
Γιατί λοιπόν διαρκώς επανεξετάζεις
στα δικαστήρια των ονείρων σου
κυριότητες, κεκτημένα, αποδοχές κληρονομιών…
Βιάζεις τους λεμονανθούς άθελά σου!
Το συρτάρι σου ποτέ ληστής δεν παραβίασε
το φρουρούν Ακρίτες άμισθοι δράκοντες...
Μεγάλωσε η λεμονιά, έριξε πλούσιο ανάστημα
Γεννήτορας.. Έφερε τρίφορους, τετράφορους
καρπούς και σε αυτό φρόντιζες μόνο εσύ.
Ήξερες να αριθμείς και να τρέφεις με ακρίβεια
λεμονανθούς!
Είχες τη σωστή δοσολογία, σπούδασες
με στερήσεις πολλές τη γεωπονική της
Όλα...τα έχεις καταγράψει
στο μοβ τετράδιο με λεπτομέρειες.
Πενθούσες
Και πάντα μιλούσες ακατάληπτα
Έλεγες μην σφάξετε τα κίτρινα μπαλόνια
τι θα χαρίσω στα παιδιά
την ημέρα των γενεθλίων της;
Τα κόκκινα κωνοειδή γλειφιτζούρια
του κυρ Βαγγέλη σάπισαν χωρίς οξυγόνο
Γιατί σωρεύεις άτακτο πόνο;
Τη λεμονιά δεν άφησες ποτέ
κανείς να τη τρυγήσει
την περιφρουρούσες δεν έκοβες καρπούς
ούτε σήπονταν, μετανάστευαν μόνο
τέσσερις φορές το χρόνο στις υπερκόσμιες
λαγήνες με το χοντρό αλάτι.
Τελικά μόνο οι άγγελοι γνωρίζουν τη νοστιμιά της γης!
Είναι καιρός λοιπόν να δώσεις εξιτήριο
στην βλαστήμια των αναμνήσεων.
Σκέψου...
Κάποια ανοιξιάτικα μεσημέρια που βοούσε
στα στήθια σου καθαρό αίμα
στον ίσκιο της λύγιζες το ζεματισμένο σπαθί
Πώς σκιρτούσες στο θρόισμά της ….Σου μιλούσε!
Τότε επέστρεφαν κι οι κυρτωμένες
πέρδικες με τους ατσαλάκωτους κεραυνούς
και πάνω στα φύλλα της έγραφαν μηνύματα
Τα ξέρεις
Τα κρατάς
Τίποτα δεν απώλεσες.
Στο αλωνάκι σου φυλάς σπόρια λεμονανθού
Κι οι πέρδικες πάλι θα σταθούν
στα ηλεκτροφόρα σύρματα
Περίμενε….
Η κόκκινη διχάλα στήνει παγανιά
στο σκουριασμένο μάνταλο
Είθε!

στην Δήμητρα

τα μάρμαρα μου μίλησαν

Σε μια αποστροφή του λόγου σου
μου εξομολογήθηκες
με έναν ιριδίζοντα κομπασμό στα μάτια σου
πως στο κοντινό παρελθόν
υπήρξες ένας μεγάλος αυτοκράτορας
με άπειρες αποικίες στην κατοχή σου.
Έκανα πως δεν πρόσεξα
αλλά το κατέγραψα αυτό το φοβερό μυστικό
Ανέτρεξα σε βιβλιοθήκες, σε χρυσόβουλα
σε μοναστηριακά ιδιόγραφα κείμενα
στις χαράξεις της γης
Συγκόλλησα μελανόχρωμες κόρες του πουνέντε
κι επιτύμβιες πέτρες αναστήλωσα
για να μάθω….
Έχω μαζέψει αρκετό υλικό.
Στο τέλος άφησα τα μάρμαρα κι ένα πλατύ
γάργαρο χαμόγελο
Εσύ, όλο εκείνο το διάστημα έπλεκες
αχαμνούς ιστούς στην ιστορία
Επιβήτορας σε ένα σκάρτο χάρτη πάντα
Είναι ακλόνητα λοιπόν τα στοιχεία μου
δεν θα έχεις κανένα επιχείρημα να με διαψεύσεις
ούτε να αντιτείνεις λόγο κατοχής ή ιδιοκτησίας
Τα μάρμαρα λοιπόν μου μίλησαν!
Για κατηγορώ θα σου φέρω μόνο ένα κοχύλι
Εκεί ανάμεσα σε διθύραμβους και ύμνους
σε λόγια εξαίρετα κι αριθμούς
σε φιλοσοφίες αρχέγονες και σε μεγάλους
αναστεναγμούς.....
Κάτι πρέπει να ακούσεις
Είναι η φωνή κι ο λυγμός των μαρμάρων
(δεν γίνομαι λυρική…δεν μου το επιτρέπει
εκείνο το αστραφτερό χαμόγελο που σου προείπα)
Αυτό το κοχύλι θα στο φέρω να το ακούσεις
κάποια μέρα.
Φοβάμαι μόνο μην εγκλωβιστείς
και σε αποφράξουν οι διακλαδώσεις του
Αλλά δεν πειράζει
μόνος σου πήρες τον κακό τον δρόμο.
Στο χέρι σου είναι να λυτρωθείς
άλλη μία ευκαιρία…μην την χάσεις
Τα χειρόγραφα του κόσμου είναι μαζί μου
Θα νικήσω!
Το φιδάκι των ναών που πάνω του ασέλγησες
-στο μαύρο καλντερίμι του Αιγαίου-
σε μια φλούδα ήλιου
φουσκώνει το καρβέλι με το δηλητήριο!

στον Μ

ποιήματα 3

Το γλυπτό στη πλατεία
λυπήθηκε
το αόμματο δάφνινο στεφάνι

Δες ο ηλίανθος πως χλόμιασε
τη στιγμή που στην άμμο
κοσκινίζανε πόνο

Το καράβι χάθηκε
μες στο πράσινο ήλιο
που χαλίκια εκτόξευες

Στο ντεμπούτο της Άνοιξης
σκέφτηκες να χτυπήσεις
το ντέφι του γρύλου

Το ποτάμι του νου σου στέρεψε
μόλις έπεσε
στο πνιγμένο καράβι

Το νετρόνιο στα χέρια σου έλαμψε
όταν μέτρησες
του ήλιου τις χτένες

Η μικρή πασχαλίτσα
σου έστειλε
το χρησμό των μεγάλων κυκλώνων

Οι νεράιδες χορεύουν στο κάμπο
όταν φύεται
το άγουρο ρύζι

Στο παζάρι ο κισσός ξεπουλάει τη
πραμάτεια
του νάνου χειμώνα

Τις κορφές πυρπολείς με τη λόγχη σου
γιατί χόρεψες
της ζωής το πυρρίχιο

Δύο δίδυμοι ναύτες στον τοίχο
αφουγκράζονται
τον μπάλο του Πάτροκλου

Νωρίς έφυγες, δεν ήξερες ότι απόψε
ανάβουν τα νυχτέρια τους
οι αχινοί

Το μαντήλι που στο λαιμό σου έφερες
στο χαρίσαν
πειρατές μασκοφόροι

Το σκληρό το πετράδι υπηρέτησες
τη βραδιά
που εξωθούνταν ηφαίστεια

ποιήματα 2

Το κλειστό στόμιο του πηγαδιού
είναι η μαύρη φτερούγα
των αγγέλων της κόλασης

Αν εσύ αγαπάς το κόκκινο
περιέγραψέ μου
την αλχημεία της παπαρούνας

Η φωτογραφία που έβαλες στο κάδρο
αιχμαλώτισε
τριάντα χρόνια ζωής

Τα καλάμια του Αχέροντα σείονται
τη στιγμή που εσύ πυρπολείς
το υγρό φθινόπωρο

Στο λαιμό σου κρεμόταν ο αμέθυστος
μια ανεμώνη μοβ
στο αυτί σου

Μια φορά εμφανίσθη στον ύπνο σου
ένα κίτρινο όξινο
λεμόνι

Όταν βρίθουν οι αχτίνες στα αστέρια
κουβαλάς ένα δεμάτι
με πυράκανθους

Στα βουνά κατοικούνε τα όνειρα
που πεθύμησαν
την ιώδια αρμύρα

Το στραγάλι της σφυρίχτρας στο τσίρκο
είναι το μήλο του Αδάμ
του νεογέννητου

Οι βλαστοί του κονδύλου
που απέκοψες
συνουσιάζονται κάθε βράδυ με το σκότος

Κι αν τα μάρμαρα από την μνήμη σου
έφυγαν
τα στεγάζουν οι γυρίνοι της λίμνης

Η μπουρού κι αν ξεψύχησε σήμερα
σου ετοίμασε
το νέο πορτραίτο

Τις τουλίπες τις μαύρες φοβήθηκες
γιατί φόραγες
άλκιμο χιόνι

Εκεί ψηλά που έστησες την αιώρα σου
την χτυπούσαν
φτερά πεταλούδας

στην Γιούλη και στον Βαγγέλη

ποιήματα 1

Αν σε αγαπούσα θα έστηνα ενέδρα
στα στενά του Ελλησπόντου
να συλλάβω τη ζαχαρένια γοργόνα

Όταν το μυρμήγκι
κουβαλάει στάχυ στις δαγκάνες του
γεμίζουν οι σιτοβολώνες των φτωχών

Το φίδι όταν σε δάγκωσε
απόφραξε
τις αρτηρίες του μυαλού σου

Τα δέντρα αναστέναξαν
την ώρα που το καμπαναριό
σήμαινε χαρμόσυνα την ανάσταση

Τα γεωμετρικά σχήματα
που έβαλες στο κέντημα
ήταν των γλάρων οι διαδρομές

Αν εσύ ακολουθήσεις τον Βασιλέα
θα γίνεις σίγουρα αποστάτης
των παλιννοστούντων χαρταετών

Όταν τα παιδιά αναστενάζουν
τρίζουν τα κόκαλα
των αποθανόντων χαρτοπολτών

Σήμερα που άδειασε το βάζο με το μέλι
είδες μια ακρωτηριασμένη αρκούδα
στην άσφαλτο

Αν ήθελα να πάω εκδρομή
θα έβγαζα εισιτήριο
στο γκισέ του λέοντα

Όταν η αίγα μηρυκάζει το χορτάρι
γίνεται επανάσταση
στα σπλάχνα της γης

Αν κάποτε συναντήσεις έναν γελαστό κλόουν
να πενθήσεις
τα αποτεφρωμένα αυγά του Πάσχα

Τη στιγμή που χτυπάς το ξύλο
σου την έχουνε στημένη
μια ομάδα από δρυοκολάπτες

επιδρομή

Ήταν ένα χλωμό απόγευμα ημιθανές
στην ναυτική πολίχνη του βυθισμένου νότου
καταδύονταν τα φινιστρίνια των χειλιών σου
Μήπως ήσουν εσύ που εξόριξες
τις συνθέσεις της πράσινης αχιβάδας;
Δεν απάντησες
Τι να ομολογήσεις ...
Στο νεώριο της ουράνιας παρτιτούρας
ξεψυχούσε το κλειδοκύμβαλο του νεκρού
μουσουργού ξεκούρδιστες νότες
Κρύες όπερες …του μεγάλου δακρυσμένου
Νοέμβρη με τη γηραιά πύλη της καμπάνας
που δεν επιδιόρθωσες...
Άφησες μόνο πνιγηρά να στοιχειώνει παντού
ο βραδύγλωσσος ρόγχος της ορχήστρας
κι οι απείθαρχες ορδές των ασπρόμαυρων
σπιρτόξυλων σε εκείνη τη ράχη με τα καμένα σπάρτα…
Δεν το αφουγκράστηκες;
Πικρό τοπίο, άπορο…
Οι κολίγοι μάζευαν όπως-όπως τα δίχτυα
και τα άσπρα καραβόπανα
Φτωχοί οι ελαιώνες έφτυναν κουκούτσια
και σάπιους καρπούς στην άνιση μάχη
με τον τοξότη δάκο.
Άρπαγας όπως ήσουν δεν πρόσεξες
ούτε τους ακτινωτούς σπονδύλους της γης
ανάμεσα εκεί, στις κόκκινες παλάμες, ξέρεις
των βυσσινόκηπων η πλήξη κούρσευε κρύα
κεφάλια σαπισμένων κυκλάμινων
κι ανέδυε ένα συμπαγές άρωμα ρευστής βανίλιας
"Μεστές αναθυμιάσεις απαγορευμένες"
Δεν τις οσφρίστηκες;
Απόγευμα μνήμης και στο ακροκέραμο
της πόλης διάβαινε ο πραματευτής καβαλάρης
Η φωνή του οξύτονη έσπαγε τον ύπνο
του ξυλόφωνου σε άναρθρους φθόγγους
Διαλαλούσε ακριβά εμπορεύματά τα οποία
είχε συλλέξει μια αφέγγαρη νύχτα στη περίβολο
της καστροπολιτείας των πειρατών
Μεταξωτές μπέρτες για χάλκινα αγάλματα
Εκμαγεία αρχαίων νομισμάτων
και επιχρυσωμένες σφραγίδες με τα δέκα άρθρα
της ορθόποδης ζωής
Μαζί πουλούσε κι εκείνο το σπάνιο απόσταγμα
από παραδείσια λουλούδια
Σπάνιο απόσταγμα…πάλι δεν άκουσες τίποτα!
Κι όμως θα φίλτραρε λίγο τη βαριά σκισμένη
κουρτίνα της ομίχλης που ανιαρά απέπνεε πίδακες
και μεθυσμένες στήλες καπνού με την πικρή οσμή
των διαβρωμένων βρύων
Μια φορά μόνο πέρασε από τα μέρη σου
Πώς και τον αγνόησες;
Ανυποψίαστος όπως πάντα άφησες ανοικτή
την καστρόπορτα και εισέβαλαν βάρβαρα στίφη
Γαιοκτήμονες με στιβαρά τέθριππα
χάραξαν αυλακώσεις μόνιμες
στον αριστερό αντίχειρα της πόλης
Έπεσαν τα νύχια σου πως θα λειάνεις τώρα
και θα αφρατέψεις το μάρμαρο της γης;
Δεν σου έμεινε λοιπόν τίποτα άλλο να κάνεις
Τα ξεπούλησες όλα μισοτιμής στον εργολάβο
με την προτεταμένη κνήμη.
Τις νύχτες ψάχνω το αντικλείδι...

με ένα εικοσιδύο μπλε

Από μικρό παιδί είχες μια προτίμηση
στα μπλε πακέτα των τσιγάρων
Θρυλικό τσιγάρο εικοσιδύο
η μάρκα του παππού σου
Μαγευόσουν στη θέα του
ώσπου ένα βράδυ
σε εκείνες τις σπάνιες επισκέψεις
που έκανε ο παππούς στο πατρικό σου
Διέρρηξες την τσέπη του κι άρπαξες το πακέτο
Το μπλε πακέτο που πάντα αγαπούσες
Το απαγορευμένο
Κρύφτηκες στον κήπο, κάπνισες
Μια νεραντζιά σε περιγέλασε
Έβαψε τα δόντια σου κίτρινα
Άρπαξες το πακέτο το διοχέτευσες στο αίμα σου
Τα δόντια σου κίτρινα
Η νεραντζιά σε περιγέλασε
Και τώρα;
Πήρες μια κλωστή, λευκή κλωστή
Άνοιξες εκείνο το τσίγκινο κουτί
με τα υλικά του ραψίματος
Έδεσες τα δόντια σου
λευκή κλωστή
Δεν έπρεπε ποτέ να μάθει ο παππούς σου
Την βεβήλωση του μπλε πακέτου
Όταν μεγάλωσες
Τύλιγες κάθε βράδυ
με εκείνη τη λευκή κλωστή τα δόντια σου
Και τις νεραντζιές στις χερσονήσους της πόλης
Κοιτούσες πάντα υποτιμητικά
Ήσουν ο μουμιοποιημένος
εραστής της νικοτίνης
Έλα όμως που η κλωστή ήταν μεταξένια...
Και εσύ πως να δεσμεύσεις το μετάξι των φτωχών;
Τράβηξες μια τζούρα
για τον μεταξοσκώληκα
Έπρεπε!

Στη Μαρία Νικολάου

γλυκό του κουταλιού

Εκείνο το οικογενειακό μαχαίρι που έκοβες
το περγαμόντο για να φτιάξεις το γλυκό του κουταλιού
που πάντα φοβόμουνα να πλησιάσω
Το έχω φυλαγμένο στο πιο ασφαλές
κοίλωμα της καρδιάς μου
Μαζί έχω και το βαζάκι που κάποτε
συγχώρεσε με είχα κλέψει!
-απόγευμα ήτανε ένα δροσερό απόγευμα
Αυγούστου- από το ράφι όταν εσύ ξέπλεκες
το παλιό μου πουλόβερ για να φτιάξεις
τις κάλτσες του πληγωμένου αγάλματος
Μη φοβάσαι δύσκολα ο καθένας χαρίζει την καρδιά του
Λάξευσα με το συμπαγές οστό του καναρινιού
μια παρυφή στη κύρια αορτή …δεν θα το βρει κανείς
Θα μου πεις γιατί στα αποκαλύπτω όλα τώρα…
Εσύ το παρήγγειλες εχτές στον ύπνο μου
Εμφανίσθηκες κάτι μου ζητούσες
(διαδοχικές επαναλήψεις σκοτεινών λέξεων)
Έλεγες ένα βαζάκι, ένα μαχαίρι
Έλεγες ασημένιο μαχαίρι όχι οξειδωμένο
Ίσως σε αυτό να έφταιξα εγώ
είχα υποχρέωση λοιπόν να σου φανερώσω
το μυστικό μου
Μην με μαλώσεις… το γλυκό δεν το έφαγα
για το μόνο που ευθύνομαι είναι το μαχαίρι
Σκούριασε!
Η σύνθεση του αίματός μου ή των ιστών μου
οι ευαίσθητες γλώσσες των κυττάρων μου
οι σιελογόνοι αδένες μου, τα όξινα δάκρυά μου
Να είναι οι μόνοι υπεύθυνοι
Θα βρω όμως τρόπο να επανορθώσω
Έχω κλείσει εισιτήριο για ένα ταξίδι στην χώρα
των αργυρουργών, εκεί που φύονται ενδημικά μαχαίρια
Μέχρι χτες ήθελα να πάρω τηλέφωνο στο ταξιδιωτικό
γραφείο να ακυρώσω αυτό το ταξίδι αλλά άλλαξα γνώμη
Θα σταθώ στο ύψος μου
Μόνο μια χάρη πανάκριβη σου ζητάω κυοφόρησε
ένα εύρωστο εχέφρονο έμβρυο με ανέγγιχτες φτερούγες
Ποτέ δεν θα σε ξαναπροδώσω!

χαρισμένο στην Μαριάννα

οι σκοτεινές αποικίες

Στις ακτές της Σαλαμίνας πλάι στους θηλυκούς

στρογγυλούς λόφους με την αψίδα της τρίαινας

χαραγμένη πάνω τους από τα τόξα της θεάς άρπας

Τα τρίχρωμα αμάραντα έχουν διανοίξει

με την καλύπτρα της ρίζας

τις σπηλαιώδεις κατοικίες τους.

Εκεί προσέτρεξα την θολή μέρα της δραπέτευσης

των αμνών να αναστήσω την σκοτεινή αποικία

των ερωτευμένων γυαλιστερών.

"Γυαλιστερές, μουσικά χωνιά γραμμοφώνων

που σίγησαν σε αποθήκες με ακάριες συμφωνίες

Ιερά ρινίσματα ασπίδων

μυθικές παριζιάνες"

Ένας χωρικός με προειδοποίησε να μην πλησιάσω

είναι επικίνδυνες μάγισσες οι γυαλιστερές

και το κύμα της ξεβράζει μόνο μία φορά το χρόνο

τότε που ο ουρανός βάφεται

με το κόκκινο κραγιόν της Ερωφίλης…

Αν απλώσεις το χέρι σου, είπε, και τις χαϊδέψεις

στο αριστερό στόμιο θα σε κάψει η ιώδης πορφύρα

κύματα θα σπάνε στα δάχτυλα της τρίαινας

στα δικά σου δάχτυλα

και το κίτρινο αφηνιασμένο άλογο θα σε ρίξει

από την σέλα, στις οπλές του

Δεν τον άκουσα, πώς θα μπορούσα να παραβώ

την υπόσχεση που είχα δώσει στις χάλκινες τρίαινες

Αυτές μου εμπιστεύτηκαν τη μυστική κρύπτη

και την πανάρχαια προσευχή που αφοπλίζει

το αρτεσιανό μάτι του χρόνου.

Η ώρα πλησίαζε, οι δείκτες των σύννεφων

δεν κάνουν ποτέ λάθος.

Είχα καθήκον να στεφανώσω τις κόμες των

γυαλιστερών με τον κλώνο της νύμφης ελαίας

Μύρα να προσφέρω και θαλάσσιες κλίνες

την ιερή στιγμή της οργιώδους συνουσίας

των γυαλιστερών

Μια έκρηξη κοσμογονίας στο παγοδρόμιο

της θάλασσας που ανταριάζεται κι αναρριγά

ύφαλους διεισδύοντας αρρενωπούς σε απόρθητες

μυθικές νησίδες

Μεγαλοπρεπείς τριήρεις στη παλάμη ανασηκώνει

με βωμούς ρακένδυτους, εσταυρωμένους

Ήμουν λοιπόν ο επίλεκτος ιχνηλάτης με τα εξόφθαλμα

δόρατα

ο ποιητής του αμάραντου έπους των σαλαμινομάχων

γυαλιστερών

Και δεν ξέχασα, ξέρεις....έθαψα τα ρινίσματα

στους μυχούς της μασχάλης σου

Πως νιώθεις;

Το αδηφάγο μελάνι

Όλη την νύχτα την παίδευε ένα όνειρο
ένας στριγκός εφιάλτης
-σώθηκαν θα πεις… τα όνειρα που χτίζουν
μπαμπακένιες χελιδονοφωλιές στα ρείθρα-
Βάδιζε λέει, πάνω σε ένα άηχο τοπίο αδειανό
ανάμεσα στα λαξευμένα τόξα των αμμόλοφων
και στα σκιώδη φύκια της ερήμου.
Δεν υπήρχε πουθενά ένας ίσκιος από αρμυρίκι
να γλυκάνει την μοναξιά της.
Μήτε μια πέτρα να πιαστεί μήτε μια θάλασσα
να βουτήξει το μονόστηλο δάκρυ της.
Απελπισμένα έψαχνε μια διέξοδο, επίτοκες
οι πύλες των νεφών….στένευαν το χώρο της αγκάλης
Ξάφνου, μέσα από τις φλέβες της ωχρής άμμου.
ξεπρόβαλε πάνω σε ένα άσπρο άλογο
ο οργισμένος μαντατοφόρος της ασπίδας
με το ακρωτηριασμένο πόδι.
Στα χέρια του κράδαινε δυο δίδυμες γιγάντιες
πένες χάλκινες, προστάτης άγιος
της μουσικής ρίμας.
Η αποστολή του ξεκάθαρη να εκδικηθεί την άμμο
Άρχισε να εκτοξεύει πυώδεις, μελανόχρωμες ριπές
που αφόρμιζαν τους εφήμερους καθρέφτες
Τοπίο διάτρητο, μια κόλαση ενεργών κρατήρων
με αμφίβιες πτήσεις κορακιών πάνω από πτώματα παπύρων.
Τρόμαξε στην θέα του, η σάρκα της άμμου, της ψιθύρισε,
ξεθωριάζει κι αφανίζει τα χάρτινα καταφύγια της γλώσσας.
Πώς να χτιστεί η λέξη στο κορμί της άμμου
Η χλωροφύλλη της λέξης είναι μόνο λευκή.
Κατόπιν, απερίσπαστα, μέσα από ένα παμπάλαιο καπέλο
έβγαζε δεκάπηχες σιδηροτροχιές ακατάληπτων λέξεων
Μυρμήγκιασαν τα όνειρα ζεβροειδείς υπάρξεις.
Φοβήθηκε δεν είχε και που να κρυφτεί…
αδηφάγες λάβες μελανιών την κυνηγούσαν
με νύχια αιχμηρά κι οπλές σιδερένιες
Αργά- αργά βούλιαζε στην γλοιώδη τάφρο
της μελανόχρωμης στρατιάς
ώσπου στο τέλος έγινε μια δακρυσμένη φυσαλίδα
όμηρος της δίδυμης πένας.
Ξύπνησε πανικόβλητη, ανακάθισε, αφόρητοι πόνοι
ενστάλαζαν βαρύ πένθος στο κορμί της.
Έψαυσε το σώμα της, ένα σύνθετο ανάγλυφο
μια σάρκα σπαρμένη με ουλές βαθιές και εκχυμώσεις λάβας.
Τα νύχια της, πονούσαν και διαστέλλονταν
μπουμπούκιαζαν οβίδες.
Και τα μαλλιά της… συστάδες από πένες, ανάβλυζαν
ζεστό μελάνι κι αίμα
Τρόμαξε...έσπασε τους εφήμερους καθρέφτες της
Άτρωτος ο εφιάλτης.
Είναι βαρύ να αναπολείς το απολεσθέν σου σώμα!
Έπρεπε να φύγει...σκιεροί μανδύες την απειλούσαν
έκανε ένα δειλό βήμα, σάστισε, η βιβλιοθήκη της ορφανή!
Έλειπε το λεξικό, αυτό, των προπαπούδων της
ένα ανεκτίμητο λάφυρο φερμένο από τους κήπους
της Αλεξάνδρειας.
Δεν ήταν λοιπόν απλά ένα όνειρο!
Αγχόνη ο κόμπος στο λαιμό φάσκιωνε μαύρα βρέφη.

οι θησαυροί του Ιονίου

Αν κάποτε θάρθεις να με βρεις, θα ήθελα
να κρατάς στα χέρια σου ένα πράσινο κάτοπτρο
να εκπέμπει φλύαρα δεμάτια πευκοβελόνων
που εγώ σου είχα χαρίσει.
Δεν ξέρω, είναι πάρα πολύ δύσκολος ο ερχομός σου.
Γι αυτό στενάζω...και δεν ξέρω
Ας πάει…
Μη ξεχάσεις μόνο εκείνο το γαλάζιο αρκουδάκι
με τα μαύρα μάτια και τη στραμπουλιγμένη μύτη,
νομίζω πως ήρθε ο καιρός να το περιθάλψω.
Θα ήθελα, ναι, να φοράς ένα φαρδύ πουκάμισο
με μαύρο φερμουάρ για να κρύψω στη ζέστα του
την μικρή ελίτσα, τα μάτια τα γελαστά και
τους χάρτες με τους ποταμούς του Ιονίου…
Όχι, τις αφέλιές μου, τις έχω κόψει τον Οκτώβρη
που μεγάλωναν οι τοίχοι, είχαν διαπεράσει
την όρασή μου, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς…
Θα συγχωρέσω, την ψυχρή πορσελάνη του αεικίνητου
ματιού σου, εκείνα τα άγουρα χρόνια
που ενώ εγώ πλάγιαζα με τα αηδόνια του Ιονίου,
εσύ άδραξες την ευκαιρία και ξεπούλησες
τις ασημένιες πόρπες, τις μαύρες παραμάνες
και τα εξάγωνα κουτάκια με τις καρφίτσες
στον πρώτο ενεχυροδανειστή!
Σου έχω και μια έκπληξη… τώρα που
τέλειωσαν τα χαρτιά της γης, εγώ φρόντισα
και εξασφάλισα ένα άλλο υλικό, τα πέλματά μου,
εκεί αποτύπωσα και το ποσό της αποπληρωμής.
Αν κάποτε θα ήθελες νάρθεις να με βρεις
μη ξεχάσεις προπάντων να φέρεις το μπουκαλάκι, ξέρεις...
Ίσως να έχει μείνει απολιθωμένο στις στρώσεις
της τέφρας, ένας χορωδός του καπνού κάτι τέτοιο μου είπε.
Όχι εκείνο που σου είχε δώσει η μάνα σου
με το ξεθωριασμένο οξύ, το άλλο, το χρυσαφί
που μέσα είχα φυλακίσει την αρμύρα για να μεταλάβεις,
και τα σπλάχνα των Φαιάκων που αιμορραγούσαν
ακόμα χτύπους!
Αν έσκαβες λίγο θα το έβρισκες..
Και κάτι ακόμα, σήμερα διάβασα στις εφημερίδες
πως τα ενεχυροδανειστήρια της γης θα μείνουν
κλειστά για ένα χρόνο.
Δεν πειράζει, θάρθεις όμως….
Τουλάχιστον συμπόνεσε εκείνο το γαλάζιο
αρκουδάκι, με χρειάζεται!


χαρισμένο στην Φαραώνα

η γεωμετρία του φωτός

Οι ψάθινες καρέκλες ξεκουράζονταν νωχελικά
στην αυλή, η μία με πράσινη φορεσιά μια
φούστα αχλαδιού, η άλλη με το χρώμα του
κοζανίτικου κρόκου, χρυσή…
Ατάραχες έκοβαν το φως σε τέσσερα μεγάλα
ωχροπράσινα τετράγωνα κομμάτια.
Ο γνώμονας απόντας, ο γεωμέτρης τον είχε
κρύψει στο λυσάρι του, δεν ξεπέρασε ποτέ
την έμφυτη κλίση των παιδιών στα σχήματα
και την αμφισβήτησή τους.
Ήρθες αποσταμένος, τράβηξες με βιαιότητα
τη χρυσή καρέκλα και κάθισες.
Έξαλλη η γυναίκα έτρεξε σαν σε αντελήφθη,
στην πόρτα. Ούρλιαξε
Μη! μη περιορίζεις…και μη διαταράσσεις τη
γεωμετρία του φωτός!
Αχρωμάτιστος κοίταξες τη σκιά σου στο πεζούλι
κι άρχισες ένα προκλητικό χαιρέκακο γέλιο
Η γυναίκα αποσύρθηκε ταπεινά στο δωμάτιο
με τα σπασμένα πικραμύγδαλα
Ανακάθισες, έβγαλες το καπέλο σου και
χάιδεψες ηδονικά το γείσο
Η μοίρα σου έταξε να ζεις στη στερεότητα
των φυλακών και στην απληστία του
σκυροδέματος,
κι αν εσύ διέπραττες κατά συρροήν
μικρούς καθημερινούς φόνους
η στρογγυλή σφαίρα του νομοθετικού
κώδικα ποτέ δεν σου απήγγειλε κατηγορίες
Σε περιφρονώ!

παγανιστικές αποδράσεις της νεότητας

Σήμερα που άναψαν τα παγανιστικά νυχτέρια
έβαψα κόκκινα τα νύχια μου, πες πως είμαι
φιλάρεσκη χαρακτήρισέ με ξιπασμένη
σκέψου οτιδήποτε, δεν με ακουμπά.
Τα νύχια μου κόκκινοι ημιτελείς κύκλοι,
ρυθμικά αποκριάτικα άρματα, πύρινα λόγια
σε παρελάσεις καλλίγραμμων νεκρών παρθένων.
Σήμερα έβαψα κόκκινα τα μαλλιά μου
έτσι από πείσμα, θέλησα να ξορκίσω τους
σκοτεινούς εφιάλτες μου…
γηράσκω φασκιωμένη στο ανατολίτικο πορφυρό
χαλί βυζαντινών αυτοκρατόρων, ίντριγκες
διαπράττοντας με τον αέναο χρόνο.
Τον χρόνο δεν τον φοβάμαι, τον αγαπώ
αναδυομένη κι αναβράζουσα η νεότητα κοιμάται
κάθε βράδυ στο μαξιλάρι μου..
ίσως γι αυτό πάντα ξυπνώ από τον κρότο
των λαμπρών εκθαμβωτικών πυροτεχνημάτων.
Σήμερα έβαψα τα χείλη μου, το σώμα μου,
τις φτέρνες κατακόκκινες …
Ήμουν όμορφη το ένιωσα, παρότι δεν είχα πρόχειρο
ένα καθρέφτη να κοιταχτώ, τι θα ωφελούσε…
τους καθρέφτες μου, τους έστειλα στο μέτωπο
να επουλώσουν τις πληγές των λαβωμένων φαντάρων.
Μη με κοιτάζεις με αυτό το ύφος της αμφιβολίας,
είμαι η βασίλισσα, η στρατηλάτης του αίματος
η μετουσίωση της χέννας μα πάνω απ όλα
ο πορφυρός ουρανίσκος του νεογέννητου μεσσία!

η εκδίκηση των ψαράδων

Όταν ψιχαλίζει βγαίνουν στα ανοιχτά της Τζιας στις
Ποίσσες νεογέννητες μέδουσες για να λουστούν με μύρο.
Οι παραθεριστές ανάστατοι παραχώνουν τα μαύρα
κουβαδάκια τους στην άμμο και τα παιδιά χειροκροτούν
χορεύοντας ξέφρενους αφρικάνικους ρυθμούς σε τελετές
με θεούς ραβδοσκόπους…
Όταν συννεφιάζει αναδύονται στα βράχια του Κούνδουρου
δεκάπλοκα χταπόδια, αφαρπάζουν τους γλάρους,
περισφίγγουν το φως του Αιγαίου και μικρά καράβια
γυμνών ψαράδων καταπίνουν!
Όταν ψιχαλίζει τα σύννεφα τρέφουν τον άγιο δίσκο
του ήλιου με διπλά ουράνια τόξα και θυσίες
καταθέτουν στο βωμό του Αιόλου για καλοτάξιδες
πορείες στη χλοερή Κολχίδα.
Όταν κλαίει ο ουρανός, συγχώρεσέ μου τον άμετρο λυρισμό,
οι μέδουσες στα ανοιχτά της Τζιας φορούν ψάθινα καπέλα
για να προφυλάξουν το τρωτό διαφανές σώμα τους,
κι οι λουόμενοι έχουν προ πολλού εγκαταλείψει τις μοβ
ομπρέλες τους πλάι στα παραχωμένα μαύρα κουβαδάκια τους
στέγη προσφέροντας κι ανεμόμυλους στους ανέστιους
αχινούς, που σκληρά εκδικήθηκαν τις αβρές πατούσες τους
στην τιτάνια προσπάθειά τους να αποδράσουν…
Τέλος μάθε το μια και καλή, πως όταν ψιχαλίζει
τα κοράλλια γίνονται αμβροσία και αποξηραμένα
γριβάδια στα πήλινα πιάτα των νεόπτωχων ψαράδων
όπου γης!

η α- συνέχεια των φυτών

Ξερίζωσε αργά το φυτό επιμήκεις οι ρίζες του
τίναξε το χώμα με προσοχή να φανούν
οι διακλαδώσεις.
Μια ακτινογραφία ενός εξαδάχτυλου
χεριού με ένα τραύμα στο καρπό
η μετεμψύχωση της παλάμης;
Τι να υποθέσει…
Στο χωνί των ξεψυχισμένων φύλλων
ακροάστηκε τον ήχο των βροχών του αίματος
και τις τροχαλίες της γήινης πλάκας.
Τυλίχτηκε με το ρίζωμα, η α-συνέχεια
θα τρόμαζε το σκαθάρι της μνήμης του.
Σαν καλός καλλιεργητής σκάλισε
τη σάρκα του με σοφία, βαθιές χαρακιές
έπρεπε να δέσει το ρίζωμα!
Δεν έπεσε έξω, ξεπρόβαλλαν τα μάτια των χλωρών
βλαστών και οι φωτοσκιάσεις των βλεφαρίδων.
Τράβηξε για τη πόλη με ένα περιπαικτικό
αθώο χαμόγελο στα χείλη…
Ρίζωσα-ρίζωσα, φώναξε
προσέξτε το καινούριο μου ρούχο
Ο κόσμος τον κοιτούσε απαθής
τι και αν από τα πόδια του έβγαιναν μούσκλια
και ευθυτενείς δρύινοι κλώνοι ανασάλευαν στο κορμί του
Ο κόσμος τον κοιτούσε απαθής
Ρίζωσα-ρίζωσα, προσέξτε τα μάτια μου
δυο βολβοί υακίνθου
Δεν τον είδαν, στο πάρκο της πόλης εκείνη την ώρα
οι κηπουροί προετοίμαζαν τα κλαδιά για την άνοιξη.

η ακονόπετρα και ο δρυοκολάπτης της αμπέλου

Με μια σκληρή ακονόπετρα στο χέρι
τρόχιζε επιμελώς τις λεπίδες του μυαλού της
Την βοηθούσε ένας φίλος της έμπιστος
– οιωνοσκόπος εξορύξεων –
πανίσχυρος χωρίς αρματωσιά
μόνο με δέκα οστεοθήκες στα χέρια του…
Εκείνος ήταν που της χάρισε από την προηγούμενη
χιλιετία κιόλας την ακονόπετρα.
Θυμάται ακόμα σαν χτες τα λόγια του
Ποτέ μην αποποιηθείς την προσφορά μου
είναι πάνσοφη κι ακόρεστη η ζωή, θα σου χρειαστεί
Κι εγώ με αυτήν γυαλίζω κάθε απόγευμα
τα οστά του μαντατοφόρου δρυοκολάπτη
που ακούραστα ανασύρει
διττά στοχαστικά μηνύματα – χρησμούς.
Άκουσε την προτροπή του, είναι αυτή που
στοίχειωσε εντός μου αμαρτωλές θεατρικές
παραστάσεις μυστών τρυγητών..
“Τάξου στην άμπελο και στην ιερή
μυσταγωγία του κορμιού της”
Η άμπελος ανεβαίνει κάθε βράδυ
με δυο κούπες νέκταρ στο χέρι
στο κωδωνοστάσιο και ψάλλει απαγορευμένους
ύμνους στην άχρονη ομιλούσα πέτρα.
Τα γόνατά της πείσμωνα σαν ράμφη
λαβωμένα από τις μεταγγίσεις του οίνου
Τις ακονόπετρες αυτή μου τις εμπιστεύτηκε
Εμείς λοιπόν κρατάμε το μυστικό της αμπέλου
αν αποκαλυφτεί θα επέλθει η συντέλεια
των οξύφθαλμων πτηνών..
Και κάτι ακόμη οι οστεοθήκες που βλέπεις
είναι αυτές που διαφυλάττουν τη κιβωτό
των ωκεανών και τα σπλάχνα του Τρίτωνα.
Μη φοβάσαι θα πετύχει η μετάγγιση του οίνου και
το μπόλιασμα της άχρονης πέτρας…

τα αποκεφαλισμένα στάχυα

Είπε να φτιάξει ένα καφέ, δεν είχε τίποτα
χρήσιμο να κάνει, ίσως έτσι να χρωμάτιζε
λίγο τη μέρα της.
Ένας καφές θέλει συντροφιά, είχε όμως το καθρεφτάκι της
ασημένιο και τη κοιμωμένη των Αθηνών σε ένα
υαλοπίνακα βιτρώ απεικονισμένη…
Ο καφές θέλει και μπρίκι να ψηθεί, ίσως
και χόβολη αλλά οπωσδήποτε μπρίκι
Το μπρίκι το πήρε πέρσι ο γανωματής για συντήρηση
γιαννιώτικο οικογενειακό κειμήλιο
Το inox που είχε στο συρτάρι της κόβει
και ψευτίζει το καφέ , το παράχωσε όπως – όπως
σε ένα χάρτινο κουτί, ούτε να το δει…
Χτύπησε τη γροθιά της οργισμένη πάνω στο πλακάκι
το μικρό στάχυ ξεριζώθηκε
Δεν είχε και τα στοιχεία του γανωματή
πως εμπιστεύτηκε σε έναν ξένο τη μοναδική
κληρονομιά της;
Το κουδούνι στη πόρτα την προειδοποίησε
με ένα αμφίβολο ήχο…
Άνοιξε, ένας κύριος με ημίψηλο καπέλο
ο ταχυδρόμος ίσως, της παρέδωσε ένα δέμα
ένα χάρτινο κουτί, το άνοιξε, ανάμεσα στις παλιές
κιτρινισμένες εφημερίδες έλαμψε ο χαλκός!
Ήταν το μπρίκι κι έφτασε στα χέρια της
την πιο κατάλληλη στιγμή!
Ευχαριστώ… ψέλλισε, δεν υπήρχε κανένας
γιατί ο γανωματής δεν ζήτησε τα εργατικά του;
Ήθελε να φτιάξει ένα καφέ στο σπίτι
με τα αποκεφαλισμένα στάχυα!

ο συνθέτης

Από μικρό παιδί πριν ακόμα βγει στη ζωή
ανάβλυζε ήχους από έναν οξύαυλο.
Δώρο του αγαπημένου του θείου, ναυτικού
εκ πεποιθήσεως.
Ποτέ δεν έπαιξε όπως τα άλλα παιδιά
με καθρεφτάκια και πεντόβολα…
ούτε κλέφτες κι αστυνόμους, μήτε κυνήγησε
έντομα καταμεσήμερο Αυγούστου.
Μεγαλουργούσε στις μελωδίες του οξύαυλου...
Έπειτα από χρόνια η εφορία αρχαιοτήτων
του κατάσχεσε το όργανο, λόγω σπανιότητας.
Στη προθήκη του μουσείου κείτονταν ένας
αποθαμένος οξύαυλος που κατά τακτά
μουσικά διαστήματα αναστάτωνε τους φύλακες
και τους αδιάκριτους συναγερμούς.
Ήξερε να συνθέτει υπέροχα κομμάτια!!

η επανάσταση των ζαχαροπλαστών

Σήμερα φόρεσα τα χρησιμοποιημένα ρούχα
του γείτονα, εξαναγκάστηκα εν ολίγοις.
Το άσχημο ήταν ότι δεν αφαίρεσα
τη γύρη και τα αποξηραμένα λουλούδια
που με τέχνη περισσή είχε ράψει στις τσέπες του
μεγάλη ιεροσυλία να τα πετάξω σκέφτηκα.
Αναρωτήθηκα βέβαια γιατί ο γείτονας
προέβη σε αυτή τη κίνηση
Ίσως να ήταν μελισσοκόμος, αρωματοποιός,
ζαχαροπλάστης ή μήπως μάγος, γητευτής
που έφτιαχνε φίλτρα, φυλακτά και μαγικά ξόρκια.
Μπορεί και στο παρελθόν να υπήρξε ποιητής
Οι ποιητές αποξηραίνουν τα λουλούδια όπως τις λέξεις.
Επαναλαμβάνω εξ ανάγκης τα φόρεσα,
τα δικά μου ρούχα τα έφαγε ο σκώρος
του ρακοσυλλέκτη ταξιδιώτη…
Έπρεπε να βγω στο δρόμο, στα σοκάκια
των αγρών να παραδώσω ένα σπάνιο έγγραφο
στον αγροφύλακα, που να ήξερα;
Μια μέλισσα με πολιόρκησε!
Το βουητό ξέρεις της μέλισσας είναι
αποκρουστικό όταν το μέλι απολείπειν στις κερήθρες
Αποκρουστικά τα ρούχα, αποκρουστικό το βουητό...
Oι μέλισσες όταν δεν επιτελούν το καθήκον τους
προβάλλουν αυτάρεσκα γιγάντια κεντριά
Πέταξα τα ρούχα στον αγρό άρον – άρον,
έπρεπε να επιζήσω!
Μετά από χρόνια έμαθα πως στο σημείο εκείνο
λειτούργησε μια μεγάλη μονάδα ζαχαροπλαστικής,
Ήταν η εποχή που έκλεισαν πολλά μικρομάγαζα
και συντελέστηκε η μεγάλη επανάσταση των
ζαχαροπλαστών.
Δεν είχα που να κρυφτώ, ήμουν εκ προμελέτης
εγκληματίας κι αν με δικάσει ο αγροφύλακας
ο μοναδικός μάρτυρας τι θα πω;
Υπερτενή τα πάθη του κόσμου!

o κύκλος της ορχιδέας

O κύκλος της Ορχιδέας

Οι Ορχιδέες όταν γηράσκουν αποχωρίζονται τα γυάλινα
πράσινα φιαλίδιά τους και πάνε να ταφούν στους βαβυλώνιους
κήπους σαν μιαν ύστατη προσπάθεια να αποκαταστήσουν το
χαμένο τους κύρος.
Μακαριστοί θανόντες θαρρείς
Μόνη εξαίρεση οι μαύρες ορχιδέες που σιωπηλά ακολουθούν
την τυφλή πορεία των κελιών πλάι στις μοναχές με τα κίτρινα
καπέλα, συνοδοί τέλειοι στη σμύρνα στο λιβάνι και στο
πικρό κάρβουνο.
Θυμίαμα και σπονδή στο βωμό των θαυμάτων.
Αγάπησέ τες και με τη στάχτη τους φτιάξε την αλισίβα
της καθαρότητας να νίψεις το πρόσωπό σου
Πίστεψέ με ηγεμόνας θα γίνεις της ψυχικής πανίδας
δεν θα χάσεις….
Τα πράσινα φιαλίδια αναζωογονητικοί οροί θα γίνουν στα
θεραπευτήρια των μελλοθάνατων ερώτων.
Σταγόνα – σταγόνα θα θρυμματίζουν την πλάκα και ευρύκοιτα
ρυάκια θα διανοίγουν σε ιδεώδεις αγαλμάτινες φλέβες
Σταγόνα – σταγόνα νάμα στη χλωρίδα της αμαζόνειας ψυχής.
Οι Ορχιδέες όταν γηράσκουν αναφύονται ….

όνειρο

Απόψε στον ύπνο μου ήρθε ένα τρένο να με πάρει,
τα χέρια μου ήταν άδεια καθότι ο σταθμάρχης
είχε επιτάξει τα υπάρχοντά μου τις βαλίτσες μου
και το μικρό καλάθι με τα μοβ αγριολούλουδα.
Η αμαξοστοιχία παλιά με παιχνιδιάρικα χρώματα
μπουκωμένη με γαλάζιους καπνούς
κι οι ράγες δυο συρμάτινα καλώδια να στήνουν
πάνω τους το μπαλκόνι τους οι γερανοί.
Ταξίδι οργής…χωρίς επιβάτες
μόνο εγώ κι ο μηχανοδηγός
ένας άνδρας χλωμός χωρίς πηλίκιο που μασούσε
διαρκώς γαλάζια κουφετάκια
και με μια απόχη περιμάζευε τυφλά πουλιά και
τα περιέθαλπε σε ένα πρόχειρα στημένο ιατρείο.
Τον παρακολουθούσα – κενό κεφαλής – πίσω
απ τον ξηλωμένο μανδύα του σκοτωμένου
εισπράκτορα!
Δεν με αντελήφθη, ήταν αόμματος.
Όταν κατέβηκα στην αποβάθρα αντίκρισα
τον σταθμάρχη με ένα ματσάκι μοβ αγριολούλουδα
στο χέρι να υποδέχεται την αγαπημένη του.
Δεν μίλησα, είναι βουβά τα όνειρα…

για μια στρώση και μόνο

Πήρε τα καινούρια της ρούχα, τα έκοψε
σε ευθύγραμμες λωρίδες.
Δεν χρειάστηκε τον ξύλινο παλιό χάρακα
το μυαλό της κινούνταν σε ευθείες γραμμές.
Ο λόγος σαφής.
Το υπαγόρευσε η γιαγιά της
που με τα κουρέλια έφτιαχνε περίφημα
στρωσίδια, κι ήθελε μια στρώση πάνω στη
ζωή της.
Δεν λυπήθηκε ούτε το κόκκινο φουστάνι
του παρελθόντος Απρίλη.
Γέμισε ο οίκος της με φιδίσιες λωρίδες.
Δεν είχε όμως βελόνες πλεξίματος
τόσες μετακομίσεις χάθηκαν.
Και τώρα;
Τα δάχτυλά της, ναι!
Τα κοίταξε, πικρό χαμόγελο,
αν τα απόκοπτε ίσως να δημιουργούσε
το εργόχειρο της άρνησης.
Άρνηση, προαποφασισμένη πορεία νοσταλγίας.
Ήταν πλέον σίγουρη θα ύφαινε
το στρωσίδι της καρδιάς
Βλέπεις ήθελε μια στρώση πάνω στη ζωή της….
Στους πόλους το κρύο είναι δυσβάστακτο
κι όταν τα χέρια σου είναι κομμένα
δεν μπορείς να χουχουλίσεις
την πίκρα σου

συμπέρασμα

Όταν άνοιξε τη μπιζουτιέρα ανάμεσα στα
απολιθωμένα έντομα – κοσμήματα ανακάλυψε
μια χτένα γεμάτη λευκά και μαύρα αποχτενίδια.
Επέτεινε τη προσοχή της, θεώρησε πως λάθεψε,
ίσως να μην ήταν αποχτενίδια….
σαν κινέζικοι μεταξωτοί ιστοί έμοιαζαν.
Το μπαστούνι της γριάς αράχνης αναδιφούσε
αμφίσημα οράματα,
ίσως τελικά να ήταν μαύρα κουβάρια αχινών
πασπαλισμένα με το αλάτι των κορυφών.
Τα αγκάθια ξέρεις αποθηκεύουν κι αφορμίζουν
τα χέρια των αδαών φιλοτελιστών.
Μεγάλη τιμή δεν νομίζεις, να τους αποδίδουν
το τίτλο του συλλέκτη!
Συλλέκτες παντού, μανιώδεις συλλέκτες…
σπάνιων αγριοβατόμουρων
και ταγοί σπαραγγιών σε ακτινωτή διάταξη.
Βρίθουν οι επώνυμοι, πρόσεχε.
Υποθέσεις, αντιφάσεις πως τόσο εύκολα
ξεγελάστηκες από το πανίσχυρο αν;
Αποχτενίδια ήταν δίχως άλλο, υπάρχουν
και πειστήρια.
Μια μαύρη ψείρα με ελαττωματικό στόμα
που έφτυνε βλαστήμιες καθώς έχανε το
ασφαλές κουκούλι της μπιζουτιέρας.
Είχε βάλει στόχο να ξυπνήσει τους
απολιθωμένους της φίλους.
Μεγαλόπνοο το σχέδιο, εκ προοιμίου
χάθηκε η λέξη : αν…